‘When I was young it was more important’
Waar komt dat opeens vandaan, dat liedje wat ik blijk te neuriën, hoewel ik het binnen in m’n hoofd eigenlijk keihard schreeuwend zing, zoals Eric Burden & the Animals toen en ik weet het al, de lage septemberzon laat mijn schaduw ver voor me uit lopen en daar lijk ik niets veranderd. Toen dit lied in de hitlijsten stond was ik achttien en mijn profiel bleef al die jaren ongewijzigd.

De schaduw als tijdmachine
Het verleden draag je als een schaduw mee en dat verleden is een schimmenspel, op de vreemdste momenten schieten dingen te binnen die vergeten leken, die een weemoedige glimlach kunnen toveren, die pijnlijke wonden open rijten.

Het geheugen als tijdmachine
Dat is een machtig iets, belangrijker nog dan alle foto’s  in de albums, op de harde schijf of in de cloud. Je kunt op reis gaan in je hoofd, op zoek naar mooie momenten, belevenissen, landschappen, gesprekken, de mogelijkheden zijn eindeloos, zolang de geest helder is, de zon schijnt en schaduw maakt.

‘There is a house, it ‘s called the rising sun
Ook gezongen door diezelfde Animals, misschien nog wel bekender, met een tekst die nog simpeler lijkt en misschien zelfs een diepere boodschap heeft. Een ‘traditional American folksong’ en de naam, ‘House of the rising sun’, die zo mooi vertaald is als ‘De Dageraad’, heeft een geheel andere betekenis, gevangenis of bordeel bijvoorbeeld, ik hou het liever bij de dageraad, dat mooie moment van de dag, een nieuwe dag.

Het zal de lezer misschien opvallen, ik kan het ook niet helpen, naarmate je ouder wordt, wordt de toekomst korter, het verleden langer dus ja, ik ben – soms – een beetje aan het terugkijken. Het is vreemd, maar dat zal ‘de lezer’ misschien ook herkennen, als je even de eventuele pijntjes of klachten vergeet, dan voel je  je, nou ja misschien geen achttien meer, maar toch zeker niet je kalenderleeftijd.
Totdat je per ongeluk jezelf weerspiegeld ziet in een winkelruit of in de spiegel van de badkamer wanneer je ’s nachts toch heel even dat plasje moet doen of wanneer je je op een reünie van school moet voorstellen aan die klasgenoot die jij zelf ook absoluut niet meer herkent.

Mijn schaduw is van mij, me and my shadow, hij (sorry, het is een hij) zal altijd bij mij blijven, onveranderlijk, waarheen ik ook ga. Hij zal me nooit bedriegen, of in de steek laten. Ik ga ook niet, dat modieuze, er overheen stappen. Nee, ik zal mijn schaduw volgen waarheen hij mij ook brengt, ik beloof het.

Zou zomaar een rocknummer kunnen zijn:
‘Your shadow is a Timemachine, Yeahhh!’
Niks geen geneurie, keihard schreeuwend gezongen.