Onmiddellijk zingt dat rond in mijn hoofd, du moment dat Ruben Block (Triggerfinger) vertelt welk nummer wat hem betreft nummer een zou moeten zijn in de Top 2000: Bob Marley’s  ‘Is this love’. Het is zo’n simpel liedje, met slechts een paar zinnetjes die steeds worden herhaald, maar zo lekker om te zingen.

‘I wanna love you
And treat you right
I wanna love you
Every day and every night’

Eind van het jaar zit ik aan de buis gekluisterd en word getrakteerd op weemoed en andere gevoelens opwekkende muziek – die Matthijs krijg je er gratis bij – maar allez, voor het goeie doel. De pareltjes geschiedenis van Leo Blokhuis, maar ook mij volledig onbekende muziek waarvan ik denk, huh, waar was ik toen, was dat toen ik de bak zat, of op een andere planeet. Deze avond zit in ‘het café van Monika’ een meisje achter het tafeltje met Perzisch tapijtje. Ze vertelt in een donkere depritijd  zoveel aan de muziek gehad te hebben van – alweer- een artiest die ik niet ken. Maar het klopt, muziek = emotie.

‘We’ll be together
With a roof right over our heads
We’ll share the shelter
Of my single bed
We’ll share the same room, yeah
For Jah provide the bread’

Wat kwam er voorbij deze week A-go-go: Miles Davis, ojaa, die LP had ik ook. En wat brulde ik mee: (Eega was al naar bed) Dr Hook; Sylvia’s mother, “And the operater said, 40 cents more”. En ook Doe Maar: “Een nacht alleen”. Toeval, ik zong het al eerder die dag, in de auto, maar had niet de juiste tekst; ‘Een nacht met jou’.  En het al even eeuwenoude; ‘Heaven must be missing an angel’ en ‘Blue Hotel’.
Overigens, het is nauwelijks voor te stellen, maar Bob Marley overleed al in 1981. Verder natuurlijk Procol Harum met het onverslijtbare ‘A whiter shade of pale’, wie schuifelde niet wang aan wang met hem / haar, van hem / haar dromen, over duistere dansvloeren.
Alanis Morissette met ‘Ironic’, heerlijk, toen ik dit cassettebandje, in die tijd, keihard afspeelde in de auto, scoorde ik hoge ogen bij de meisjes aan wie ik een lift gaf. Uria Heep, ook al uit de oertijd, toen wij, het trio de drie broers, dit op volle oorlogssterkte afspeelden, wanneer pa en ma een avondje weg waren, heftig luchtgitaar spelend.

‘I wanna know, wanna know, wanna know now
I got to know, got to know, got to know now
I-I-I-I-I, I’m willing and able
So I throw my cards on your table’

Elke avond van de Top 2000 A-go-go zijn er wel enkele nummers die bij mij iets teweeg brengen. Hetzij herkenning, weemoed, blijheid, droevenis dan wel de warmte of de pijn van de liefde. Ik noem maar wat; een fantastische uitvoering van ‘Feeling good’ van John Legend.
Of, alleen voor de zeer oude lezers, Liza Minelli, over wie iemand anders vertelt aan dat Perzisch kleedjestafeltje. Ik herinner mij de film ‘Cabaret’ en de bijzonder lange zwarte wimpers van Liza. En nog zoiets, Bette Midler, nooit eerder gezien, maar wiens naam ik ken van het duet samen met mijn goede vriend Tom Waits; ‘Never talk to strangers’.
Nog zo’n andere ouwe, Charles Aznavour, wie kent hem niet. Ik zong alles fonetisch mee, heerlijk. “La bohème’, waarvan ik de titel leende voor een verhaaltje, zich afspelend in Parijs met uiteraard een open – romantisch – einde.

‘Is this love, is this love, is this love
Is this love that I’m feelin’?
Is this love, is this love, is this love
Is this love that I’m feelin’?’

Tim Knol met band speelt momenteel Bluegrass, wellicht een muziekgenre dat niet iedereen kent. Bij mij komen onmiddellijk herinneringen op aan o.a. The Flying Burrito Brothers, een Bluegrass band, heerlijk gekke country and western achtige muziek. Uit een tijd dat er voor mij nog een hele wereld, op alle gebied te ontdekken was. Veel muziek herinnert mij nu aan die tijd en aan:
we share the shelter of my single bed, is this love that I ‘m feelin’?

En dan nog dit, Carlos Santana blijkt toch wel in de top 2000 te staan, niet met ‘Europe’, waaraan ik laatst een column wijdde, maar met ‘Samba Pa Ti’; Samba voor jou. Ook goed.