Het was een samedi en septembre. Het was zo’n dag met voorzichtig zonlicht dat laag over de heuvels lag en de schaduwen lang en het groen in de struiken en bomen die de velden omzoomden donker maakte en waar in de onderbegroeiing ritselend leven te vermoeden was. De oude man onder de boom staakte zijn werkzaamheden, liet de gevallen walnoten voor wat ze waren en staarde. Rechtte zijn rug en staarde lang, niets ziend in de verte. Als een standbeeld stond hij, een hand boven zijn ogen te midden van zijn poulets die vragend naar hem opkeken, een enkele pikte aarzelend aan zijn broek. Waaraan dacht hij? Aan de druiven die nog geplukt moesten worden, of aan het blauwe hekje dat hij wilde repareren? Kreeg hij een ingeving om een andere werkbank te maken met de tak van de eik die zo wonderbaarlijk was gegroeid?

Die nacht stond la lune roerloos boven de huizen die samen Le Prat vormden, omringd door groene weilanden waarvan het gras leek te glinsteren in de witte licht. Op de zolder van de boerderij lag de oude man in zijn bedstee, het leek of hij sliep. De stilte van de nacht was intens, niets bewoog, de zware bruine koeien lagen bewegingloos, de vogels hielden zich verscholen. Alleen boven zijn hoofd, over de zware balken trippelde iets, een muis, of een relmuis of was het misschien toch een marter?

Wat verderop belichtte de maan een ondiepte in een weiland, van hoog boven bezien een glanzende waterpoel met lelies erin, die wel aan Monet deed denken. Het wateroppervlak rimpelend en dichterbij, lager komend zouden twee waternimfen zichtbaar kunnen worden die zich lui aan de oever wentelden, in het witte nachtlicht hun blanke lichamen als van albast. Een derde ranke gestalte zou glanzend in al haar naakte schoonheid uit het water kunnen oprijzen en zich uitstrekken naast de anderen. Wellicht aten zij iets, druiven of toch walnoten en ook was het mogelijk dat een kleine fles rondging van mond tot mond, eau de vie?