Tagarchief: klimmen

mijn nieuwe boek:

Een reactie plaatsen

Op de achterflap:
Zwarte Steen, bergsportverhalen
De zwarte berg op de voorkant met het herkenbare profiel laat er geen misverstand over bestaan, dit is een boek over bergen.
Over de avonturen die daar te beleven zijn en over hen die meer willen dan er naar kijken en op pad gaan, de bergen in.
Eerder publiceerde Gerard den Toonder het boek ‘Cowboy in Nepal, bergverhalen’.
Ook in dit boek neemt de schrijver ons mee in de Oostenrijkse, Franse en Zwitserse Alpen en de Italiaanse Dolomieten.
Hij maakt de lezer deelgenoot van het grote geluk dat hij daar vindt; het een zijn met de natuur.
Het zich klein voelen in een betoverend landschap, dat in een oogwenk door weersverandering kan omslaan in een bijna beangstigend decor.
In zijn kenmerkende stijl beschrijft Gerard den Toonder welke avonturen hij en zijn trouwe vrienden beleefden.

Naarmate de ervaring toenam werden de tochten uitdagender en de lijst met – soms net niet – beklommen toppen langer.
Een schrijver die zelfs een tekening maakt van zijn geliefde berg, dat moet wel een liefhebber zijn, beklimt hij de zwarte berg?

isbn nr. 9789403676227
overal te koop. Liefst bij Vos&vanderleer.nl of libris.nl:
https://www.dordtsebestseller.nl/books/282782

Old guys rule

1 reactie

En het was op een doordeweekse donderdag dat een selecte equipe vertrok, naar het zuiden gingen zij, waar, zo wisten zij, een zwijgend zandsteenmassief hen wachtte. Het waren klimmers, afgevaardigden van sectie 60+ en 70+ van NKBV Regio Rivierenland. En zij gingen op pad met een missie, een heilig doel. Immers, met het stijgen der jaren verandert de kijk op het leven, het optimisme twijfelt en onbekende angsten steken sluipenderwijs de kop op. En daarom, met dit laatste, angst, de angst voor het vallen, voorklimangst, daarmee wilden zij afrekenen.
Zeker, alle drie hadden zij hun sporen verdiend, over de wereld gereisd, uit vliegtuigen gesprongen, bergen beklommen, gevlucht, het leven gevierd, domme dingen gedaan kortom. Plichtsgetrouw voltooiden zij hun trainingen in soms overvolle of snikhete klimhallen. Nu, heerlijk buiten! Iets met ombouwen, simpelweg het setjes inklikken, vaak genoeg gedaan, maar te weinig en te lang geleden.

Ze waren gewaarschuwd, ze wisten ervan, het zou warm worden, heet. Ze waren voorbereid, water voldoende, sunblockers, koeltassen en zwembroeken, om indien nodig sissend af te koelen in de Le Bocq. Een zijriviertje van de Maas dat wonderlijk genoeg in de huidige periode van uitzonderlijke droogte fris en niets aandehand voorbij stroomde, op weg naar de monding in de Maas.
Was het toch nog uitstel, dat de drie eerst aan de koffie gingen, nadat zij, met enige moeite hun doel hadden bereikt, later dan beoogd, door werkzaamheden, rondwegdruktes en steeds kleinere weggetjes. Of was het een opladen, bestuderen van routes, het herkennen van namen en het langzaam opdiepen van herinneringen van lang, lang geleden eerdere beklimmingen hier.

Onderweg wisten de ruitenwissers nog, nu hing er een frisheid zoals die aan het eind van de zomer aan het begin van de herfst doet denken. De drie begonnen simpelweg rechts met een route die hen aansprak, qua naam en/of waardering en werkten zich gedurende de dag langzaam naar links. En even geduldig werd het warmer, de ochtenddamp trok weg, de wolkensluiers eveneens en plots was hij daar, de zon en meteen was het warm, heet. Gestaag wisselden de drie, voorklimmen, kijken, zekeren en opnieuw voorklimmen.

Het massief Durnal staat bekend om de ‘Twaalf uur van Durnal‘. Een challenge welk team als eerste alle 66 routes, of het meeste ervan kan beklimmen ( 1000 meter) wint. Tevens is het een ideaal gebied om te oefenen, touwtechnieken, voorklimmen, veel gemakkelijke routes en ondanks dat hier veel wordt geklommen is het zandsteen niet ‘afgeklommen’.

Het voorklimmen viel niet tegen, het beviel, heel erg en niemand viel. The leadclimber never falls.  Het vinden van een leuk eettentje, met een terrasje aan een riviertje, met een lekker bruisend glas en iets op je bord dat je heel graag wil opeten was minder eenvoudig, even nu eens geen zin in een vette hap aan de snelweg. De goedkope Belgische benzine werd opgestookt over slechts voor jeeps geschikte weggetjes totdat zij het tenslotte opgaven en belandden in de suburbs van Antwerpen met een happy meal.

Old guys rule:
There comes a time in your life when comfort meets substance. When all your hard work seems to have paid dividends and the world is at your command. All the things you hoped you could do someday you are doing. The toils of youth are now your experiences…. no longer the student but the teacher.

Eenentwintig routes klommen zij voor, ieder zeven. Met waarderingen die zij in de hal niet eens bekijken. Rage 2 met de machine 3c, Rupsknoop 4a, Gecko 4a, Kindervreugd 4a, Jipke 4a, Kriek 4b en Doublepalm 4c.

Rendez-vous (2)

1 reactie

In het bos, het oude bos was het schemerig en koel. Het was er stil, er was geen wind en geen bladgeruis. Kleine paadjes slingerden zich tussen de bomen naar beneden, stoffig en zanderig. Steile rotswanden kronkelden omhoog, grillig, dof oranje, oker en zwartbruin. Hier en daar brak een straaltje zonlicht door het bladerdak, toverde met schaduw op een rots, de ribbels en de scheuren, ontelbaar de kleine gaatjes, honinggraatverweerd. Idyllisch, bijna net niet echt. De zon vonkte op een Petzlhaak. De man die niet graag te laat kwam en dus vaak te vroeg was, was ook nu op tijd, nogal vroeg dus. Zeker gezien de vrouw met wie hij afsprak, die er, naar eigen zeggen, juist wat moeite mee had, met dat op tijd komen.

Het koelvochtige woud was in feite een vallei, beter nog een ravijn. Duizend jaar en nog wat geleden, uitgeschuurd door de Sûre en andere beekjes en rivieren, tot deze bizarre kliffen overbleven. Begroeid met mossen en varens, verstopt achter struikgewas en de naar de hemel, licht en lucht oprijzende bomen leek het een romantisch sprookje. Zoals ze getekend werden in stripboeken van Marten Toonder, of bibberig in de stijl van Anton Pieck. Die rotsen, ze lijken wel van purschuim of net als in de Efteling. De man had lang geaarzeld, moest hij dat nu doen, ingaan op die uitnodiging. Heel lang, terwijl hij, niet eens zo heel diep van binnen, in een split second wist dat hij zou gaan. Hij moest wel, zoniet, het zou hem spijten. Stond hij dan te stofzuigen, te boodschappen of te ramenlappen, hij had ook dáár kunnen zijn. Het was maar net goed gegaan, het Belgische wegennet is vaak onlogisch, onbegrijpelijk en raar. Het gevaarlijkste, dodelijkste ‘verkeerswisselpunt’ van België, Cheratte, drie keer in- en uitvoegen, zijn navigatie kon het amper bijhouden. Zijn verstand en rijvaardigheid ook maar net, verbijsterde Belgische bestuurders achterlatend.

Omringd door schaduw, in een eilandje van zon, zaten ze, de man die op tijd was en de vrouw die, zoals verwacht, een ietsiepietsie laat was. Ergens boven hen rinkelden karabiners aan een gordel. Zacht gepraat in Duits en Engels en het Vlaams, rondom hen en ook het Frans: “Attention, corde!” Gevolgd door de zwiep van een vallend touw. Druk in gesprek waren ze, de twee, waarnaar enkele klimmers verwonderd omkeken. Was die mooie jonge vrouw zijn dochter? En waarover spraken zij, met koffie, stroopwafel en banaan, over koetjes en kalfjes, de toestand in de wereld? Over Silbergeier, Piz Badile of toch weer Aiguille Rouge?

Het massief Lionel Terray torende boven hen uit. Een rots die opgebouwd leek uit lagen, steeds iets verder uitstekend,  rondlopend en gelig. Een klein dakje stak uit en even daarboven een nog groter dak. Rond, versleten. Hooghartig keek de oude steen naar beneden, afwijzend haast. Lionel, er was een zekere relatie vindbaar in de naam. Lionel Terray was een Franse klimmer die als tweede de Eiger Noordwand beklom. En die op de top van de Makalu, 8485 m. stond en de Aconcagua. De route met dezelfde naam op dit massief was een klassieker, de makkelijkste overhangende route van het hele gebied. Als je ervaren was, creatief en lang, dan zou je door de eerste meters kunnen komen. Iets verderop wisten ze een overhangende wand, die ook vernoemd was. Naar een misschien nog bekendere klimmer. Hermann Buhl, Oostenrijker, die de eerste solobeklimming van Piz Badile voltooide. En de Nanga Parbat, 8125 m. ook deze solo. Buhl en Terray, beiden overleden in de bergen, in volle overgave aan hun sport. De routes op dit massief, Hermann Buhl, zouden extreem moeilijk beklimbaar zijn, ook deze naam was goed gekozen.

In het oude bos werd het iets eerder donker, diep verscholen, wanneer de zon niet meer naar binnen scheen. Steeds stiller ook, geen rinkelend klimgereedschap of geroep van klimmers: “Allez, allez!” Nauwelijks merkbaar nog, een heel licht windje begon de blaadjes te bewegen. Er steeg wat mist op, een dunne nevel die om de bomen zwierde. Bewoog daar iets, in dat grotje, achter die boom? Nog even en dan zou blijken of het waar was, of sprookjes echt bestaan.