De eerste drie uur ging het goed, ze sliepen nog. Maar tanken in Luxemburg, daar gingen de oogjes open en een slaperig, doch dwingend stemmetje vroeg: ‘Bassie en Adriaan, Bassie en Adriaan’. Er zat niets anders op dan de vrolijk dreinende deuntjes af te spelen, om de lange reizen naar de Alpen voor hen enigszins draaglijk te maken. Het was nog de tijd van de cassettes, uren lang hetzelfde, voortdurend omdraaien, dus het bandje was op den duur gloeiend heet. Dat het magnetisme daar niet van in de war raakte.

Sorry folks, dit wordt vermoedelijk toch weer een columnpje over muziek, een issue van importantie in ‘my life’. Ik was dit alles eigenlijk vergeten, tot ik zojuist Neil Young hoorde; ‘Keep on rocking in a free world’. Zodra de kids weer in slaap sukkelden wisselde ik snel van muziekgenre. Kennelijk toch wat geïndoctrineerd hierdoor, kwam soms ook de vraag – na weer een lange sessie met ‘Hallo vriendjes’ – ‘Rokkie in een friewurd, rokkie in een friewurd!’ Minimaal twee keer, altijd, minstens. Het refrein werd net zo hard meegezongen als dat van dat toch iets minder prettige clownsduo, hetgeen weleens grappig was wanneer we door de smalle straatjes van een Zwitsers bergdorpje sukkelden. Twee schattigkleine meisjes keihard rockend achterin.

Van een andere orde, vergelijkbaar, maar dan andersom is het volgende verhaal. Dat van de leuke buren op de camping hoog in de bergen, die met het hippe VW busje en de vier kinderen. Bassie en Adriaan waren dat jaar bij ons al ingeruild voor ‘Baila, baila, baila’, van the Gipsy Kings. ‘Keep on rocking’ was vergeten, maar goed ook, zo’n vrolijke tekst is dat niet. De pa met het leuke busje ging op een vroege ochtend brood kopen in het dorpje in het dal en nam de kinderen mee. Kon mams een keer uitslapen. Toen de motor uitging bij terugkeer naast hun tent en tevens de muziek, die luidkeels uit de geopende raampjes schalde, rolden de kinderen uit het busje. Boos en beschaamd riepen ze, achterom kijkend naar pa: ‘Wil je dat nóóit meer doen?” De rest van de vakantie zongen of floten buurman en ik: “Ik héb hier een brief, van me moedér!”

Naar Carlos Santana, een lang gekoesterde wens, kreeg ik cadeau van dochter Martine. Samen zwierven we een dag door Antwerpen in afwachting van het concert in het Sportpaleis. Naar UB40 met dochter Carol en haar Robert in HMH, swingen op reggae. Of flyeren in Ahoy, in mijn Voodoo Lounge shirt, voor gratis toegang bij de Stones en dan op aanraakafstand met Jagger himself. Etmalen onderweg voor U2 en Rolling Stones, uitgeput en bemodderd.

Een van de mooiste herinneringen, wat betreft muziekmomenten is deze. Ook weer op weg naar de bergen, ‘s nachts vertrokken, de kinderen slapen achterin. Het is heel stil op de lange weg naar Metz, Nancy, Mulhouse, Basel en de volle maan staat er helder bij. Heel langzaam begint het in het oosten, waarheen wij rijden, licht te worden, de dageraad. Aan de verre horizon verschijnen ze, de contouren van de bergen. Zacht klinkt Neil Young (alweer) door de volgeladen, gehuurde en gloednieuwe zwarte Renault Laguna station. Het is een traag nummer, met echo er in. We praten niet, we rijden en luisteren en kijken, naar die kartelige vormen in de verte, die zwart afsteken tegen de lichter wordende hemel. En dan zegt Eega, die eigenlijk niet zoveel heeft met muziek; “Dit past wel heel mooi nu”. Dat moment, ik denk er soms aan terug, het trof me. De auto stond boordevol geluk, met z’n viertjes onderweg, vakantie, bergen en avontuur voor de boeg. Een kippenvel moment van puur geluk. Alle cassettes zijn weggegooid en hoe ik ook zoek, op Youtube en Spotify, dat nummer, ik ben het kwijt. Het was een magic moment.

Herkenbaar? Er moeten ontelbaar veel herinneringen zijn zoals deze, please, tell me!