Moest hij het beschouwen als een cursus eerder dan een spel? Een leren omgaan met. Ja, zo had hij het zich voorgenomen. Was hij daar nu zoo oud voor geworden? Zijn laatste dagen, maanden, hopelijk nog jaren te laten vergallen, zich te laten opvreten in zijn innerlijke ik door wrevel en chagrijn? Om dat vervolgens vuilspuitend en – bekkend te uiten en zich schielijk te verontschuldigen bij zijn lief, het was maar een grapje, humor! Neen, zo beloofde hij haar en ook zichzelf, ook al zou het moeite kosten, hij moest het kwijt, weg met die ergernis, dat zinloze ergeren. En ook, zo nam hij zich voor, hij zou ‘zich niet meer irriteren’ aan, het foutief gebruiken van dit woord, immers het is ‘zich ergeren aan’ en ‘het irriteert me’.

Het blaffen van de hond, de harde stemmen, het niet aflatende getimmer met daarbij het kennelijk noodzakelijk voortdurend alles afspuiten met de lawaaiige hogedrukspuit van en door de buurmannen, dat alles gaat voortaan volledig genegeerd worden. Met een vriendelijke glimlach laat hij alles over zich heen komen, als les 1 van de cursus Mens-erger-je-niet. Daarbij hoort ook de onlangs getimmerde buitenkeuken van voornoemde buurmannen – het zijn er drie, broers en allen dikbuikig – en de daarmee onlosmakelijke geur van te zwart gebraden te veel vlees.

De tweeëntwintig postduiven – nooit vliegende ratten zeggen – die de andere buurman op mooie dagen loslaat voor hun zinloze rondjes rondom het huis exact op het moment dat hij zich in gezelschap van een aantal goede vrinden aan de goedgevulde dis op de buiteneettafel wil zetten, zullen vanaf heden zijn goede humeur niet meer verpesten, in tegendeel, ziet, hoe de ranke lijfjes het luchtruim doorklieven en hoe schoon zijn deze schepselen, de wonderen der natuur. Te beschouwen als les 2.

Trouwe lezers zullen het zich herinneren, het artikel ‘Honds’ dat diverse tongen deed losmaken en waarin het handelt over het gelijknamige gedrag van dier en bezitter. Immers, vindt men ooit nog een kunstig gedraaide hondendrol in de publieke ruimte? Neen, die kans is vrijwel tot nul gereduceerd, dus laten we blij zijn met zulk een vondst. Met een jubelsprong zal hij er overheen vliegen, zweven is een beter woord. De vogels en de honden en de buren en alle dieren des velds, allen zullen hem even dierbaar zijn. Deel 3. De ergernis werpt hij ver van zich. Wanneer hij in een nabije toekomst wederom besnuffeld, beblaft, dan wel besprongen wordt door een huisdier, dat volgens zijn bezitter ’niets doet’ , dan zal hij de pootafdrukken op zijn kledij koesteren.
Les 4 van de cursus Mens-erger-je-niet.

De andere buurman, iets verderop, die samen met zijn buurvrouw de stilte van de zomeravond kleur geeft met het bruisend zoemen van hun hottub zal hij bemoedigend toeknikken, zo van: “Heus, het is helemaal niet gek”.  Hij zal het minzaam glimlachend ondergaan, evenals dat van het buurjongetje dat alleen maar kan gillen boven het brommen van het opblaaskussen. Hij zal er van genieten, zich koesterend in zijn afgebakend kleine paradijsje waar de lavendel geurt en het koolmeesje af en aan vliegt teneinde haar kleintjes te voederen met kleine wormpjes en dergelijke.

En tenslotte de afsluitende les die zal gaan om ook de aanblik van de oude aanhangwagen – het woord sjofel, voor wie het woord nog kent, is hier van toepassing)  van de andere buurman te omarmen die voor onbepaalde tijd is vastgeketend aan de boom precies voor zijn voordeur. Alles went, behalve een vent en alles went, zelfs hangen. Eén ding dus voor ogen houden, want het is gewoon zo, hij bezorgt geen overlast, hij niet.

Citaat van ‘Loesje’; ‘Ik ben gestopt met mopperen en ik ben een stuk gelukkiger geworden’.