Niks te doen, klimmen kan nog niet, alle klimgebieden zijn gesloten. Geen strandweer, grijs vandaag.  De zomer is begonnen, maar de lente wás de zomer. Niks te beleven. Op de fiets dan maar. Vogelen. Het is haast niet bevatten, ook voor mijzelf niet maar ik begin het steeds meer te doen. Vogelen. En niet zoals velen door de coronahausse; goh, kijk, er zit een vogel in de tuin, cq op het balkon. En ik word er ook niet overdreven gelukkig van zoals de heer H. Dorresteijn. Maar toch, ik doe moeite, auto, fiets en dan nog een stukje lopen, Plan Tureluur. Ook alweer natuurcompensatie.
Voor door de Deltawerken verloren gegaan buitendijks gebied. Een zogenaamd brakwater schorrengebied. Vanwege lagere stroomsnelheid in de Oosterschelde verdwijnen schorren en zandbanken. De vogels kunnen nu hier terecht.

Op naar het vogelparadijs. Rechts twee bergeenden, verder niets. Links twee bergeenden, erachter nog twee, geen tureluur te zien. Ik moet me tevreden stellen met het informatiebord waarop de vijfentwintig soorten die hier te verwachten zouden zijn.
Ik ken ze allemaal, ongeveer de helft zou ik ook moeten kennen en ‘in het veld’ moeten kunnen benoemen. De rest? Lukt me niet, het restant van mijn nog niet afgestorven hersencellen weigeren domweg alle medewerking. Ze verdommen het gewoonweg, de opnamecapaciteit is niet voldoende. Men zou er tureluurs van worden. Is het de leeftijd, zijn het de opgestapelde promillages.
Mijn alcoholopname laat niets te wensen over. Of is het toch een onderhuidse desinteresse. Want tja, laten we wel wezen, wat is het belang van vogelen. Of het nu een mantelmeeuw is die daar voorbij vliegt of een kokmeeuw, ze lusten allebei friet.

Dit is het dus en ik fiets terug. Vanaf de hoge dijk spot ik een witte vogel, hooggepoot met lange snavel. Wit met zwarte veren op z’n kleed, zal wel een kluut zijn. vogelen. Je zult versteld staan hoeveel vogelaars er zijn en, verbazingwekkend, ook normale weldenkende, zelfs intelligente mensen doen het. Ze staan weleens hinderlijk in de weg, net wanneer je je alleen waant. Aan de andere kant, een groot voordeel, ze hebben geen hond.

Ik boks me terug – need I say more – in de tegenwind op de Schelpweg. Aan de slootkant zit een bergeend met drie jongen. In tegenstelling tot de witte-met-kleurtjes moeder zijn de kleintjes grijs. Vijf meter verder bedenk ik dat dit dé foto kan worden voor het verhaaltje dat ik fietsend al in mijn hoofd aan het schrijven was. Met de camera paraat nader ik de plaats waar ze zaten. De jongen zijn verdwenen onder het riet. Moeders zit aan de overkant rare geluiden te maken. Dan vliegt ze over me heen en loopt vleugelklapperend op de weg. Het lukt, ze wil me weglokken en ik, ik doe mee.

Bij de foto: De Bergeend. (Uit mijn mapje Dode Dieren, Bergeend – Schelpweg, 2020)