In een helder ogenblik dacht ik het gevonden te hebben. De zoektocht naar lucht en ruimte, weg uit die intelligente lockdown, zucht naar avontuur en natuur, dat was het, alle klimgebieden, campings gesloten, Zeeland op slot: Paalkampeerterreintjes, daar konden we heen. Tot me bleek dat Staatsbosbeheer ook die tot verboden gebied had verklaard.

In alle stilte wachtte ik, lichtjes ongeduldig, op mijn vrienden. Lynn had hét idee. We gingen toch, wildkamperen, gedoogd, op een groot privéterrein in een bos, ergens op de Utrechtse heuvelrug, waarvan ik die coördinaten hier niet zal prijsgeven. Mijn rugzak weloverwogen ingepakt, alleen het hoognodige, zo licht mogelijk, zodat ik zoveel mogelijk water kon meenemen. Immers, daar waar wij heen gingen was, niets, geen water, geen wc. Plus de noodzakelijke zes blikken bier, her en der er nog bijgepropt, het zou warm worden deze dagen, waarvan ik er meteen maar een consumeerde om de pijn van mijn ongeduld tijdens het wachten op Barry en Lynn te verzachten, die hoefde alvast niet meer mee.

Zo luxe heb ik nimmer in mijn lange leven gewildkampeerd. Nadat we ons hadden geïnstalleerd, de tenten op veel meer dan de voorgeschreven afstand, op een fijn teekenarm grasveld, omzoomd door bos van divers en indrukwekkend geboomte werd de meegesleurde BBQ ontstoken. Er was rosé en rode wijn, Desperado, chips, sla en salade, saté, hamburgers, worstjes en kaarsen en feestvlaggetjes en meer bier. Zat ik daar met mijn mini coolpack met miniMarsjes.
Terwijl de schemering inviel en het geluid van de A27, best ver weg toch, iets luider leek te klinken, lagen wij languit op de bivakzak en het langzaam vochtig wordend gras en we spraken en lachten over zware en luchtige zaken des levens. In het donker zochten we ons een weg naar het nabijgelegen minikasteeltje. De landlord verzocht ons te kijken of de open haard wel echt uit was gegaan, Lynn had de sleutel en daar zaten we, met kaarslicht onder de jachttrofeeën aan de muur en we keken elkaar in de ogen die blonken in dat flakkerlicht en we zagen dat het goed was.

Inslapen dus met een glimlach en wakker worden ook, de geluiden van het bos, als een volière, met het ritme van een specht daaronder. De zon probeerde tussen de bomen waar een licht ochtendneveltje opsteeg al op ons veldje te schijnen toen ik omkeek naar ons kampje, de restanten van het feestmaal. De buggy en de trolley waarop al de extra zooi was meegesleept, het eten, BBQ en flessen water, over de hobbelige, zanderige bospaadjes, waar de kleine wieltjes moeite hadden met de denappels en takken. Hoe we met de grootste moeite dit paradijselijke plekje tenslotte vonden.

Lukraak liep ik een stukje het bos in, een heel zacht en lauwwarm ochtendbriesje streelde mijn ontblote bilstreek terwijl ik, mij onbespied wetend, hurkte. Na een en ander keurig bedekt te hebben met Utrechts Heuvelrugmos en stevig verankerd met dode takken, richtte ik me op om terug te gaan en stond ik, met de wc-rol in de ene hand en het schepje in de andere, oog in oog met drie sportieve dames die met gezwinde pas mijn kant opdartelden, goedemorgen!

Rest mij nog te vertellen dat ook het ontbijt, zeker voor ‘wildkamperen’, van ongekende luxe was. Kaas, ontbijtkoek, aardbeitjes, eitjes. Zat ik daar met mijn eenvoudige krentenbollen. Was ik dan toch geen levensgenieter, een minimalist? Schoot ik te ver in mijn jacht op de grammen? Beschaamd en als kleine tegenprestatie kookte ik koffiewater en bakte eitjes in het schier eeuwenoude aluminium aanbakpannetje, dat herinneringen met zich meedraagt aan gouden tijden van gebakken Smac. En ook dat de terugweg, de zoektocht naar de parkeerplek door het heerlijk geurende bos net zo lang duurde als de heenweg en dat het werkelijk had gevoeld als een bevrijding, omdat het kón.