“Willen jullie mij naar de zee dragen?”
“O ja natuurlijk, we rollen je er wel heen!’
kwam onmiddellijk het antwoord. Vier krachtige vrouwenhanden, want gestaald door kilometers hoge gevechten tegen de zwaartekracht, tilden hem op alsof hij niets woog, wat feitelijk ook zo was, want in dromen kan alles.
Of was dit toch werkelijkheid, hij had het hen zojuist nog toevertrouwd, dit te beleven, op een dag waarop de zon, die zich maandenlang niet kon of wilde laten zien wegens niet aflatende depressies die hardnekkig bleven overtrekken en daarmee klimaatontkenners weer gelijk leek te geven, zie-je-wel-niks-aan-de-hand, eindelijk met volle overgave al haar warmte naar de zee, het strand en ook naar het kleine duinpannetje zond, dat duinpannetje waarin hij zich samen met twee vriendinnen bevond, min of meer noodgedwongen om beschutting te vinden tegen de nog altijd koude wind, dit te beleven dus, dat was toch de ultieme droom van iedere man, met twee beeldschone vrouwen in een duinpan.

En werkelijkheid was het, het goudgele strand, de geul verderop die zich vulde met vloedend water en de zandbank die langzaam zou gaan verdwijnen onder datzelfde onstuitbare zoute water, net zoals die meeuw die laag over scheerde, belust op geurende kaasbroodjes.
En ook dat hun beider ogen zo blauw waren als de lucht van deze dag, die de zee, die eigenlijk grijs is, kleurde in datzelfde prachtige diepblauw.
En hun heldere stemmen die bleven klinken met verhalen over hun kinderen en het leven met hun partner waarin liefde doorklonk en over de inhoud van hun werk en kortom alles in alle facetten.
Over hun eigen tekortkomingen en dingetjes waar ze tegen aan liepen en dat alles hoorde hij aan en dat alles deed de sympathie voor hen alleen maar toenemen en hij voelde zich niet buitengesloten, in tegendeel, ook hij kreeg alle ruimte voor zijn inbreng en wat voelde hij zich intens tevreden, zichzelf, vredig en rustig tegelijk en eigenlijk dus gelukkig.

Het was al even voorbij gekomen, tijdens het grote genieten, van willekeurig elk moment zoals daar zijn, zonnewarmte op een teder huidje, de aanblik van een tot overwinnen uitnodigende rotswand of de geur van een ordinair versgezette bak koffie, hadden beide dames hun eigen wijze van uiting daaraan geven.
Bij de een was dat een neurie-achtige zoem, de ander bracht een zuchtend geluidje ten gehore. En inderdaad, gelukkig overstemde het heerlijke bruisen van de zee, hoewel gedempt door het glas dat het terras omzoomde, de geluksgenietende zuchtneuries nog enigszins, zodra ze hadden plaats genomen op dat terras en even later nogmaals toen de frisse consumpties werden aangevoerd en opnieuw toen de ietwat norse en boerse door en door Zeeuwse ober de Zeeuwse kaasplank presenteerde.

Het jaar 2021 was nog niet eens halverwege maar de ‘hij’ in dit opstel voorspelde nu al wat hij als antwoord zou geven op de traditionele vraag van zijn vriend op oudejaarsavond om te onthullen wat voor hem het hoogtepunt van het jaar was.

Lastig was wel dat hij zich af en toe bleef vergissen, alhoewel hij uiteraard exact wist wie wie was en wat haar naam was, lastig inderdaad wel met twee dezelfde eerste letters en zich op cruciale momenten wilde beperken tot het algemene en dus altijd goede ‘vriendin’, maar in die laatste split second tijdens het afscheidsknuffeltje, dan toch koos om de naam te gebruiken en dan juist heel zacht in het fluwelen linkeroortje de verkeerde prevelde.