Wat gaat het leven snel, alweer een weekend weg, oppassen, boodschappen, APK, tandarts, schildercursus-huiswerk, lekkage. Het leven na het leven van werken wordt niet echt veel rustiger. Lockdowns of avondklokken, alles draait op volle snelheid door. Nu stormt alweer, bijna, het voorjaar aan, de tuin schreeuwt om aandacht evenals die akelige kozijnen die verf willen, meer verf. En ik wil juist zo graag de fok te loevert zetten.

Even niks, even tijd voor jezelf, de zeilen in schaar, drie weken rechtdoor, van Kaap Finisterre naar de Azoren en door naar de Bahama’s. Lijkt mij, als landrot geweldig. Niks te doen, geen volle agenda, helemaal geen agenda zelfs. Af en toe een zonnetje schieten met de sextant hoeft ook niet meer, die automatische piloot doet het prima, de stuurinrichting stuurt het roer, dolfijnen aan bakboord, een vliegende vis komt laag over, oppassen dat je niet al te bruin wordt. Zolang je niet tegen een container of een orka aanbotst en er niet plotseling een tropische orkaan buiten het orkaan seizoen losbarst of een tsunami van een vulkaan ver weg langskomt, het volmaakte niets.

De fok te loevert, het grootzeil en de fok allebei volledig ‘uitgeboomd’, en met de wind achter; ‘voor de wind’. Excuus voor de zeiltermen. De fok te loevert heeft u al begrepen, synoniem voor rust. Wanneer de zeilen zo staan spreekt men ook wel over ‘de muts’ of / het ‘melkmeisje’. In het leven van een pensionado anno nu is het voortdurend oploeven, scherp aan de wind. Ik weet wel, we doen het allemaal zelf. We willen zoveel, genieten, ten volle, het najagen van wind. Tot er iets voorvalt, dat er opeens een gijp is, onverwacht. De giek klapt om en snel reageren is geboden. De fok moet bak, of de steven gewend, je gaat overstag;
“Klaar om te wenden, Ree!”

Een mensenleven geleden zeilden wij op het Veerse meer, meestal met slecht weer, alleen wanneer het waaide, want aan stilliggen hadden we een hekel. Soms voor de wind, maar dan was het ook hard werken op het onstabiele bootje. Voor de wind is de werking van de kiel, in ons geval het zwaard, minimaal en moesten we extra oppassen niet om te slaan. Het is net als het leven alweer, alles lijkt ‘smooth’ te gaan, beetje balancerend wel in wankel evenwicht tot er opeens een windvlaag is of toch die container die je, net onder het wateroppervlak niet zag aankomen.