Journal d ‘Antoine – Wagen 3.27, Zavata (3)
-Hooggeëerd publiek, Naftadiana geboren in een klooster haar vader was een Poolse beer kijkt U naar de linkerschouder het vlees verdwijnt doctoren en professoren staan verstomd over het wonder plaatskaarten aan de kassa!-

Zo. 8-5 Inferno, een heus zomerzondagavond onweer zojuist. Na de voorstelling vroeg de spreekstalmeester het publiek nog even binnen te blijven. Veiliger binnen dan buiten de tent en heel het terrein kwam blank te staan. Twee aggregaten vielen uit en de helft van de tent in het donker. Alle dieren in paniek, vooraf al, ze voelden het aankomen. Behalve de kamelen, onverstoorbaar als altijd. Ik zag het, mijn caravane staat naast hun tent.

Ma.9-5 Ik zag het echt wel, vanavond, na afloop van mijn act, bij het passeren van de ‘Showbirds’, onder de laag pancake had Kriztina een grote blauwe plek en volgens mij had ze ook nog een blauw oog. Ze probeerde weg te blijven in de schaduw maar ze keek me aan met een blik….

Di. 10-5 Vandaag dan weer mijn vrije ochtend, kwam niets van terecht. Consternatie alom. Het hooggeëerd publiek heeft er niets van gemerkt, uiteraard maar er was wel even paniek. Een van de hoofdacts is er niet meer. Gewoon, ingepakt en weg. ‘Zanzibar Elifanti’. Zeven olifanten, vanmorgen, weg. Gewoon ingepakt en vertrokken, hoe en wat, niemand weet iets. Ik hoop dat diretorre het wel weet. Zal wel weer een geldkwestie zijn. Ik ben benieuwd waar ze opduiken, bij welk cirque. Niets blijft onopgemerkt in deze wereld tenslotte, hoewel er ook veel mysteries zijn.

‘Het geroezemoes van de cité is allang verstomd, niets dringt meer door het duister tot in de caravane van Toni. Stil ligt hij te wachten tot de slaap hem zal bevrijden. Ontsnappen wil hij, weg van die dwingende gedachten. Zodra hij zijn ogen sluit, ziet hij haar, Kriztina. Hoe ze zweeft hoog door de lucht, tollend en draaiend van trapeze Dragan naar trapeze Dranek, in haar nerveus gesneden glittersuit, gewichtloos lijkt het. Dat kleine gespierde lijf en toch zo gracieus. Hoe ze hem aankeek, die eerste keer, die middag aan de Loire, op het zanderige paadje onderaan de kademuur. Met ogen van chocolat en het ravenzwarte haar nu in een lange vlecht. Aan de intense gesprekken op het carpool emplacement en hoe ze vertelde in de wonderlijke mix van Frans en Duits en Oost-Europees.
Hoe vrij ze was, daar hoog in de nok maar gevangen in het leven met Ettore: “Ein Hölle avec cette sadique brute”.
Heel even trok ze haar witte zijden blouse met rouches omhoog en toonde hem haar rug. Bloederige korsten, dwars over oude littekens, kriskras. Ze moest gedresseerd, volgens de leeuwentemmer, dat had ze verteld en ze had hem aangekeken, van heel dichtbij met die vreemde make-up loze ogen.

 De hitte van de zomernacht, geen zuchtje wind, geen koeltje. Zonder erbij na te denken verlaat Toni zijn klamme kooi, sluit behoedzaam het deurtje van zijn rode caravane. In de nacht zonder maan staan de pick-up campers, wanstaltig groot en roerloos, ordeloos verspreid. Er zoemt een aggregaat, er drupt een lekke kraan, er zoemt een airco. In het donker van de open tent silhouetten van kamelen en de geur van mest en stro.
Daar, de leeuwenwagen, de tralies glimmen, geen beweging is te zien, of ja, toch, in het achterste compartiment ijsbeert een leeuwin.
Iets verderop staat massief de enorme truck met oplegger, dreigend met de spoilers op het dak en vele lampen, extra schijnwerpers, de chromen bullbar. In de uitgeschoven living van de camper brandt licht door de lamellen. De raampjes zijn opengeklapt en de harde stem van Ettore klinkt. Toni schuilt in het duister achter de leeuwenwagen, die schommelt door de heen en weer lopende leeuwin. Aan de zijkant, naast hem, steekt vanuit een houder tegen de nachtlucht omhoog, glimmend, de zweep van Ettore’.