De schaduw van herinnering
aan haar aanwezigheid
hangt dreigend als een beest
hoog boven in de lucht
klaar om neer te duiken
met zijn klauwen in mijn geest

De droogte van vergetelheid
het verdronken sentiment
de stilte die ik mijd
haar sporen mogen snel verdwijnen
de leegte van het niemandsland
leeg als drie woestijnen

De echo’s van de werkelijkheid
beklijven op mijn ziel
de adem van de tijd
is als wasem op mijn hart
echo’s zullen blijven galmen
wonden makend in het vlees