Voor een voorspelbaar type als ik ligt het voor de hand om, wanneer het regent, ‘Singing in the rain’ te zingen. Dat doe ik dan weer niet maar wel wanneer het waait, ‘And the wind cries, Mary’. En het heeft dit jaar al wat gewaaid, je zou er schor van worden met al die stormen en als ze dan ook nog Corrie gaan heten, een van de vele koosnaampjes die ik bezig voor een van mijn vele dochters. (Corrie – meteoroloog uit 1964)
Voor diegene bij wie er geen belletje gaat rinkelen, het prachtige nummer (uitgebracht 5 mei 1967, twee dagen later zou ik zestien worden) van Jimi Hendrix met net zo’n rare songtekst als dit verhaaltje wordt. Er zijn namelijk teveel touwtjes aan vast te knopen.

Toen ik enkele jaren later werd rondgeleid door Winchester en omgeving in zuidelijk Engeland onder begeleiding van Elisabeth and Mary bleef die laatste aan dat liedje kleven. Ook uit die tijd stamt de song ‘Winchester Cathedral’ – onder andere gezongen door Petula Clark en Frank Sinatra – dat weliswaar minder iconisch uitgroeide, maar voor mij onlosmakelijk werd. Tevens troonden zij ons (mijn broertje was er ook) mee naar The Winchester Castle waar zich de Round the Table van King Arthur * bevindt en uiteraard de oudste pub van de hele United Kingdom – waar iedere stad er wel een van heeft – hier echter The Royal Oak geheten en wij hectoliters Lager, Bitter, Stout en Shandy moesten drinken.
* Of het nu de echte ofwel een replica betreft, daar zijn de geleerden het niet over eens.

Terug naar Jimi Hendrix. Eens stapte ik in bij een van mijn vele schoonzonen in zijn luxe wagen en bevond ik mij onmiddellijk omringd in full stereo en op volle sterkte met het nummer ‘Hey Joe’ van Jimi Hendrix, het eerste nummer van een van mijn afspeellijsten op YouTube. Verbaasd moest ik bekennen dat hij – alweer – hoger steeg in mijn achting en sympathie, zo’n jongere generatie, ook hij, liefhebber van Jimi Hendrix. De zingende vriendin deelde met mij digitaal de lijst zoals de top tien van de Top 2000, anno 2021 er voor haar uit zou moeten zien en alweer tot mijn verbazing trof ik in die lijst het nummer ‘All around the watchtower van Jimi Hendrix’, dat als tweede nummer van mijn afspeellijst op Spotify staat. Onnodig te zeggen dat ook zij nog hoger steeg in mijn lijst.

De door mij toegestane ruimte om een licht chaotisch verhaaltje op te schrijven mag niet meer zijn dan een A- viertje dus voor enkele stukjes tekst van ‘And the wind cries, Mary’ van Jimi Hendrix is waarschijnlijk geen plaats meer, ik moet ook nog even meedelen dat een latere vriendin met bijna dezelfde naam als in dit liedje, leefde aan de overkant van het altijd winderige IJ, in het nu steeds hipper wordende Amsterdam Noord, dus je begrijpt dat ik ook toen…juist.
Volgens welingelichte bronnen is Mary de tweede naam van de toenmalige vriendin van Jimi Hendrix. Het nummer is amper gerepeteerd alvorens het werd opgenomen. Na het ruziën over haar kookkunst en het smijten met kookpannen en het weglopen van Mary, bleek dat toen zij terugkwam Jimi Hendrix deze tekst had geschreven. Boze tongen beweren dat Mary ook kan staan voor marihuana, mogelijk is de wonderlijke tekst hierdoor enigszins beïnvloed. Voor alle duidelijkheid neem ik hieronder toch een couplet op;
‘A broom is drearily sweeping
Up the broken pieces of yesterday’s life
Somewhere a queen is weeping
Somewhere a king has no wife
And the wind it cries Mary’

Nu maar even wachten, lieve lezers, tot een volgende storm aanwaait, ik sta niet voor de gevolgen in maar de kans is aanwezig, mocht je denken te horen in het fluisteren van de wind, enkele strofen met dichterlijke teksten als bovenstaand, dat ik het ben.