Hij wist het, het was onbegonnen werk en bovendien lastig. Zijn knieën die al zoveel geleden hadden protesteerden snel en daarom doseerde hij de klus waaraan hij tenslotte toch maar was begonnen. Iedere dag vulde hij een gat, een van de vele, tussen dak en muur op de grenier. Met van alles dat voorhanden was, restanten hout, stenen in alle vormen en maten en een beetje cement. Hij was er aan begonnen, nu zou hij doorgaan ook, hij zou de strijd tegen de muizen en de vleermuizen en zelfs die ene marter winnen.

De middag was gereserveerd voor die andere klus. De rij iepen en esdoorns die de wei omzoomden moest hoognodig ontdaan van hedera en de altijd maar voortwoekerende braam en altijd overal die zaailingen. Gedachteloos was hij aan het werk, het was immers al de zoveelste keer dat hij dit deed, het ging op de automatische piloot. Eerst kort snoeien, maar niet te kort, dan had je nog houvast om te trekken, de wortels van de braam moesten de grond uit. Het genoegen, het vooruitzicht van de knetterende fik, de torenhoge brandstapel die het bramenafval zou vormen was er niet. Het mocht niet meer, al die nieuwe regels voor het environnement. Je zou er contraire van worden.
Oei, daar schramde hij zich lelijk aan een doorn, een stukje zat nog in zijn hand en voorzichtig peuterde hij het er uit en het was daarom, dat hij even stil was, dat hij de deur van het groene huisje hoorde dichtslaan. Het was moeilijk te zien, de zon stond alweer laag en scheen hem recht in het gezicht. Maar was het werkelijk, het leek of ze daar de hoek omkwam, langs de waterput bij de schuur. En hoorde hij daar de schuif van het blauwe hekje? Zijn hekje? Het zoemde in zijn hoofd:
‘Vous n‘ avez jamais connu l’ amour dont je souffrais,
Vous, que j’ adorais….’