In het jaar onzes Heren 1977 ontwierp ik de omslag voor het – goed gevulde – adressenboek van travelers’ directory. Op deze adressen kon men gratis overnachten, mits men zelf ook slaapplaats aanbood. In North Carolina, New York, Pennsylvania, maar ook in Utrecht en Amsterdam. Couchsurfing avant la lettre, internet bestond domweg nog niet.
Het was de tijd van rondliften en leven van weinig geld en veel luf & pies. Het boekje werd gedrukt in Amsterdam waar ik anno 1977 ook een vaste verblijfplaats had. Dat drukken gebeurde weliswaar illegaal door mijn vriend Harry, hij liet zich simpel insluiten en door het kelderraampje van het souterrain waar de huisdrukkerij zich bevond, kon ik ook binnen.

Vierenveertig jaar later, op een kenmerkende grijze zonloze dag van het jaar 2021, fiets ik met hoge snelheid zonder haast naar de stad, tot ik opeens gemaand wordt Halt! te houden. Harry en een mij onbekende figuur: “Gerard! Dit is Scott!”
”Scott?”
“Ja, uit New York, van Travelers’ Directory, de editor”. Dan gaat bij mij een lampje branden. Ongelooflijk toeval, Scott logeert nu bij hem en Harry laat hem, op de fiets, de schoonheid van ons landje zien. Harry had Scott al verteld dat ‘the artist’ van de omslag van dat jaar ook in deze stad woont.

Onderweg naar het centrum passeer ik een wandelend jong stel met rugzakken, aan die van hem bungelen een paar lege blikjes en op die van de bruid prijkt een bord met de tekst: ‘Just Married.’  Even verderop heb ik geluk, de brug Riedijkshaven die bijna nooit open gaat, staat omhoog om een binnenvaarder door te laten. De Vincita (= Winnen) uit Terneuzen. Aan de Merwedekade ligt een enorm riviercruiseschip uit Basel, haveloos en naamloos.
En ik heb alweer geluk, de tijdelijke Engelenburgerbrug, de oude wordt totaal gerenoveerd,  gaat net open. De zware staalplaat wordt simpel met twee staalkabels piepend omhoog getrokken. Een fraai lichtblauw zeiljacht tuft vanuit de Nieuwe haven de rivier op.
Ook de volgende brug, de Mazelaarsbrug draait open. De naam Mazelaars komt van de zakkendragers, zij die vroeger de schepen losten met zakken op hun rug, de schepen die van de Maas hier binnen voeren. Het lichtblauwe zeiljacht van zojuist zoekt kennelijk  liever een plekje in deze haven, het Maartensgat. Een stukje verder kom ik het pasgetrouwde stel tegen en zacht fluister ik hen toe in het passeren; “Veel geluk”
en fiets door zonder reactie af te wachten.

Bij Villa Augustus plaatst juist de presentator en dichter van de documentaireserie ‘Na de vloed’ een klein kindje in zijn auto. Een professioneel gemaakte film over de gevolgen voor Dordrecht van de Sint Elisabethvloed  en de toekomst van de stad met stijgend zeewater. In de remmen knijpend roep ik hem toe:
“Complimenten voor de prachtige serie Na de vloed!”
Ik hoor een verbaasd; “Dankjewel!”

Zodra ik thuis ben ga ik op zoek, in stoffige dozen op zolder waaruit een muffe lucht opstijgt bij opening. Ik moet dat boekje ergens hebben, tussen stapels oude tekeningen, ontwerpen en drukwerk en andere zaken die niet weg mogen, die steeds mee verhuisden.
Op het moment dat ik het vind in een plakkerig plastic opbergmapje, met de originele tekening en offsetplaat erbij krijg ik een appje van Harry; “Lekke band!” met een foto erbij, precies voor het huis waar ik exact de looptijd van mijn hypotheek woonde. Inderdaad op pagina 1, Editor Scott Lewis en Artist: – mijn naam. ’Printed  in the Netherlands by the Graphic Bull Studio’. (Harry)

Als voorwoord een citaat uit het boek ‘Travels with Charley’ van John Steinbeck, hoe hij door de US reist met zijn kleine camper en de poedel Charley. Een pocket uitgave die ook in mijn boekenkast prijkt. Uiteraard moest ik Scott beloven dat whenever ik naar the States zou gaan, ik bij hem, in the suburbs van New York kom logeren. The city that never sleeps, staat al heel lang op mijn longlist. Echter, er is a small problem, hoe overwin ik mijn vliegschaamte.