Journal d ‘Antoine – Wagen 3.27, Zavata (2)
-Hooggeëerd publiek, altijd prijs altijd premie spelen maar!-

Di. 3-5 Jammer, m’n wekelijkse vrije ochtend ging even niet door deze week. Verplaatsing. Alweer, het lijkt wel of er steeds sneller verkast wordt. Stond je vroeger nog weleens een aantal weken in dezelfde stad, nu amper een semaine of nog korter. Direttore beslist, als we langer staan, minder publiek. Gingen we weer, heel de handel afbreken. Na de laatste voorstelling meteen weg en dat moet snel. Wegwezen voordat weer een dag stageld betaald moet worden. De romantiek van het circusleven, het zal wel. Vannacht met onze hele handel verhuisd, toute suite. De wanorde was weer groot. Tweeëntwintig stuks, vrachtwagens, pick-up trucks met oplegger en soms met nog twee aanhangwagens erachter, absurde uitschuifbare campers, veewagens, materiaalkarren, de tentwagen, de kassawagen, de plakauto’s, de omroepauto, het hele zooitje en de sleepauto, want er heeft er altijd wel een pech. En dan ik met m’n Dodge met caravane. Bij het eerste daglicht begon de opbouw. Het lijkt een geoliede machine maar het is elke keer weer improviseren, elk terrein is anders. En er gaat altijd van alles stuk.

Wo. 4-5 Vorige week trouwens Kriztina gesproken, voor het eerst, kort. Kwamen elkaar tegen op de kade langs de Loire. Volgens mij is ze niet gelukkig. Heeft het niet gemakkelijk. Bij die Ettore, lijkt me geen makkelijke vent, un brute. Ik herkende haar eerst haast niet, zonder make-up en zonder glitter outfit.

Do. 5-5 Vandaag mijn caravane ingelijfd. Nu ook in de ‘huisstyle’ gespoten. Rood met grote letters Zavata erop. Doen de jongens van de plakploeg, kon ze met moeite tegenhouden, ze wilden m’n zwarte Dodge ook meenemen, echt niet.

Vr. 6-5 Vanmorgen de training van de Showbirds gezien. Kriztina viel een keer verkeerd in het vangnet, viel met een been onder haar en had pijn. Luchtacrobat. Zij is degene die heen en weer vliegt tussen de broers Dranek en Dragan Ardelean, het trapezetrio. Hele mooie show, ander caliber, meer niveau Circue Du Soleil. ’U zal versteld staan!’ Keihard doorgegaan, ze moest van de broers en die Ettore schreeuwde haar boven.

Za. 7-5 Ettore Caolini, wat een etter. Geen wonder dat z’n leeuwen bang zijn voor hem. Leeuwentemmer, maar dan een ouderwetse. Geen wonder dat de dierenbevrijdingsbewegingen er tegen zijn. Geen wilde dieren meer in het cirque. Volgens mij hebben ze hem al eens een te pakken gehad. Z’n ene schouder, een giga litteken, lijkt wel een stuk eruit. Kriztina trouwens ook, zij is ook bang van hem lijkt het.

‘De middag van de date. Kriztina en Toni ontmoeten elkaar, bij het bloc sanitaire op het morsige carpool emplacement, waar op de eindeloze meubelboulevard Cirque Zavatta is neergestreken. En ze vertelt aan Toni haar leven en hij, hij het zijne. Bijna zoals het hoort in het circus, toutes est famille. Zij is de dochter van een Roemeense clown, die een armoedig circusje bestiert: ‘Tiszta’. Min of meer uitgehuwelijkt aan Ettore Caolini. De broers Dranek en Dragan zijn volle neven van Ettore. Nu is ze gekooid, kan geen kant meer op, huwelijk en werk. Gedoemd te blijven zweven tot haar frêle lijf het op zal geven. En haar een baantje als bevallige assistente van Ettore zal resteren. Totdat ze ook daarvoor te oud zal zijn, dan wacht de circuskassa, of het ijs en de popcorn. Met een zucht en een weemoedige glimlach eindigt ze: “C’est la vie”. Waarom vertelt ze dit alles aan Toni, de onbetekenende Equillibrist, met zíjn haveloze kleine caravane, de onbekende ook, geen familie, geen aanbevelingen, geen naam in de variété. Dat vraagt hij zich af, heel kort, waarom. Hij legt het naast zich neer, heel snel. Het verwart hem en het verwarmt hem. Hij stijgt boven zichzelf uit, hij, de onzekere, speelt de rol van de man van de wereld. Hij, ontspannen en goedlachs, maar de vonken in zijn ogen zijn echt en de gevoelens die opwakkeren voor haar ook, oprecht. En nogmaals spreken ze af, same place, same time’.