‘En wie niet wil verzuipen moet zien dat tie zwemt, want er komen andere tijden’

De Nederlandse versie van Bob Dylan’s ‘The times, they are a changing’, komt automatisch bij me op als het over zwemmen gaat. En bij de commotie over het onlangs verdronken Syrische jongetje. En  vooral bij de ophef over zwemles. In een land onder de zeespiegel heeft iedereen, op enkele vergeten binnenvaartschippers na, een zwemdiploma. Ik ook, ik ben in bezit van zwemdiploma A. Op zeer jonge leeftijd behaald, ik leerde het in een kanaal met koud donker water waarin ook garnalen zwommen en vissen en waar binnenvaarders langsstoomden. Toen er later een zwembad werd gemaakt in onze stad waren wij daar heel blij mee. Al voordat er water in stond bezochten wij het. De politie keurde dat echter af.

Er verbrandden 20.000 varkens in een slecht ingerichte stal. Dat was erg, dat vonden we vreselijk. Daar maakten we ons heel erg druk om. Heel vervelend allemaal. Het dierenwelzijn staat hoog in ons vaandel. (Er worden per dag, in Nederland, meer dan 1 miljoen dieren gedood.)

Dikwijls bij het oversteken van Het Kanaal, Ooster- of Westerschelde, de Maas en de Waal vraag ik me af hoe dat zou zijn, dat ‘schipbreuk lijden’. Vorig jaar verdronken minstens 5000 mensen bij hun poging te ontsnappen aan honger of armoede of oorlogsgeweld of alle denkbare combinaties van deze ellende. In die heerlijke Middellandse zee, waar wij van dromen, waar wij massaal heen trekken op vakantie. Méditerranée, zo blauw, zo blauw. Die natuurlijke barrière, de zee die scheidt tussen weelde en rijkdom en uitzichtloosheid. Dat een zwemdiploma geen enkele garantie biedt op grotere overlevingskans bij de zeer waarschijnlijke schipbreuk op weg naar het dichtstbijzijnde AZC zal duidelijk zijn. Prettige bijkomstigheid is wel dat een uitje naar het zwembad niet hoeft uit te monden in een vervelend dagje voor de andere badgasten.

Over de Egeïsche zee heb ik een week gevaren met de Kaptan Yarkin, hard werkend en lui relaxend. Vanuit Turkije overgestoken met de kleine Afrodite tot dicht onder de kust van Samos. Overboord gegaan bij het eiland Bayrak Adasi. Alles in dat heerlijk lauwwarme water. Zonder angst voor de Kustwacht. Al die mensen die op de vlucht zijn, ze steken over en ze zullen blijven oversteken, wat wij daar, met onze zwemdiploma’s ook van vinden.

Mijn beheersing van de Schoolslag had mij vermoedelijk wel naar de oever gebracht, was ik daadwerkelijk omgeslagen tijdens mijn laatste kanotocht.

Lees: ‘Hollands Diep’ https://gerarddentoonder.com/2017/06/15/hollands-diep/
Weliswaar zwaar onderkoeld en met achterlating van de kano en diverse kampeerartikelen en op van de zenuwen. Ik heb zwemdiploma A. Ergens. Ik heb het wel.