In een tijd waarin het ‘C-woord’ het leven en al het nieuws bepaalt ben je al snel blij met wat ander nieuws. Niet dat je vrolijk wordt van Poetin en zijn expansiedrift. (klein mannetje – grote…drift?) De oorlogsdreiging die verdween naar de achtergrond door alle berichten over Me-too. En nu dus die explosie van ongevraagde selfies, hierna te noemen DP’s. Nu heb ik in mijn leven veel vergissingen begaan, maar tot het nemen van zulk een selfie heb ik mij (ik kan me vergissen ) bij mijn weten nooit verlaagd.

Er wordt nu in hoog tempo veel blootgelegd, massa’s vrouwen schijnen er mee belaagd te worden. Psychologen en andere zielenknijpers bevolken de talkshows over de Waaromvraag, hoe komt een man ertoe dit te doen. En wat hopen ze er mee te bereiken, macht of seks of aandacht. Persoonlijk heb ik er al moeite mee een enigszins normale foto van mezelf te plaatsen als profielfoto. Sterker nog, een selfie maken is voor mij ondoenlijk, zijn mijn armen te kort, ik krijg mijn vingers niet in de bocht voor het afdrukknopje en als het al een keer lukt heb ik een uitdrukking op mijn aangezicht die getuigt van opperste concentratie, hetzij een gemaakte grijns met de lippen angstvallig dichtgeknepen of door de lensvervorming een nog onsympathieker neusgedeelte.

En dan die geschokte, diep beledigde vrouwen. Hieronder treft u enige handreikingen hoe om te gaan met eventueel te ontvangen DP’s. Wanneer het een collega betreft, screenshot, de naam van de afzender en desbetreffende eigenaar staat er nota bene boven, Hup, onmiddellijk naar het kopieerapparaat en printen maar, naar believen op A4 voor in de kantine, de garderobe of deur van de directeur. Of Hup, de foto in het lijstje op het dressoir van opa en oma er uit, DP erin en pontificaal op je bureau naast die van de kinderen en  de hond.
Of nog eenvoudiger en voor de hand liggend, delen met, in enkele klikken stelt u DP voor aan de diverse gezamenlijke appgroepen. In het geval u een gelukkige bent – kennelijk goed in trek – ( zoniet kan men zich al haast gaan afvragen, ligt het aan mij, ben ik niet aantrekkelijk genoeg of ken ik ‘alleen maar nette mensen?) die er al een hele serie mocht ontvangen, denk eens aan de diverse mogelijkheden. Zoals bijvoorbeeld het kwartetspel: mag ik van jou van Afdeling Personeelszaken de Ali en heb jij ook van Inkoop de Overmars? Jaaa, kwartet!

Er schijnt inmiddels al een scheurkalender te zijn met 365 DP’s. Mijn verstand staat er werkelijk bij stil, overigens net zo goed als bij die ‘artsen’ die nu vader blijken te zijn van hele series kinderen bij hele series vrouwen, wat bezielt deze mannen? Stel, in een vlaag van verstandsverbijstering sta je met de broek op de enkels voor de grote spiegel op de overloop, je hebt het zaakje net scherp op de korrel, klaar om af te drukken, wordt er geroepen:
“Frits! Waar blijf je nou, de soep staat al lang ingeschonken”.

Lang geleden alweer, Balkenende was nog aan de macht, was er die andere leus, ‘Zo gaan we niet met elkaar om’ en de kernwoorden ‘Normen en Waarden’. Tijdens een bespreking op het werk over de omzet, de bedrijfscultuur vond een manager het nodig om rond te vragen over dit onderwerp. Als laatste was ik aan de beurt en ik was het zó beu, dat gedoe, dat gezeur met die normen en die Balkenende en die waarden en zo en ik flapte eruit:
“De eerste de beste die nog één keer de woorden normen en waarden in zijn bek durft te nemen sla ik op zijn smoel”.

Althans, ik bedacht dat ik dat eigenlijk had willen zeggen, toen ik me haastte om de laatste trein te halen van Den Haag naar huis waar mijn wettige echtgenote de echtelijke sponde in een onschuldige slaap al lag voor te verwarmen. In deze tijd waarin het tevens bon ton is om excuses te maken voor zaken als slavernij, discriminatie, Anne Frank, Japan, Indië, Michiel de Ruyter, minder minder minder, Piet Hein, politioneel geweld en Columbus, wil ook ik graag mijn welgemeende excuses maken aan een ieder in mijn omgeving die zich in zijn of haar verleden beledigd heeft gevoeld.