Het is zover, de jaarlijkse stroom van ellende die over je heen wordt gestort. Onontkoombaar. Des te meer valt het me op, nu ik, als een echte klusser, bij het behang afstomen, het schuren en het schilderen en het opnieuw schuren en schilderen de hele dag de radio aanheb. En dan bedoel ik niet de Top 2000 of 3000, elke zender heeft zo zijn eigen Top, maar die ellendige kerstsongs.
‘All I want for Christmas’, ‘Jingle Bells’, ‘Last Christmas’, ‘Let it snow’ en oneindig veel meer van dit soort zeikliedjes, schallen echoënd door het lege huis. Alleen al hierom zou je een hekel krijgen aan dat K.feest. Daarbij toegevoegd het smerige weer, de korte dagen, hé, is het nu alweer donker, de stapels folders met opgelegde gezelligheid, nog meer eten, nu nog lekkerder.

En toch, ontegenzeggelijk, ik krijg een onbestemd gevoel van binnen, waar ik iets mee moet. Is dat compassie voor de medemens, m’n naaste – nou sorry, die buurman hier, ik kan er niks mee – is het mededogen, barmhartigheid, om er eens enkele Kerstachtige termen in te gooien, is het liefde, een op-zoek-zijn-naar-vrede. Het is lastig te verklaren, ik kan het mezelf niet uitleggen.
Dikwijls is er rond de Kerstdagen ergens op de wereld een ramp, of valt die dan gewoon extra op? Een tsunami, een verwoestende orkaan. Nu weer een aardbeving in Albanië, een orkaan op dit moment onderweg naar Mexico, extreme bosbranden in Australië. En zo bespeur ik ook een zekere ongerustheid bij mezelf, wanneer zijn wij aan de beurt. Moeten wij vluchten voor water of geweld.

Komt het voort uit dat laatste, die sluimerende onbestemde vrees, dat er die hang is naar de gordijnen dicht. De kachel hoog, iets teveel waxinelichtjes (stikstof) nog maar een wijntje, open haard aan (meer stikstof) Home Alone maar weer eens kijken en toch Notting Hill en dan wachten op die ene vertederende scene: “I ‘m just a girl, standing in front of a boy,” op haar teenslippertjes.
Even niks meer te maken hebben met, even niets. Gewoon thuis, warm, veilig. Drivin’ home for Christmas.

Het is zover, mijn jaarlijkse Kerstcolumnpje, wat vroeg misschien, dit jaar, roetpiet is nog in het land. Oja, die tradities, wanneer is iets een traditie. Hoeveel jaar moet roetveegpiet nog roetveegpiet zijn, rotjes die donderbommen worden – vroemvroempartijtraditie – en de traditionele Kerstcolumnpjes een traditie zijn. Nog afgezien van de ingewikkeldheden van waarheen met Kerst met wie of thuis met die en die en die maar niet want vorig jaar.
Al eerder schreef ik vernietigend over overvloedigheid en Kerstconsumptisme, ik ben nu eenmaal behept met een ernstige vorm van Kerstkalkoenschaamte. Tevens werden eerder hier onderwerpen besproken als Kerstmarkt, de Kerstkerkdienst, alsmede een Kerst sing-a-long in een – naar mijn eigen bescheiden mening – mix van liefdevolle kritiek. Want, daarheen wil ik eigenlijk, met dit verhaaltje; ‘That’s what it ’s all about!’

En dan niet alleen met Kerst, een beetje lief zijn voor elkaar.
Een beetje liefde, wat kost dat nou, liefde is gratis en zoals mijn goede vriend Bob Dylan al zong:
“Love is all there is, it makes the world go round”.
Of gewoon oer-Hollands van Claudia de Breij:
“Mag ik dan bij jou, als er oorlog komt, of als het nergens anders kan, of als ik bang ben, mag ik dan bij jou?”

Toe maar, gooi nog wat pulp de ether in, ’Lonely this Christmas’ galmt door de lege kamers, waar het stof millimeters dik ligt, ‘So this is Christmas’ gesmoord wordt door mijn Black & Decker schuurmachine en ik mee schreeuw met Slade:
“So here it is merry Christmas, everybody is having fun, look to the future now”.