Deze verzuchting hoort iedere man weleens voorbijkomen:
“(zucht) ik heb niks om aan te trekken (zucht)”
Nu heb ik een sterke neiging tot overdrijven maar deze vrouwelijke noodkreet is ook op mij van toepassing. Zo trok ik laatst een broek uit de kast en aan en sloeg aan het rekenen. Gezien het merk, het sterretje en de toevoeging ‘Premium’ kon ik het jaar van aanschaf vaststellen. Bij benadering. Een lichte zomerpantalon van uitmuntende kwaliteit. “Kan die nog?” vroeg ik Eega. Hij kon. Elf jaar oud.

Voornoemde kast is van het zogenaamde indoor closet type, waar menig Premier Leaque voetbalvrouw jaloers op zou zijn. Tot de nok toe gevuld met kleding. Ikzelf heb daar ook een plank tot mijn beschikking. Razendknap hoe vrouwen ( ik moet dit, voor de lieve vrede, even wat veralgemeniseren) steeds andere verklaringen weten af te leggen bij nieuwe aanschaf. ‘Ik wilde dit al zolang, voor op die rok, je weet toch, je was erbij toen, ik had nog een bon, normaal kost die’, en uiteraard; ‘een koopje dat ik niet kon laten hangen’.

Ik moet toegeven, heel clichématig, ik ben een man en als zodanig met een pesthekel aan winkelen. Komt nog bij dat ik m’n hele leven werkzaam was in de luxe herenkleding en dus grondig verpest en uiterst kritisch. Ik koop niets, liefhebber van mooie kleding die ik niet kan vinden. Wil niet beweren dat er sprake is van een midlifecrisis. Midlife grens reeds ruim gepasseerd en crisis, ach. Welke kant moet ik heen, aanpassen aan gevorderde leeftijdskleding. Volgens geldende regels der kleding etiquette. Moet ik iets aan trekken dat ‘je jong maakt’.
Ik hou van sport, maar niet van trainingspakken. Ik hou van de bergen, maar niet van outdoorkleding in dit laagland. Ik schreef al eens een pleidooi over de korte- en de afritsbroek. Moet ik het nog hebben over sandalen? Voor mannen dan hé. Ik bedoel niet de gouden sandaaltjes van die Egyptische prinses die ik ooit tegenkwam.

Ooit liep ik mij een kostuum aanmeten, een maatpak. Dat ik twee keer droeg, een keer met passen en later dat jaar met Kerst. Het is lastig, ik wil niet van verre herkend worden, wanneer de grenzen weer open gaan, als Hollander op vakantie in het buitenland. Niet de would-be ouderejongere uithangen, me niet conformeren aan grijzegolfgedrag. Nee, ik wil geen bruine corduroy pantoffels of paarse Crocs. Geen geinig bedoeld rieten strohoedje met kapotte rand. Ja dames, het zit hem in de details. Ik heb het niet makkelijk. Als je het niet verder vertelt, nu komt de aap uit de mouw: eigenlijk draag ik het liefst een T-shirt en een oude broek. Maar wel met goeie schoenen.

En toch wil ik even opscheppen, ik heb iets gekocht. Schoenen, hele mooie, kobaltblauw, heel licht, ja, ik heb ze net gewogen, ze wegen 290 gram. Per stuk. Met witte zool, het zijn sportschoenen, Asics, dan mag zo’n witte zool, om precies te zijn, het zijn hardloopschoenen. Nu nog iets er op, geen trainingspak, dat fraaie Nike setje dat ik ooit bezat, waar is dat gebleven. En dan nog hardlopen natuurlijk.

Bij het voorlezen van dit verhaaltje aan Eega bestudeerde ik haar gezicht en hoewel ze het probeerde te verbergen, zag ik dat er sprake van een lichte geamuseerdheid. Ze sprak: “Wees jij nou maar lekker shabby!”