In de serie Rare verhalen is dit er weer zo een, waar het precies heen zal gaan, ik weet het niet, lastig om op te schrijven en wellicht ook om te volgen voor de willekeurige lezer. Een zoektocht naar de verbinding tussen muziek, schilderkunst en literatuur en daarbij mijn stokpaardje (er is een hele kudde stokpaardjes) het aspect toeval. In de docu over schilderes Joan Mitchell (geb.1925) werd mij plots duidelijk dat ze er zijn, die verbanden, ze zijn, met enige fantasie, te leggen en die toevalligheden zijn er ook. En ik zag de schoonheid van haar abstracte schilderijen, mede door de uitleg hoe zij haar gevoelens er in kwijt kon, haar rouw en haar liefde. Of ook, naar aanleiding van een gedicht.

Begreep ik het eerst verkeerd en dacht dat het om Joni Mitchell (geb.1943) ging. Niet lang geleden vond ik na heel lang zoeken de oude LP die ik zocht, titel: ‘Clouds’, cadeautje voor de zingende vriendin. Haar stem lijkt wel wat op die van Joni. De laatste track hierop is ‘Both sides now’, in de hoop dat zij dit ook mooi zou vinden om te zingen. (ik mompelzing hiervan per ongeluk soms enkele flarden wanneer er niemand in de buurt is) tevens bekijk ik de dingen graag ook van een andere kant)

‘But now they only block the sun
They rain and they snow on everyone
So many things I would have done
But clouds got in my way’

Schilderen, schrijven, musiceren, zo privé, een geheim uit jouw eigen brein, waarvan je toch graag wilt dat het gezien, gelezen of gehoord wordt, de gêne voorbij. Was ik daarom zo ontroerd, toen zij dit digitaal met mij deelde, zo kwetsbaar, hoe ze ietwat timide, soms heel hoog en ook heel laag zong, zichzelf begeleidend op de gitaar. Dat ze dat durfde. Zoektocht naar verbanden en/of toeval , dit wordt een abstract verhaal. Clouds, Joni, Joan en de song die vriendin voor mij zong: ‘Unchained Melody’. Ongeremde melodie. (uit 1965 – zij was nog niet eens geboren toen) Zoek ik te ver, denk ik te abstract.

Niemand mocht het atelier van Joan betreden. Ook ik ken een schilderes met een Verboden Toegang atelier, schrijven is jezelf blootgeven, zij heeft dat met haar schilderwerk. ‘Alles wat je schrijft is autobiografisch’ volgens Woody Allen. Mijn moeder was geschokt toen ze mijn verhaal ‘De Waarheit’ las. Er komt seks in voor en een moord. Dat ik, haar zoon, dát kon bedenken. Ik zei haar dat ik me enorm had ingehouden, dat ik heel veel meer kon verzinnen.
Alles autobiografisch? In feite wel, je hebt het ten slotte zelf bedacht. Terug naar abstract, het begrip. Is poëzie in het schrijven dan abstract – zoals als jazz in muziek. Wanneer je je gevoelens kwijt moet en je grijpt naar de pen, kun je dat misschien kwijt in poëzie. Is abstract in schilderkust doorgeslagen impressionisme. ‘Both sides now’ is, zoals veel songteksten poëtisch vervreemdend. Misschien, zoals gedichten, geschreven in een flow, zoals bij een schilderij het penseel opeens zijn eigen weg vindt, of de tekst maar doorratelt op het toetsenbord en de muzikant niet te stoppen is met zijn scheurende solo.

‘I’ve looked at life from both sides now
From win and lose and still somehow
It’s life’s illusions I recall
I really don’t know life at all’

De zoektocht naar verbanden is misschien niet echt gelukt, te ver gezocht. Maar is dat erg, welnee, je moet blijven zoeken in het leven. Dat denk ik dan, zo zie ik het, maar je kunt het ook anders zien.