“Doe het nu niet, zie er toch alsjeblieft van af”,
werd me van verschillende kanten toegeroepen toen ik mijn eerste huis wilde kopen. Toegegeven, het was oud, niet groot maar romantisch. Onderaan de dijk, een van de laatste huizen van de stad, hier begon het buitengebied, de polder. De stad was hier nog dorps, met zingende telefoondraden aan houten palen op de dijk. Goed, de vloer liep scheef, de voordeur was verrot en wanneer je de achterdeur wat driftig sloot viel de achtergevel er net niet uit.
Maar we waren verliefd, op elkaar en op dat huisje op die plek. Ik sloopte de keuken er uit en parkeerde die in de tuin. Nadat handenwrijvende keukenboeren hun prijzen verklapten plaatste ik de natgeregende boel haastig weer terug. Die tuin waar onze aardappelen groeiden en de rode bessen en de druiven en waar vier zwartbruine Barnevelders voorzichtig hun eitjes legden en de zon scheen. En waar ik, na veel denkwerk geheel zelfstandig een schuur bouwde.

“Zou je dat nu wel doen, dat wordt niks”,
werd me vier jaar later ingefluisterd toen ik mijn tweede huis wilde kopen. Toegegeven, het was een krot, het was nog ouder, iets groter maar romantisch. Bovenaan de dijk nu, een van de laatste huizen van de stad, met uitzicht, kilometers over de polder tot aan de Biesbosch. Aan de andere kant, in de verte, rukte de bebouwing van de stad op. Ook hier liep de vloer scheef en was de voordeur verrot. En de kozijnen ook. Ik sloopte de keuken er uit en bouwde er in de andere kamer een nieuwe oude mee. Toen het water in de stortbak bevroor werd het tijd het houtkacheltje te vervangen voor een gaskachel.
De tuin die gigantisch was, werd veranderd van moestuin tot een groen paradijs, honderddertig bomen en struiken geplant. De buitenmuren voegde ik opnieuw en schilderde alles steeds opnieuw weer wit. Net zoals het vorige huis kreeg ook dit huis een nieuw dak. Met veel denkwerk creëerde ik twee slaapkamertjes voor onze meisjes op zolder. Veertien kippen, paarden in de wei, alle soorten groenten en fruit. Selfsupporting willen zijn, het is mogelijk, maar het is heel, heel hard werken. De kruidentuin, de hangmat, de kampvuurcirkel, de feestschuur, het was een groene oase in de nieuwbouwwijk die ons langzaam maar zeker omsingelde. Na exact de looptijd van de hypotheek kocht ik mijn derde huis.

“Is dat nu wel verstandig, doe het nou niet’,
ik heb het niet gezegd toen die ene dochter een huis kocht met veel hout en een keuken uit het sprookje ‘Duizend en een nacht’. En ook niet toen ze weer een huis kocht, zo gigantisch groot dat ik haar ervan verdacht een B&B te gaan beginnen. En ik heb het ook niet gezegd tegen die andere dochter toen die een huis kocht met veel grond en veel ‘potentie’.

Idealen, het is goed om ze te hebben, leef ze na, leef je droom.