‘Ping’. Appje:
‘We hebben ons aangemeld’.
Zij, van het klimteam, hadden het er over gehad, het laatste klimweekend van het jaar, begin november. Robby en Morad gingen. Hij aarzelde, kans op slecht weer zo laat in het jaar; hij had al zo veel kou geleden, zekerend en wachtend onderaan de rots. Hij polste Nina, zouden ze samen gaan, vrijdag heen en zaterdag terug? Misschien. Nou ja, hij meldde zich ook aan en zou het wel zien.

De waard van de hut gaf een rondleiding aan Morad, die hier voor de eerste keer was. En ook voor hem was het even geleden. De ietwat morsige douchecelletjes in de kelder waren niet meer in gebruik, er was een keurige wasgelegenheid gemaakt op de eerste verdieping. Van de twaalf klimmers dit weekend hadden twee zich afgemeld; de een wegens een sterfgeval in de familie en de ander omdat zijn zoontje net geboren was. Van de resterende tien deelnemers was hij met grote voorsprong de oudste. Enkelen gaven aan nog maar kort te klimmen en het antwoord op de vraag hoelang hij dan wel niet klom:
‘Poeh, eeeh…  meer dan vijfentwintig jaar ofzo?’
maakte indruk. Terwijl, hij was pas heel laat begonnen met de edele klimsport. Daar haakte Willem op aan. Zijn ouders waren lid van de bergsportverenging en zij kregen het clubblaadje altijd thuis. En daarin dus die verhaaltjes van die ene klimmer, hij was veertien hé, zolang al leest hij, dus, tja, hem. Ja, hij gaf toe Willem ook al heel lang te kennen.
‘En jij bent niet kapot te kríjgen’,
zei Willem. Nou, dat viel best een beetje tegen mee bekende hij. Toen hij zijn leeftijd verklapte riep Willem heel hard Neeeee! en herhaalde wel drie keer dat getal; zijn pa was net zo oud.

Hij schoof het gordijntje naast het bed opzij en zag niets, dichte mist. Het was twee graden, hmm dacht hij, zie je wel, dat wordt weer kleumen. Op het hoofdmassief in een mager zonnetje, even later, dat de rots wel iets opwarmde, hingen Arend, Tim en Willem, de laatste zelfs met zijn verstuikte enkel, vier toproopjes in. Allen met een overhangend begin. In de klimhal was hij er gek op, overhang, volgens zijn klimvrienden was dat zelfs zijn specialiteit. Nu kwam hij niet ver, hij was nog niet op stoom, wat moesten die broekies die voor het eerst buiten klommen wel niet denken, dat was toch die man die al zolang klom? Balend gaf hij het op om niet te snel krachten verspelen voor de rest van de dag. Morad en hij verkasten naar een andere gedeelte; Jonction.

En daar klommen ze soepel een aantal routes voor, naklimmen, haha, wat was dat? De routes hier hebben fantastische namen. Crocodile Dundee bijvoorbeeld, een naam die in z’n herinnering staat gegroefd. Op de rots zijn de routenamen haast onleesbaar verschoten. In de topo van dit gebiedje herkende hij er veel en een heleboel had hij geklommen. La Grande Brune deden ze weer en ook Eve-line, die laatste klom hij nu dus voor de zoveelste keer. Allemaal niet moeilijke routes, eveneens als Manetball, het bovenste stuk nog iets lastiger.

Ballade Nocturne vond hij zo’n mooie naam dat hij al eens een verhaaltje deze titel gaf. Pas nu blijkt het volgens Google te vertalen als ‘avondwandeling’. En het is zoveel meer, er zijn songs en muziekstukken met deze naam, een boek met deze titel, wandel-, fiets- en vaartochten in de nacht. 

Leven en dood, in dit weekend kwam het als het ware samen, twee afmeldingen wegens grote gebeurtenissen. De mens wordt geboren en na een bepaalde periode gaat de mens dood. Daartussen hangt men wat rond op deze aardbol en sommigen bungelen weleens aan een touw tussen hemel en aarde. Willem keek verbaasd op over zijn leeftijd, ook al begint het hier en daar te kraken, hij wil zich er liever niks van aantrekken. Voordat zijn ‘ballade’ echt begint wil hij nog eens terug naar Jonction (knooppunt). Leuk plannetje; de 27 routes op dat massiefje gewoon allemaal afvinken, van links naar rechts.