‘De omgeving van de mens is de medemens’. Dat deze spreuk van dhr. J. A. Deelder zeer van toepassing is blijkt al snel wanneer ik mij een halte te vroeg uit het te volle treintje wurm en me in de drukte van Rotterdam stort, teneinde een aantal mijzelf opgelegde opdrachten vandaag af te werken. Te weten, de performance die al jaren aan de gang is, vlakbij mijn toenmalige werkplek en nog nooit gezien heb – en dat kan dus niet (Kunst!) – midden op de Coolsingel, plus het nieuwe Depot van museum Booymans  van Beuningen. Bijblijven.
Naast station Blaak blijkt opeens een open kelder te zijn gebouwd, als fietsenstalling, met gezellige boompjes op de bodem, nieuw voor mij. Even verderop twee enorme metalen voeten aan weerszijden van het nu lege marktplein. Kunst! Getiteld; ‘Iedereen is dood, behalve wij’. Naarmate je er verder langsloopt veranderen ze van vorm, geweldig. Bloemperkjes en een heuse watervalmuur, leuke dingen voor de medemens, ingewikkeld uitlegbaar maar het heeft allemaal te maken met de Binnenrotte.

Uiteraard ben ik, zoals altijd, te vroeg, moe word ik ervan, van mezelf, de performance is altijd exact om twaalf uur, niet meer dagelijks nu, maar elke woensdag. Dus dan maar meteen door naar het Depot. (haast)
Op weg erheen over de altijd fijne Westersingel, pik ik daar de nieuwste aanwinst mee, de metershoge ‘De Vlecht’ van ineengevlochten staaldraden, lastig na te vertellen statement, iets met feminisme.
Pal voor het kantoor van Inez Weski plof ik neer op een van de lange banken waar geen dakloze ligt te slapen, even zitten in de zon.
Dan het Depot, waanzinnig mooi, een enorm komvormig gebouw, weer een aanwinst voor deze architectuur minnende stad.
Nu ik toch in de buurt ben, loop ik verder door, kijken waar hij woonde, Jules, en inderdaad, de gevel is net zo strak als zijn pakken waren, gele steentjes, jammer dat de ongetwijfeld van oorsprong stalen kozijnen vervangen zijn door dunne witte kunststof, een kunstsóf zou hij gezegd kunnen hebben.
Nu moet ik toch wel haast maken, terug, maar dan wel dwars door het paradijs voor lezers, boekhandel Donner, groter dan ooit nu.

Bij de glazen vitrine waarin de roestvrijstalen roeptoeter staat, hebben zich al enkele medemensen verzameld, we kijken naar elkaar met een zekere binnenpret, noem het voorpret, noem het medemensen gevoel, wij weten wat zich hier gaat afspelen.
Dertig seconden voor twaalf, net als ik al denk, zul je net zien, is hij ziek, de omroeper, komt hij er aan. De figuur die ik al verwachtte het te zijn, zag hem drentelen achter de Bigmac hamburgerhel, waar ik in de roaring seventies mijn maandagochtendkoffie scoorde, komt heel relaxt opvallend onopvallend aanwandelen. Ontsluit de twee sloten, neemt de spreekbuis ter hand, zet een enkele pas voorwaarts en roept, heel hard en onverstaanbaar:
“It ’s never too late to say, sorry”
Heel eenvoudig plaatst hij de megafoon terug, sluit de deur en wandelt rustig verder. Een performance van een minuut, die ik voor een goud had willen missen. Kunst.
Het kan mensen raken en het kan onverschillig laten. Zoals Kabouter Butplug veel stof deed opwaaien ( ik beken dat ik toen niet wist wat dat was, een butplug)  en nu weer de ‘klimwand’ kunst in de Tweede Kamer, zo doet het plan ‘Rivier, Boot, Stad’ de burgerij van Dordrecht in woede ontsteken, wat mij betreft is het kunstproject nu al geslaagd. Sorry.

En ook Sorry aan allen die ik beledigde
Sorry als het nog niet te laat is
aan hem die ik sneed
en haar die ik vermeed

Sorry, voor doorwaakte nachten
aan allen die mij niet kenden
of die mij wel dachten te kennen

Sorry dat ik aandrong
voor mijn tranen
voor mijn mening of onverschilligheid
dat ik te laat was en te vroeg
of te lief

Sorry aan de medemens dat ik stom deed of juist niets
voor de scherven en gebakken peren
voor mijn humor
dat ik je links liet liggen
en dat ik weg was in gedachten
en dat ik het me verkeerd herinnerde
en dat ik geen sorry zei

Sorry, als het te laat is.