Berichtte ik laatst over de Beulstoren in Dordt, de toren in de stadsmuur waar de beul woonde, nu over een ‘hangplek’. Minder gezellig dan dit woord doet vermoeden. In de tijd dat onthoofden nog mode was in onze beschaafde contreien, deed men tevens aan ophangen. En dan liefst in het openbaar, zodat er een preventieve werking van kon uitgaan, hoewel dat woord nog moest worden uitgevonden. Staand op het Groothoofd met dat machtig rivierenknooppunt, is midscheeps een groene oever zichtbaar. Ik ging er van uit dat het Zwijndrecht was. Alleen de oplettende passagier van de Fast Ferry kon er een eiland in ontdekken. Daar, waar de galgen stonden, is nu een uniek zoetwatergetijdengebied. (tip: onthoud dit woord indien u Scrabbelt)

Twee gezellige pensionado’s varen mij naar het Sophia eiland. De service van Natuurmonumenten gaat ver. Aan boord bevindt zich een Vogelaar met standaarduitrusting, camera, statief en een telelens van raketwerperachtig formaat. De natuurmannen vragen of wij het erg vinden even wat verder te varen: ginds zit vaak een ijsvogel. Daar heb ik nu werkelijk helemaal totaal geen bezwaar tegen. Jammer is wel de vogelaar:
“Ik vaar zelf ook, kijk een kwikstaartje, ben gepensioneerd, hier een foto van het nest van de visarend, de zeearend heb ik ook, die is groter, ik ga er 2 x per week op uit, heb je al lepelaars gezien, kijk, dit zijn foto’s van zangvogels, maak ik een filmpje van, de bever heb ik ook”

Vogelaar blijkt linksaf te gaan, dus ga ik rechts een smal dijkje op, waar 327 miljoen muggen wonen. Het is in alle opzichten een vreemde plek. In feite een omdijkte modderplaat die niet toegankelijk is, drijfzand. En daarop scharrelt allerlei gevogelte. Interessant ongetwijfeld, mij gaat het meer om deze onontdekte plek. Jammer dat Vogelaar er is, anders had ik dit eiland voor mezelf. Op de uiterste punt is een verhoging, dat zal de plek van de galg geweest zijn. Eronder, achter de muur staan bankjes waar uitbundige brandnetels doorheen groeien. Als ik stil zit, gaat het net. Lekker uit de wind, recht voor me de contouren van Dordt. Een constante rij van binnenvaartschepen vlak langs. Perfecte hangplek.

Verder, het eiland rond. Dat gaat niet helemaal, halverwege moet je dwars doorsteken. Over honderden meters lange houten loopbruggen. Ik fotografeer een bergeend, een broedende zwaan laat me dichtbij komen, een kievit en de onvermijdelijke ganzen. Tja, ik heb wel eens eerder een vogel gezien. Wat het bijzonder maakt, is de combinatie. Verstilde natuurplaatjes ogenschijnlijk. Er is de constante grom van de binnenvaarders, de Fast Ferry heeft zijn eigen geluid en die heimachine in Papendrecht. Groene slikvlakte, de lage dijk en daarboven fabriekjes, hijskranen. Een koppel Canadese ganzen met een sleep van dertien jongen achter hen aan. Achter hen schuift een rij containers voorbij, Hapag Lloyd en Maersk. Op de smalle vlonder kan ik niet ontsnappen, Vogelaar komt er aan:
“Heb je die lepelaars gezien?”

Terug op de boot dank ik de schippers hartelijk dat ze me weer ophalen hier:
“Wat is er nog gratis tegenwoordig?”
Het antwoord is, dat daar de fooienpot staat.
“O, kijk, bedankt, we hebben weer gebak vanavond!”

Op de wal zie ik, te laat, op het onvermijdelijke informatiebord hoe ik Vogelaar had kunnen aftroeven:
‘Die groenpootruiter, die heeft hij toch zeker wel gezien?’