Eigenlijk was hij toe aan een grote beurt, eigenlijk was een APK dringend gewenst. Net als bij een oude auto, een deukje hier, een krasje daar, de lak dof en wat verschoten en de bumper zat scheef. Echt oude auto’s zag je nauwelijks meer, oude mensen des te meer, de grijze golf. In zijn hoofd voelde hij zich daar niet bij behoren, geestelijk wilde hij zich daar niet onder scharen, maar dat lijf, dat gaf signalen. Codes op het dashboard.

Het loopvlak begon slijtage te vertonen, hardnekkige eeltpit, die ene nagel en soms wat hielspoor. De koplampen, links die met die floaters en die andere, daar zat overvloedig veel ruitensproeier  vloeistof. Hij moest nodig op de brug, doorsmeren en olie verversen. Uitbalanceren, dat kon beter, veel beter zelfs. Gelukkig , er waren nog onderdelen die perfect functioneerden, ook al was de garantie verstreken. Bougies nog goed, waterpomp, dynamo, inspuiting, koelvloeistof, oké. De vering, de souplesse, de lenigheid, koppelingsplaten, remschijven, alles aangevinkt, goed!

De trekkracht, soms knapte er iets in een vingerkootje. Ach ja, daar viel iets aan te doen, eerst goed laten warmdraaien. De lange afstand, hij leek steeds meer op een diesel, sprinten, snel optrekken, ging niet meer, duurvermogen dat was ruim voldoende. Lopend dan, fietsend niet. Tja, er zat sleet op, het was te merken, daar was flink mee gereden, niet van ‘een oud vrouwtje’ geweest zeker?

Tot zover het rapport Interne Keuring. Toen over naar de carrosserie. Niet om over naar huis te schrijven, meneertje. Al die butsen en deuken en zonneschade, niet ‘altijd binnen gestaan’ zeker?

Kale plekken op zijn dak. (Pas nog zei iemand: “Goed gelukt!” “Wat?” “Zijn haar, geverfd?”…….) en dan de grille, tja de smoelensmid deed haar best, maar ‘t was en bleef een kerkhof, de tand des tijds. Wist hij dat hij ook hielspoor in de elleboog kon hebben?

Aan de andere kant, zijn lijf moest niet klagen. Tijdens de trip met vijf man was dat lijf het enige waar geen pilletje in moest. En de zwaartekracht had er in tijden van GeenCorona weinig vat op, met de hellingproef. Verbruik, dat was wel een dingetje, hoewel, gezien de leeftijd, nog acceptabel. De kilometerstand, die was behoorlijk maar leek te kloppen. De navigatie, die liet wel eens een steekje vallen, maar dat was nog niet verontrustend, voldoende kilometers blijven draaien, dat was de boodschap. En af en toe flink toeren laten maken, dat motortje. Want ja, motortje, het was een lichte motor. Hoeveel brandstof er ook in ging, het zou wel altijd licht blijven.

Af en toe eens klagen, over alles dat versleet en over onbetrouwbare garages, dat hielp. Hij reed weer als een zonnetje, maar of het nu een oude of een nieuwe auto betrof, er kon altijd iets kapot gaan.

B.j. ’51, in g. st. – T. E. A. B.