Het onbeschrijflijke beschrijven, ik weet, het is onmogelijk. Wanneer een schrijver niets te schrijven heeft, zit er maar een ding op: beginnen. Met schrijven. Drie mogelijkheden, men klikke de pc aan, de laptop of simpel met de pen (nee, bij voorkeur niet het spreekwoordelijke bierviltje) en papier. Er was een tijd dat ik kon schrijven in het hoofd, maar dat – zal wel weer de leeftijd zijn – lukt niet meer.

Ik staar tussen LG beeldscherm en groene bureaulamp, langs de stenen-uit-de-Alpen-in-de-vensterbank, onder de Japanse esdoorn door, wiens blad, het valt me nu pas op, al danig aan het verkleuren is. Buurvrouw, althans, die van enkele huizen verder, ik weet nooit niet precies welk, loopt voorbij en ze rookt nog steeds. Flauw dringt het zoemen van de oude elektrische bakkerskar binnen, hij hobbelt juist over de verkeersdrempel bij het fietspad. Tot zover is het alles nog wel beschrijfbaar. Ik wil ergens heen maar waarheen, dat is me niet duidelijk.

Out of space, het geluid van de stilte was gevuld met holte, suizend, resonerend, in je hoofd, een van ver weg pompend ritme, het was je eigen heartbeat tegen het schedeldak, een ruisend klotsen. Gemiddeld drieënhalf keer per jaar jezelf toestaan negentwintig minuten in een heet bad te weken met je hoofd onder water, dat mag toch wel, van Groen Links? En dan met alle macht proberen je gedachten te killen, uit te schakelen, even niks, echt niks. Niet denken aan zeespiegels, je pijnlijke vingers, aan je kinderen die op onbewoonde eilanden bivakkeren, zoals Wim de Bie ooit zei dat hij nog een lepelrekkie most ophangen in de keuken, waarom je gisteren die ene route in de klimhal nou echt niet kon uitklimmen. Gedachten uitbannen. Geen gepieker over dat steeds harder lekkende dak van je schuurtje, niet zeuren dat het alweer bijna Kerst is, die onbeschrijfelijke gevoelens voor

Er zijn dingen, die moet je niet opschrijven, niet willen beschrijven, ten eerste is het onmogelijk, ten tweede onbegrijpelijk. Je begrijpt het zelf niet, dat wat zich afspeelt in je hoofd of in je lijf of in je hart. Hooguit fluisteren, het voor je zelf houden in je hoofd en het toestaan in je hart. Doorgaan met leven, niet stilstaan met de beperkte tijd die je nog gegeven is op deze aardbol. De dosis geluk die je als mens bent toebedeeld in het leven, hoe zit dat, is die op een bepaald moment op? Wie en wat kom je tegen, is dat toeval of het lot, wordt je gestuurd of stuur jezelf? Ongemerkt was het badwater afgekoeld, het ruisende schuim verdwenen, tijd! De geest leegmaken was weer niet echt gelukt. De stop eruit, back to reality, out of space.

De groene bureaulamp kan wel uit, het is licht genoeg. Er zit een koolmeesje in de esdoorn, buurvrouw komt terug, ze kijkt naar binnen, ziet ze me niet, reageert niet op m’n vriendelijke zwaai. Toch peins ik nog verder. What ’s still in it for me? Nieuwe horizonten, adventures of toch maar tevreden klein leven in mijn inner circle. Is er geen tijd meer, is het de moeite niet, a fresh new start, hoe lang heb ik nog. Ik kan er niet meer tegen, ga koffie zetten.

Beter idee, even later zit ik, afkoelend na het gebadder, aan de rivier, het ministrandje waar de kinderen speelden en de klimboom waarin de kinderen klommen. Golfjes knabbelen en schuiven de schelpjes heen en weer. Het beetje wind dat dartelt door vergrijsde wilgen en in de verte, daar bromt een schip. Het kleurloze water dat naar zee stroomt om daar gedeeltelijk te verdampen en op te stijgen en in de bergen neer te regenen en opnieuw hier langs te stromen. Steeds opnieuw. Nietsziend staar ik naar de overzijde, werktuiglijk vermaal ik mijn zevenentwintig-granen bruinbrood met boerenkaas. Inwendig moet ik lachen om mezelf, zie me hier nu zitten, de would-be filosoof. Niet alles is onmogelijk. Denker van de koude grond. De koffie dampt in de leightweight aluminium mok.