Ja dus, hoewel ik al vele jaren klim, voel ik mij nog steeds af en toe een beginner. (aantal klimmomenten x aantal keren ingebonden = +/- 10.000 x opnieuw ingebonden?) Zelfs in de hal kan het me nog weleens overvallen, wanneer ik me bekeken voel door een écht goeie klimmer. Maar vaker buiten, net aangekomen bij de rots, met veel zin om omhoog te gaan, bevangt mij dan soms een lichte nervositeit.

Klimmen. Het is een sport waarin je nooit bent uitgeleerd. Zowel in het klimmen zelf, je wilt immers steeds naar een hoger niveau, als in het technische deel, het zekeren en alles wat daar bij komt kijken. Voeg bij dat laatste het voortschrijdend inzicht. Steeds betere methoden en materialen.

Terugkijkend is het haast niet meer voor te stellen dat ik in de prehistorie zekerde met een achtje. Dat ik daarmee abseilde zonder prusik als extra zekering. Dat men in het ijzeren tijdperk standplaats durfde te maken aan verroeste mephaken. Buiten werd gezekerd met de halve mastworp. Later kwam er de tuber en de reverso. En een enorme variëteit aan zekeringsapparaten. Overigens goed om die te kennen, de halve mastworp, als je al je materiaal hebt laten vallen, kun je er ook nog mee abseilen.

Ik heb alles nog geleerd volgens ‘EVI’, de toen geldende NKBV ‘Eenheid Van Instructie’, die later werd omgezet in ‘AT’; ‘Aanbevolen Technieken’. Misschien word ik voor gek verklaard, zie je wel, hij is tóch oud, maar ik leer nog steeds bij. Door de oneindige stroom YouTube filmpjes die langs komt. Bijvoorbeeld die van ’Hard is easy’. En door een goede ‘Rivierenland’ instructeur die alles nog eens uitlegt, wanneer roep je nu wel of niet: stand! Of door die Amerikaanse Mountainguide op Insta die ik volg, die toch weer andere, soms heel simpele trucs heeft van touwbehandeling.

Ik hoorde alweer een tijd geleden een -echt- oude man zeggen, ik ga alleen klimmen als ik gezekerd word door een grigri. Mijn eerste klimmaatje was mijn dochtertje, ze zekerde haar pa met ons achtje, af en toe dromerig achterom kijkend naar een leuke jongen en met een ruime bocht in het zekeringstouw. Onze vaste spreuk wanneer we daarna naar huis fietsten was: ’Bedankt dat je mijn leven hebt gered’. Pas sinds een jaar werkt mijn klimgroepje nu uitsluitend met de grigri en dat voelt eigenlijk best goed.

Akkoord, ik heb meer vrije tijd dan de meeste andere klimmers. Meer tijd om eens naar dat YouTube ‘Hard is easy’ te kijken. Hoe je de perfecte achtknoop legt – die krijg je makkelijker los -, waarom je toch altijd wél het zekeringstouw onder de grigri moet vasthouden, hoe verschrikkelijk sterk een klimtouw is, zelfs wanneer de mantel helemaal kapot is. Misschien is het overdreven, maar af en toe bekruipt het me, ook gezien het aantal keren dat ik een fout maakte. Ik ben geen instructeur of kaderlid en zoals gezegd voel ik mij nog vaak een amateur of beginner. En dat je altijd alert moet zijn bleek weer eens. Deze week nog, ik ontdekte het zelf bij het checken van elkaar, ik had het touw alleen door mijn beenlusverbinding ingebonden. Het zou best gehouden hebben maar ….

In het Zwitserse blad ‘die Alpen’ las ik een onderzoek. De meeste dodelijke ongevallen gebeuren bij oudere bergsporters die zonder gids – alpiene – bergtochten maken. (zoals ik dus met mijn vriendengroepje) De minste doden vallen bij de discipline van het sportklimmen. Het is een fijne sport, goed voor lichaam en geest, maar toch, je moet geen vergissingen maken.

Volgens de legendarische broers, Thomas en Alexander Huber:
‘Routine is dodelijk’.