Dat je in dezelfde race rijdt als Max Verstappen. Het is mogelijk. Het kan zelfs dat je vlak achter hem rijdt, dat je zou kunnen winnen. Of dat hij plotseling remt en jij zijn spoiler er af rijdt. Of dat dat niet gebeurt, het gaat allemaal weer net goed. Maar je besluit hem te laten winnen. In je hoofd kan alles.

Die keer dat je het kanaal over zwom. Dat je de K2 beklom – de Everest is te makkelijk – via de achterkant, of in ieder geval via een nieuwe onbekende route. Niemand gelooft het, maar je hebt de foto’s nog.

Je zit in de bioscoop met Maxima, het is uitverkocht. Er zitten dertig mensen verspreid over de zaal, welke film het was ben je vergeten, maar jullie mogen naast elkaar zitten. In de pauze haal je popcorn. Maxima eet lekker mee en haar been drukt tegen het jouwe. Wanneer de aftiteling begint te lopen fluistert ze in je oor, de popcorn is nog niet op:
“Wil je eentje er uit mijn navel snoepen?”,
zo met dat speciale accent en die stem.
“Dan rijden we naar paleis Soestdijk, daar heb ik nog een kamertje laten inrichten”.
Eenmaal buiten zet ze met de app op haar telefoon alvast de verwarming aan.
“Het is zó’n koud paleis”,
zegt ze verontschuldigend. Wanneer ze ook, zegt ze, even de marechaussee moet bellen dat ze poort van slot doen, zeg jij dat je er even over moet nadenken.

Net zoals toen je het kanaal over zwom. De ‘white cliffs of Dover’ doemden op boven de grijsgroene Noordzee golven, je begon moe te worden, je kon nog maar twee dingen zeggen:
“Hé, hé”.
en je besloot om te keren. Het zijn mogelijkheden, alles kan in het hoofd, doorzwemmen en omkeren. Je zou weer kippen kunnen houden. Een Harley Davidson kopen. Met een zijspan, dan wel een oude, een Liberator met een groot bruin lederen zadel. En van die tassen over het achterwiel, die bijna over de grond slepen, met van die franjes eraan en een beetje kapot en versleten. En jij hebt een bruine leren broek aan, met een oranje streep over de naad. En nee, toch maar zonder, geen zijspan. Je zou Barbra Streisand kunnen interviewen en samen na afloop bij haar in de keuken dat heerlijke liedje ‘Guilty’ zingen, jij met de stem van Barry Gibb uiteraard.

Mogelijkheden in het hoofd, het is zo stom om hier slechts enkele van die onafzienbare hoeveelheid op te schrijven. Het is onbegonnen werk. Ik weet het zeker, jij, lieve lezer of lezeres, dat jij dat ook hebt.
Je zit even een paar dagen in lockdown, of gewoon in bed, een uurtje langer op zondag omdat het wintertijd wordt, je ligt daar in een soort van halfslaap en in je hoofd fantaseert die blubberachtige massa er ordeloos en ongecontroleerd op los, het is een chaos daar, het ene moment balanceer je op het randje van een peilloos diep ravijn dat het zweet je uitbreekt en het volgende moment word je opgevangen in de zachte armen van die ene buurvrouw daar iets verderop waarvan je niet wist dat haar armen zo zacht waren en al helemaal niet dat die zo lekker roken, die armen.
Of je bent gewoon klaarwakker en je geeft je er aan over, aan je fantasieën of aan je heimwee of aan je liefdesverdriet, of aan gevoelens waar je geen weet van had of net waar je maar zin in hebt.

Of je zit aan tafel in een deftig kantoor, ergens hoog met uitzicht op de Zuidas of in La Défense in Parijs of toch gewoon in Manhattan en je weet dat het gaat gebeuren, dat je zo je handtekening gaat zetten en dat die kilometer strand dan uiteindelijk echt van jou is.
Of dat je met jouw schilderij, veilig opgeborgen in je oude verschoten tekenmap, op weg bent naar en even later daadwerkelijk het Museum binnen stapt. Het Museum waar binnenkort jouw schilderij aan de muur hangt en te zien zal zijn voor iedereen die dat maar wil.

‘Kennedy’, zo is het getiteld. Aan het eind van de donkere straat torent het stadhuis op, verlicht met de klokkentoren tegen de zwarte lucht. Waar in een van de zalen ooit muurschilderingen zijn aangebracht door de Dordtse kunstenaar Reinier Kennedy, in welke zaal jouw dochter trouwde. Dat stadhuis is oud, gebouwd in 1383.
Nog net geen achthonderd jaar oud, zoals de stad Dordrecht dit jaar herdenkt en ter gelegenheid daarvan mogen de inwoners van de stad van alles inleveren bij dat Museum dat voor hen een verbinding symboliseert met hun stad.
Een hele goedkope manier dus om bijvoorbeeld jouw schilderij ‘Kennedy’ in het Museum tentoongesteld te krijgen. Dat is dus gewoon keiharde werkelijkheid en echt helemaal waar. In het hoofd echter, kunnen zich andere mogelijkheden afspelen. (schilderij NTK)