Machteloosheid maakte zich meester van hem, moest hij zijn slaapkamers beschikbaar stellen voor hen, de gevluchtten. Zijn dokter adviseerde hij hem meer drinken – maar minder alcohol las hij elders – en weg stuurde zij hem, meer informatie zou hij vinden in de persoonlijke omgeving van het patiëntendossier, veilig voor de KGB weggestopt achter zijn Digid.
Zijn leermeester vertelde over rechter- en linkerhersenhelften die elkaar tegenspreken, dat je hand niet gestuurd wordt door wat je oog ziet en je moet tekenen wat je ziet, niet wat je denkt. In de ene wereld klom hij hoger tot hij niet verder kon, slechts aan het leven verbonden door een touw dat zijn vriend vasthield, een touw dat dun en elastisch was en soepel om een harde klap op te vangen en zachtjes veerde en in datzelfde leven werd het platte dak boven zijn slaapkamers ten koste van veel geld van zijn aan inflatie onderhevige en niet geïndexeerde pensioen gerenoveerd terwijl slechts enkele grenzen verderop in een andere wereld complete steden verwoest werden dankzij de wil van slechts één ontsnapte krankzinnige barbaar.
Vervuld als hij was hij door een hopeloos verlangen naar vrede en liefde voor de naaste hoewel hij geen ‘mensenmens’ dacht te zijn ging hij gebukt onder het leed der wereld en probeerde hij in het kleine schilderijtje zoveel mogelijk hoop op te stapelen.

Ondanks de zinloosheid ervan had hij met een rood potlood een hokje roodgekleurd puur alleen om tegenwicht te bieden aan de racisten en fascisten en dictatorfans en dan niet op rechtse partijen die afschaffing van hondenbelasting belangrijker vinden dan milieu en klimaat en zinloos was het ook omdat het geld regeert en TataSteel moet blijven en Schiphol moet groeien.
Zijn vriendin vroeg hem slachtoffer te willen zijn en dat wilde hij, offeren en ook kocht hij vogelstrooivoer om te offeren op zijn altaar, het design vogelhuisje dat hij ontwierp en timmerde van hout voorradig op de zolder van het schuurtje, op zoek naar vrede en liefde voor zijn gevleugelden.
Zijn dochter antwoorde met de vier woordjes IK OOK VAN JOU en dat inspireerde hem en net voordat hij insliep was het klaar in zijn hoofd en de volgende dag wist hij het nog:
‘Ik ook van jou

Gehoord
op straat
in de trein
in mijn oor

Gedacht
gevoeld
gehoopt
geappt
gewenst
gedroomd
gefluisterd

Gezongen
gekeken
gelachen
geschreven
gelezen
gekregen
geweten

Gezegd
tegen haar
in de trein
in haar oor
Ik ook van jou’

En uit nóg een andere wereld werd saharazand aangevoerd dat de lucht geel kleurde en het zicht buiten verminderde en hij binnen walgde van ellenlange sterreclames over duizenden zielige dieren waar duizenden vrijwilligers zich over zouden ontfermen en buiten in een onbarmhartige wereld duizenden tanks en kanonnen werden geproduceerd om schade aan te richten vele malen groter dan de krassen en deuken aan zijn zwarte gezinswagen na de aanrijding en ondertussen de grote waaromvraag rondspookte en het leven onherroepelijk verder stroomde.