Schreef ik laatst nog over tradities, die voor mijn part mogen verdwijnen, tot mijn schrik merk ik er zelf een in stand te houden. Na hoeveel jaar kan men spreken over een traditie, wanneer is het zover. Een select groepje deelnemers weet waar ik op doel. Zij, die vroeg opstonden, op de eerste zaterdag van het nieuwe jaar. Berubberlaarst of anders improviserend pogend droge voeten te behouden, indien nodig, in de Biesbosch waar omstandigheden moeilijk voorspelbaar zijn.

In voorzichtig zonlicht, ruggelings tegen het zwartgeteerde hout van de Keet nipte ik van m’n koffie. Merkwaardig sfeertje hier, in de verre omtrek vermoedelijk, behalve die twee reeën, niemand. Een klein stukje terug hing zeer dichte mist, geen verkeersgeruis van de Moerdijkbrug drong tot hier, dat aanhoudend gerommel op de achtergrond, dat kwam van de stad. Het was oudejaarsdag en daar, in Dordrecht was het al gezellig. Daar genoten enkele fanatici van Thunder Crackers, Bazooka’s en Cobra’s, speelden voor Trumpje en keken wie er langst geen oog of vinger verloor. En zo doe ook ik graag mee met de nieuwe geboren traditie, – en nu citeer ik vrijelijk een cabaretier – de traditionele jaarlijkse discussie over het jaarlijkse wel of geen vuurwerkverbod. Volgens wijze politici die ons land besturen wil het volk dit, we willen knallen, het milieu verpesten, lekker zinloos geld verspillen.

Traag wandelde en fietste ik terug, dwars door een droomlandschap van grillige wilgen die opdoemden in dichte mist. Bij de aanlegsteiger zat het zo potdicht dat ik me even afvroeg of de pont nog wel zou varen. Werkelijk niets te zien of te horen. Tot een zacht brommen hoorbaar werd en pas bij het aanmeren een vage contour in beeld kwam. Gelukkig, ik hoefde niet via Werkendam en Gorinchem terug.

Ieder jaar melden er zich enkele mensen aan die zin hebben in een frisse neus, stukje wandelen na al die feestdagen, nieuwsgierig zijn naar een onbekend stukje natuur vlak bij huis, of sterke verhalen hebben gehoord over bizarre waterstanden. Met de Nieuwjaarswandeling gaan Kees en Rienk sowieso elk jaar mee, dit keer zijn er negen aanmelders waarvan drie zich weer afmelden, dat maakt een club van zes. Prima.
Het is droog, niet erg koud, de bruggetjes liggen boven water en precies modderig genoeg. Gezellig keuvelend maken mensen, klimmers en wandelaars, die elkaar wel en niet kennen, het rondje. Het is niet te ver, alleen het weer, dat is een beetje saai, geen sneeuw, of storm met jagende wolkenluchten, grijs, waar de zon zich niet doorheen geschenen krijgt. Tocht tradities, pakweg duizend Rivierenlanders gingen nog niet mee naar de overkant: zaterdag 2 januari 2021, nieuwe kansen.

Op die mistige oudejaarsdag groef ik de sleutel op in een van de vele ‘handige’ zakken van m’n jack, het hangslot zag er hetzelfde uit en jawel hij paste nog, de sleutel van de Zwarte Keet. De griendwerkerskeet uit 1912, gerestaureerd in 2000, waarvan de sleutel tijdens de eerste zaterdag van het nieuwe decennium van 2020, alle goede voornemens ten spijt, nog thuis op het nachtkastje lag, vergeten.

Oplettende lezers zal het ongetwijfeld niet zijn ontgaan dat langs deze pagina’s gewag werd gemaakt van enkele – niet bijster interessante – fragmenten van brieven tussen twee – mij niet onbekende – vriendinnen. Vriendinnen die liever anoniem blijven, bij voorkeur niet bij naam en toenaam genoemd worden. Onlangs was besloten verdere publicatie van de correspondentie niet voort te zetten. Correspondentie, dat mag helder zijn, die ook heden ten dage nog immer voortgaat.
Wat schetst mijn verbazing, schrijfster van de brieven aan E., de penfriend dus van E., wiens naam of zelfs initialen onbekend bleven, deed onlangs mijn brievenbus klepperen met een heuse brief, rechtstreeks aan mij gericht. Jawel, een schriftelijke brief, helemaal echt, in een door haar lippen dichtgelikte envelop, compleet met postcode en postzegel, inderdaad, ze bestaan nog, die zegels.

Hieronder wil ik, met toestemming van de schrijfster aan E. een fragment van haar brief met u delen. Mij bereikten namelijk geluiden van grote consternatie en vertwijfeling alom. Wie was / is toch die E. en wie o wie toch die ander. Het zal duidelijk zijn, dit zal onduidelijk blijven. De dames in spé hechten grote waarde aan hunner privacy. Tot voor kort konden zij ongestoord over straat en hoewel E. , zo vertrouwde zij me ooit toe in een moment van intieme ontboezemingen, zich kon voorstellen wel een BN-er te kunnen zijn, een zekere hunkering naar roem was haar niet vreemd.

Fragment uit de brief van de schrijfster aan E. aan mij:
……en je weet, ik ben de moeilijkste niet, maar als ik dit geweten had dan had ik me wel 2 keer bedacht. Jij strijkt al het geld op en ik zit met de ellende. Gelukkig ben ik niet zo van de selfies en zodoende nog best wel anoniem, hihi. Maar laatst toen E. en ik zaten te shoppen in Breda kregen we toch best wel vervelende opmerkingen van die Brabo’s en dat komt dus door jouw. Als jij alles op internet knalt.
Maar goed, ik wil ook en dat wil E. ook, onze excuses aanbieden voor de verwarring die gebeurt is. Harry staat er ook achter dat ik dat doe, dus. En verder kan ik dan meteen aan iedereen dit leest voor het nieuwe jaar de allerbeste wensen doen en dat iedereen veel liefdevolle brieven mag ontvangen en gezondheid want dat is het belangrijkste……

Beste lezer, ik heb niets te verbergen, dat van dat geld, dat valt nogal mee. En met genoemde ellende ook, kan ik u verzekeren, zo beroemd zijn ze niet geworden, nog niet. Klaarblijkelijk hadden de dames het er onderling ook over gehad, schriftelijk of mondeling, maar toen ik E. benaderde, ik ben van hoor en wederhoor, vertrouwde E. me toe dat haar correspondentievriendin nu eenmaal nogal, volgens haar, een ‘aandachtvragend tiep’ is.
En dat het met die aandacht eigenlijk best wel was tegengevallen. Maar goed, ook zij was van mening dat ik voor ‘chaos en warboel’ had gezorgd met het openbaar maken van die fragmenten. Dus hierbij wil ook ik mijn welgemeende excuses maken, mocht ik lezers dezes in verdwazing hebben gestort. Wanneer u mij persoonlijk benadert ben ik desgewenst bereid woon- of verblijfplaats van E. en haar prenfriend prijs te geven.

* Bij de foto, de twee schrijvende vriendinnen aan het shoppen, rechts E.

Tradities zijn er om overboord te gooien, dingetjes zoals nieuwjaarsbrandstapels, rotjes mogen blijven, gillende meiden ook liefst, overig vuurwerk, legaal of illegaal terstond verbieden. Nieuwjaarswandelingen daarentegen gaan ten allen tijde door, zoals ook de eerste vrijdag na Kerst. Die staat vast, dan gaat de GGE op pad, dat geheimzinnige genootschap van vrienden, Bergliefhebbers. Trokken zij traditioneel de Hoge Venen in, sneeuw vrijwel gegarandeerd, nu echter, net als vorig jaar ontdekken zij steeds andere gebieden, streken waar de stilte heerst.

Wat zou het leven zijn zonder vrienden, vijftig jaar geleden zong Joe Cooker het al tijdens Woodstock. ‘With a little help from my friends’. In deze tijd van Top Tweeduizenden en -Quizzen, zijdelings wat geschiedenis mag wel even. Het nummer, geschreven door Paul McCartney, werd een enorme hit door de eigenzinnige zang en presentatie van Joe Cooker en zijn performance op Woodstock werd een van de hoogtepunten van het festival.

En stil was het, in de Waterleidingduinen. Er was geen race op Zandvoort, athans niet hoorbaar. Wel een vreemd zacht gerommel, om de twee minuten, wanneer een vliegtuig opsteeg van Schiphol, maar ook dat geluid verstomde naarmate de groep van vijf dieper het gebied introk. Naald en loofbos veranderde in struikgewas in duingebied in strand, waar zee en lucht nauwelijks van kleur verschilden, het was een prachtige dag. December zonlicht strooide warm licht en maakte alles nog net iets mooier. De vrienden maakten een rondje van zeventien kilometer en spraken in wisselende samenstellingen over de toestand in de wereld, (klein-)kinderen, geliefden, hogere doelen en welke bergen. Verder noteerden zij; een Vlaamse gaai, brilduiker, smient, boomkruiper en uiteraard tientallen reeën en herten die hooguit verveeld even omkeken.

‘Ah, with a little help from my friends
Don’t you know I’m gonna make it with my friends?
Ah, with a little help from my friends
I promised myself I’d get by
Ah, with a little help from my friends

 Zacht zing ik, zo hard ik durf, mee, de volgende avond, en het is makkelijk want de tekst wordt geprojecteerd, boven de band die het speelt. In de stampvolle ‘Main Stage’ is het jaarlijkse (traditie) Top 2000 Event en wat er hangt is fantastisch; sfeer. Geïnitieerd door vier kerken is een keuze gemaakt uit de muziekgeschiedenis en het thema vanavond is ‘vriendschap’. Het kerstgevoel en de slogan, ‘niemand mag met kerst alleen zijn’ nog even vasthouden of zoek ik het te ver. Niet alleen liefde voor bergen verbindt, ook muziek brengt mensen samen. Omgekeerde wereld, je verwacht het niet, gratis toegang, terwijl voor het natuurgebied van gisteren entree werd gevraagd.

Klimmaatje en ik, we doen ons best, kunnen beiden even goed zingen en dat is helemaal niet erg, de band speelt op volle sterkte. Van dichtbij schreeuw ik in haar oor over Joe Cooker en Woodstock uit 1969 en ze kijkt me vragend aan, de tekst kent ze, dat wel. In deze setting is een goed gesprek wat lastig – “verder kijken, waar gaan we heen, wat gaan we klimmen”, maar wat geeft het.

‘What would you do if I sang out of tune?
Would you stand up and walk out on me?
Lend me your ears and I’ll sing you a song
I will try not to sing out of key’

Aangespoord door de onvergetelijke dichtregel van de onlangs heengegane Deelder J.A.:
“Hoort, men werpt een atoombom”,
welke zin, niettegenstaande gruwelijkheids dezes, krult onhoudbaar een niet wijkende glimlach om mijn lippen en nestel ik mij gerieflijk naast de smaakvolgehangen kerstboom, derhalve ik voel, het kan weleens gaan vloeien. ‘Astanblaft’, om met dhr. Deelder te spreken. Die zin staat, blijft staan en wordt veelvuldig aangehaald, thans na zijn verscheiden en dus vierenzestig jaar nadat hij deze klinkende vijf woorden opschreef, te weten op de respectabele leeftijd van elf (11) jaar.

Vooropgesteld, ik behoor niet tot de lieden die zich onmiddellijk, nadat een publieke figuur is doodgevallen, op de borst trommelend naar voren werpen en luidkeels verkondigen dat zij tot de intiemste vrienden van desbetreffende behoorden. Verre van, echter Jules, ik mag Jules zeggen, mocht op een zekere sympathie mijnerzijds rekenen, temeer ook daar ik een verwantschap met hem voelde. Niet alleen voor de rauwe dichtkunst maar ook voor zijn stijlgevoel en de liefde voor de schoen. * In een, toegegeven, mindere periode in mijn leven, er moest nu eenmaal de kost verdiend, rokende schoorstenen en open mondjes van studerend kroost etcetera, toen ik ietwat werkte en dergelijke, trof ik hem wel aan, goedkeurend mompelend, denk ik, naar het door mij zojuist, vers geëtaleerde schoeisel van 85% handmade hoogstaande en premium kwaliteit.

Tevens was ik levend aanwezig bij diverse optredens van J. in den lande. De eerlijkheid schijnt dan in zulke voorkomende gevallen te gebieden, eerlijk te zijn, eenmaal was het gebodene niet te pruimen, dit waarschijnlijk mede te danken aan het gezelschap waarmee hij destijds optrad. Brood en Chabot. Stoned of dronken of allebei, het was abominabel slecht, akkoord, Chabot trachtte de boel nog enigszins te redden. Graag wil ik op deze plaats nog een lans breken voor Dhr. J.A. Deelder. Hij exposeerde eens in de Kunsthal met onnavolgbaar knappe objecten, expositie getiteld: ’Beelder’. Helaas is dat, ook in het grote terugblikken volledig onbelicht gebleven, mijn enthousiasme echter was groots, voor deze beeldige juweeltjes, stuk voor stuk luisterend naar typisch Deelderiaanse namen, zoals ‘Spuit 11’, ‘Locomotrutfantje’ of ‘Deelderaaf’.

Daarbij gevoegd dat hij een meester was in verwarring scheppen, gevoel voor rare taal, plat Rotterdams en of archaïsch taalgebruik, een geheel eigen jargon, paginalang doorgaande zinnen, liefde voor jazz, de kleur die volgens de kleurenleer van prof dr. Iitten feitelijk geen kleur is: zwart, het nachtleven, het veelvuldig de oorlog en den Duitschen medemens er bij halen, nodig of onnodig, de zelfkant van het leven – zijn voorliefde voor Sparta, alsmede zijn overdadig gebruik van bepaalde roesopwekkende stoffen daargelaten – (hoewel ook schrijver dezes graag in een roes verkeert), dit alles en het onweerlegbare feit dat op de dag van zijn verscheiden, ondergetekende  zijn nieuwste boek ‘Hardgin’ zich toe-eigende in de dichtstbijzijnde bibliotheek. Is dat toeval, dat laatste, neen dat kan geen toeval zijn.

Mijn beeldschone dochters heten geen Ari. Maar mijn kleindochter, nu al beeldschoon te noemen heet wel Juul.

*Zie mijn verhaal ‘verliefd’, in swelks het handelt hoe een mens – een man zelfs in dit geval – verliefd kan zijn op zijn nieuwe schoen(en)

……maar verder, jij nog iets spannends gedaan? Gebruik jij die tajine nou nog weleens, ik bedoel, ja op zo’n workshop raak je enthousiast maar dat zakt dan toch weer af, of heb jij dat niet. En dan dit, die schilderclub waar ik af en toe aan meedoe, daar is nu een nieuwe, echt zo leuk. Echt een interessante man, zou jij ook leuk vinden, krulletjes en breed. Zit nu in een tussenjaar zegt tie, hij heeft gewoon ontslag genomen. Ja zo maak je nog eens wat mee hihi, wil best model zijn zegt hij, voor mij……

lieve E,
hier volgt een tip. Voor die voegen van jou, doe een beetje bleekmiddel op een oude tandenborstel en poets dat in de voegen. Even laten intrekken en dan spoel je het er zo vanaf, of je gaat gewoon effe douchen daarna, kan ook. Zeg, die krulletjes van de schilderclub, hij heeft meegedaan aan zo’n theesessie met dat Ayahuasca, echt iets voor ons. Ik wil dat meemaken, zo’n theeceremonie, eens helemaal in jezelf afdalen. Weer eens iets anders als de sauna. Je schijnt er wel van te moeten kotsen, maar dat kunnen wij wel, toch hihi. Ik weet nog steeds niet hoe die heet, hij is erg aardig, alleen schilderen kan hij niet, hihi……

……lekker ding ben jij ook, waarom heb je me niet wakker gemaakt. Ik ben helemaal verbrand, dat weet jij als geen ander, slapen in de zon dat gaat niet goed. Ik merkte het pas toennet, toen ik thuis was, nou ja komt die Oil of Olaz die ik van jou kreeg toch goed van pas. Beetje jammer, Jaap houdt niet zo van smeren, ach ja, je kunt niet alles hebben……

Fragmenten van brieven van E. (3)

 ……volgende keer betaal ik hoor, het was weer veel te gek. Ik weet nu nog niet hoe we in die wijnbar terecht kwamen, was dat nou vóór die Brabo’s of zaten die daar al? En al helemaal niet hoe ik thuisgekomen ben. Dát we heel thuisgekomen zijn… Soms denk ik weleens dat ik er te oud voor ben geworden, voor dit soort gedoe. Ach ja meid, je leeft maar één keer hé. Even iets anders, je wilt niet weten hoe schoon de badkamer is geworden, niet dat Harry ook maar iets opvalt……

……toch grappig, ik merk het direct als Har bij jou is geweest, loopt dan met zo’n glimlach te stofzuigen, is mij goed hoor, jullie zitten best op een lijn volgens mij. Ik kan er nu ook beter mee omgaan, jaloezie is een slecht energieveld. En al helemaal voor een steenbok als ik. Wat je laatst zei, hoe lang wij schrijven, ik heb eens teruggebladerd, op zolder heb ik een doos met onze brieven , weet Harry niet hoor, maar we zijn begonnen alweer haast tien jaar geleden. Jubileum schrijfsters zijn wij, klinkt bijna als ouwe vrijsters hihi, lieve groet van je E.

……zijn net terug van de stalling – de hele week die boot voor je deur is ook niet alles hé, de buren zullen wel denken – maarja Harry had niet eerder tijd, vind ik jouw briefje. Ja sorry, ik was te druk met sturen, ik moest persé sturen van hem dus ja, dat jij dan achterop ligt te pitten. Zeg, die thee, best jammer ook dat je toch niet durfde, het was echt te gek. Eerst in zo’n zweethut waar je bijna van je stokje gaat, niet van de hitte maar van de wierrook of wat ze daar stoken. En dan die thee, ja niet vreemd dat je daarvan moet kotsen, dat is zeldzaam smerig. Kind, ik ben wel drie keer over mijn nek gegaan. En die inzichten, nou ja, misschien komen ze nog, maar nee , ik heb niks gezien. Enne, ik hoor niks meer over krulletjes……

……domme vraag misschien maar doe jij je schone was ook gewoon weer in de wasmand waar de vuile inzat, alstie leeg is? Eigenlijk smerig of wat denk jij, maakt dat nie uit? Ik word warempel nog eens een echte huisvrouw, moet je mij horen. Warempel, mooi woord overigens. Net als overigens, overigens hihi. Goh, moet opeens denken aan dat dictee wat je vroeger had, keek ik altijd samen met ma. Niet dat ik er goed in was, kon er geen houdt van. Maar nu dit, waarom ik je schrijf, je raadt nooit wie ik laatst ……

Lieve E.
Hoe lang zijn wij nu al niet bevriend. Ik weet wel, het hoeft niet, maar ik wil je toch een keer zeggen, ik ben er blij mee. Hoe ouder je wordt, hoe minder echte vrienden, -innen je overhoudt. Onze vriendschap blijft altijd bestaan. Zo! Ik heb gezegd hihi. En dat ik blij ben dat ik altijd bij jou terecht kan, gewoon eens even lekker klagen, janken en spuien. Dat kan ik alleen bij jou. En toch begrijp ik dan niet zo goed dat jij er dan over valt als ik even een keer koffie drink met Har. Of naar de bios, dat was toch een film waar jij niet van houdt. Sorry, die reactie vind ik echt overdreven. Oké, ik zal wel weer de minste zijn, sorry excuses en pardon. Mijn tenen zijn nu eenmaal wat minder lang……

……dat je de groeten moet hebben van Jaap, meer vertel ik niet. En ook niet hoe het was op de sportschool, hihi. Dan moet je er maar zijn. Je mag gerust weten, ik ben weer bijna op mijn streefgewicht en dat zou jij moeten willen, ook willen bedoel ik. Ik mag het zeggen, want ik ben je beste vriendin. Toch?……

Fragmenten van brieven van E. (2)

…… bij de kapper en zij zat er ook. T was dat ik een afspraak had anders was ik zo doorgelopen. Dat tyfuswijf, ja sorry hoor, dat heb  jij toch ook? Hihi, lame d’r maar om lachen hé, toch? Nou heb ik ook een huisvrouwvraag aan jou, van huisvrouw tot huisvrouw hihi. Hoe doe jij dat nou met die voegjes in de badkamer, wat ik ook doe, ze worden zwart. Schimmelig, ik krijg ze niet schoon, nou ben ik echt niet moeilijk maar je kent Harry. Zal blij zijn als we weer een maand verder zijn, heb nu zo’n kappershoofd, veel te kort ook. Zouden er nog mensen bestaan die nog brieven schrijven vraag ik me weleens af, mijn vaste brievenbus is weggehaald, lekker dan……

……misschien wat overtrokken, je weet ik kan nogal eens uit mijn slof schieten, nu eenmaal emotioneel labiel. Dat afbouwen gaat misschien toch wat te snel. Maar ja koffie en naar de film in één week, dan denk ik wat is het volgende. Ja meid vriendschap is een illusie, een dun pakje schroot, weet je nog dat we dat meebrulden toen. Waar was dat ook weer, Het Goede Doel toch? Toen we jong waren en wild. We geloofden nog in liefde, ojee ik word een beetje melancholisch. Wat wil je met dit weer, of het nooit meer zomer wordt. Ik heb zin om naar het strand te gaan, gaan we samen, goed? Is het nou weer goed dan, lieve groetjes van je E.

……niet geloven maar dat ene rokje wat jij ook zo leuk vond toen bij Rosado ben ik uitgescheurd. Slecht wel die kwaliteit en zo goedkoop was het nie. Volgende maand dan maar eens in Breda afspreken en dan spreken we af, we kopen niets! Gewoon even lunchen in het Hart van Breda of Dickens en Jones ofzo. En dan ga ik net zo lang zeuren tot jij vertelt over Jaap, ik wil alles weten, een paar witte wijntjes erin en hup……

…… een ellende toch, ik was er al bang voor, meestal pas in januari, liever niet met de feestdagen. En jahoor daar ging ik. Niet te stuiten, je weet wel overgeven, koorts en ik had me toch een pijn in mijn lijf. Ik wist niet waar ik het zoeken moest en niks in huis natuurlijk. Op de een of andere manier ben ik dan toch weer te trots om jou te bellen hé, je weet wel, ik schijn toch altijd weer die onafhankelijke te moeten spelen. Nou je mag gerust weten, ik heb in me bedje liggen huilen hoor……

Lieve E,
het zal je zijn opgevallen, ik heb lang niets van me laten horen. Dat zit zo, er moet me iets van het hart. Het is dat kerstdiner, je weet vast wel wat ik bedoel. Ik bedoel ik dacht we aardig in gesprek waren en op een lijn zaten en dan opeens ben jij een en al oor met Harry. Sorry, maar dan ben ik er even klaar mee. Ik ben best makkelijk in die dingen maar je hebt me al eens eerder, jaja ik weet dat we dat begraven hadden en geen oude koeien enzo maar zie je dat zit diep en komt dan toch weer terug. Nou dan ben ik het nu kwijt, sorry.  En dan nog iets, wat jij zei over pruimen koken, daar kan best wijn bij, Oliver Jamie doet het ook……

…… raad nooit wie er bij mij voor de deur stond. Met zo’n bos bloemen. En een rooie kop. Jaap, mister Valentijn himself. Nou je kent me. Ik kan het hoor, hij kan ze krijgen, ik heb ze aangepakt met mijn ijskonijnengezicht en ze staan nu op de kast. Rozen en nog andere hoe heten ze. Echt hoor ik ben er zo klaar mee. Hoe vond jij nou dat dat het ging, dat kan je toch niet maken, eerst gezellig doen enzo en dan gewoon afhaken, ik kreeg gewoon helemaal geen aandacht meer van meneer…..

Fragmenten van brieven van E

…… zei het laatst ook al en ik weet het zelf ook, heb nu eenmaal een gat in m’n hand, kan ik niks aan doen. Als ik geld heb, word nu eenmaal gelukkig van kopen, shopaholic hé, hihi. Jij toch ook. Als ik niks kan vinden koop ik gewoon altijd een shawl, kan mij wat schelen. Dus, wanneer gaan we weer eens? Als je het niet erg vind niet weer naar Rosado maar eens naar Breda, vind ik altijd zo’n gezellige stad. Wedden dat we zo sjans hebben met die gezellige Brabo’s? ik trakteer de lunch……

…… viel me nu pas op, je verwacht het niet van iemand met zo’n smal smoeltje, hij heeft best brede schouders enzo, hihi als je me begrijpt. En die zwarte coltrui stond hem zo goed. Eerst moest ik nooit van hem hebben maar als je hem eenmaal begrijpt, hij bedoelt het goed, allemaal. Nou ja, als je het niet verder vertelt, we gaan volgende week naar de film. Echt niets zeggen hé, doe maar net of je niks weet. Je weet hoe Harry is……

…… hoop wel dat je je nu eindelijk weer eens wat beter voelt, dat schiet niet op met jou. Jaap nog gezien de laatste tijd? Ik weet niet, het zal wel weer aan mij liggen. Hij kan af en toe zo bot doen, krijg ik overal de schuld van. Alsof ik er wat aan kan doen, hij is nogal jaloers, sinds ik mijn haar nu anders heb, ja sorry hoor. Nou ja, hoe het ook zij, ik ben blij dat we het weer gehad hebben, al dat gedoe met die feestdagen. Is bij jou de boom al weg, weer even niks nu. En als je het niet erg vind, ik ga liever naar Rosado maar dan ook eigenlijk liever pas volgende maand, zit even een beetje krap, lieve groetjes van je E.