Met grote snelheid vliegt hij over de kronkelende schelpenpaadjes, die knoerpen onder zijn wielen. Beetje roekeloos, licht slippend in de bochten. Hoe oud zou deze fiets zijn, de Batavus Torino, een rijwiel in de fraaie tint grijsgroen. Nog uit de vorige eeuw, zeker, misschien wel dertig jaar oud en nu nog grijzer van het schelpenstof.

Fijne oude fiets, zal niet gestolen worden, liggend tegen een duindoorn of schuinsweg in het zand bij een onbemande duinovergang. Toch rijdt hij als een tierelier. Iemand? Tierelier, wat dat is? Zeven versnellingen aan boord, de grootste krijgt men slechts rond met ernstig windje mee. Die zevende, allez, voor Merckstypes als Hinault, Indurain of een Jelle Nijdam.

Parijs – Nice was de laatste koers dit jaar, zelfs zonder slotetappe. Wat een gemis, geen nerveuze Prima Vera, geen verregende voorjaarskoersen. Dat gat vulde ik op met lezen, wielerverhalen, anekdotes, verslagen, alles over de koers. En ikzelf op de fiets. De ghostzwarte caféracer, waar volgens Strava een topsnelheid werd behaald van veertig kilometer. Heel even dan, mijn parkoersen zijn kort, de oude knieën dragen mij slechts nog een spreekwoordelijk rondje rond de kerk.

De Torino, hoe Italiaans ook, Nederlandser kan een fiets niet zijn. Batavus, oerdegelijk. Fietsenmaker sinds 1904, Magneet, Fongers, alles werd Batavus. Ik moet nog zien of mijn Italiaanse racertje zolang meegaat. En voort ging het met de ontwikkeling. De techniek stond niet stil, uitvindingen als de Ergo System stuurpen, de Savety Standaard, alles uitmuntend getest en gepatenteerd. Keer op keer wordt Batavus uitgeroepen tot fiets van het jaar. Het betreft hier geen gevalletje van ‘Wij, van WC-eend’. Menig coryfee, wij noemen hier geen namen, de voornaam is voldoende, Leontien, zij liep, nee fietste haha weg met de Batavus.

Mijn exemplaar is uitgerust met een kilometerteller. Bij de trapas bevinden zich stickers met de specificaties: High Definition. High Qualilty Control. Armor Gloss Frame Protection. Equiped with safety frame protection. Highstyle Lowweight. Op de stang: Torino – Liberté toujours.  En zó is het.

Het spartaanse lederen – met koperen nagels – Brooks zadel werd hardhandig door mij vervangen door een gerieflijker exemplaar, noodzakelijk voor mijn licht uitgevoerde zitbeentjes. Een drupje extra vierge olijfolie liet ik in de trapperas vloeien teneinde de daar aanwezige kogeltjes eens fijns te verwennen en de hinderlijke Tik! te stoppen. Sindsdien fietst onderhavige Batavus weer als een tierelier en geef ik genietend nu en dan volgas om een luie E-biker het nakijken te geven.

Van de Armhoeksweg met vol wind mee draai ik haaks links en ik weet, hier altijd tegenwind. Ginds in de verte lonkt het torentje van Noordwelle, het piept net boven het wuivend veld met gerst. Zolang mogelijk laat ik hem op de zes staan. Pompen, doorgaan, ergens anders aan denken, blijven zitten, puffen en blazen, hoe ver nog, niet kijken, nergens aan denken. Dan eindelijk beschutting, de luwte van het dorp. Uitbollen met die Torino tot de Dorpsring rond de kerk, hier mag het, haaks naar rechts, terug naar de vier. Quattro.