(deel 2 van 5)
“Hoeiemiddei”
Een volledig natgeregende Fries groette ons vriendelijk. Eigenlijk de enige levende ziel die we tegenkwamen deze middag, als je de schapen, kievieten, koeien en de bruine kiekendief niet meerekende. En de twee wijzende vingers van de vrouw achter het keukenraam. Ze wees ons de weg, over haar erf liep de route verder. We bestudeerden het routeboek, is Wijnaldum nog haalbaar? Volgens mijn knieën niet. Volgens Riem:
“It’s impossible. But doable.”
Altijd maar doorgaan, regenbroek uit, jas aan en jas uit. In Friesland kun je ver kijken, vlaktes vol productiegras. In de verte injecteerde een boer de mest. Hier en daar een megastal. Soms een weiland bespikkeld met zwart wit vee onder een rij windmolens. En de tankwagen van Campina. Op het erf van een boer in Wijnaldum mochten we de tent opzetten. Beschutting: geen. Die nacht wakkerde de wind nog aan. Het leek of de windmolen pal boven de tent op hol sloeg. Ik sliep slecht.

Riem startte de brander op, zonder thee kan hij niet lopen, dat geldt voor mij met koffie. De beangstigend grote boerderijkat – familie van de lynx? – vroeg om aandacht. Zo vroeg we gisteren de beschutting van de slaapzak opzochten, zo vroeg vertrokken we deze ochtend.

Wês in sinnestriel, in oar hat der ferlet fan

Verderop hoorden we klaaglijk geblaat in de ochtendstilte. Aan de overkant van een brede vaart stond een lammetje tot zijn buik in het water. De dijk erachter was te steil voor hem om terug op te klimmen. Bij de eenvoudige Friese arbeiderswoning konden wij de verantwoording afschuiven aan een slaperige man in een ruwwollen trui, blauw. Dierenvrienden, altijd geweest.
(wordt vervolgd)