Ontsnapt, hij was ontsnapt, uit de knipgrage handjes van de barbier. En hij had al zijn haar nog, tenminste zolang de voorraad strekte, dat wat nog voorradig was.  Hij vluchtte weg, enkele geknipte haartjes hadden zich een weg weten te vinden langs het griezelige kapmanteltje en kriebelden onder het zwarte T- shirt over zijn rug die ernstig bezweet was. Snel, pet en zonnebril op en weg van dat vreselijke oord waar een bedwelmende lucht hing van lotions en gel, hairspray en andere haarproducten.

Eigenlijk, hij wist het, moest hij hulp zoeken. Zijn angst begon traumatische vormen aan te nemen. Ging hij al nooit graag, altijd uitstellen, het was nu erger dan ooit. Was ook dit terug te leiden naar vroeger, was het daar ontstaan? Dat hij lang haar wilde en zijn vader niet? Dat het een erfenis was uit de tijden van verzet? Dat het meer was, een gevoel van onoverwinnelijkheid, zolang de manen ongeknipt bleven? Niet gekortwiekt? Een vogel die men kortwiekt kan niet vliegen.

Het is niet uit te leggen. Zoals zijn kat, Romeo, haarfijn aanvoelde dat het mandje met het luikje zou leiden naar de dierenarts en daar met geen mogelijkheid, tenzij na een worsteling met bloedige verwondingen in te krijgen zou zijn, zo verzette hij zich innerlijk tegen zichzelf wanneer hij tenslotte toch ooit de gang met lood in de schoenen naar de ‘Salon’ zou gaan afleggen.

In een grijs verleden, in de ‘Hoofdstad’ wonende nota bene, bleef hij enkele keren per jaar zijn kapper van vroeger bezoeken, in een dorpje op het platteland, klein en pittoresk. Hoewel hij de op hun beurt wachtende boeren achter zijn rug rare dingen hoorde mompelen wanneer hij kapper Renee, ‘gedekt model, meneer?’, toestemming gaf zijn nieuwe coiffure ‘met de föhn te doen’.
In een latere periode wendde hij zich tot Karl, een kleine goedgemutste en op latere leeftijd uit de kast gekomene en zelfs toen hij verhuisde naar de andere kant van de middelgrote provinciestad, bleef hij deze knipper trouw. Op zaterdagochtenden bereikte zijn auto snelheden tot negentig kilometer per uur door de stille woonwijken teneinde exact vijf minuten voor openingstijd binnen te stappen, de eerste klant te zijn, mede om de verleiding te weerstaan een beduimelde Panorama of Nieuwe Revue open te slaan.

Tot op een gezegende dag een verleidelijke kapster hem vroeg met haar klantvriendelijke stem, hij droeg zijn haar toen, wegens vermeende dunne plekken op de kruin en wijkende haargrens op het voorhoofd, kort tot zeer kort:
“Zal ik het eens met de tondeuse doen, meneer?”
En dat gaf de doorslag, hij zag het licht, een nieuwe, kapperloze toekomst openbaarde zich, onmiddellijk ging hij over tot aanschaf van zulk een apparaat. Haast een decennium lang behandelde hij zichzelf, schoor dat het een lieve lust was, experimenteerde met de diverse standen die deze machine in zich had.
Tot op een dag dat een inzicht bij hem begon te dagen. Waarom  eigenlijk, droeg hij zijn haar zo kort, wat kon het hem schelen? En zo gebeurde het dat het begon te groeien, het haar. En wat bleek, er zat nog leven in, hij was niet kaal, het ontkiemde en het groeide en het bloeide en het was prachtig. Nog dezelfde tint die hij zich herinnerde toen hij jong was, donkerblond en na een lange zomer zonverschoten en nog net zo dun of dunner.

De consequentie van dit besluit, hoewel, het gaat vanzelf, men hoeft er niets voor te doen, was uiteraard dat hij zich vroeg of laat weer tot de schaar moest wenden, ingekapseld door een glibberig kapmanteltje, overgeleverd aan de knipselkunst van een wildvreemde Belinda of Chantal, het gevaar van buiten komen met model bloempot, die rondflitsende schaar rakelings langs je linkeroorlel, kortom, dat dit zou leiden tot het bekende uitstellen spreekt voor zich.
Dat quarantainemaanden daar aan meewerkten ook. Maar toch, het was gelukt. De kritische en goedkeurende blik van zijn Eega sprak boekdelen, snel, groeien met dat haar.