Beste lezers, lieve lezeressen, ik kan het jullie nu wel vertellen, misschien is het nog terug te kijken, ik was contractueel verplicht het stil te houden: mijn tv debuut was daar. Weliswaar niet op prime time op NPO1, slechts bij een regionale Belgische zender, ROB-TV, maar alla. Zoals meer Nederlandse schrijvers, is ook ondergetekende meer geliefd over de grens, of zoals de Belgen zeggen, over de krop. Dus zodra mij werd gevraagd of ik soms goesting had, welja!

Eerst wat uitleggen, waarschijnlijk onbekend bij u, mijn boek ‘De Echte Roman’ was vorig jaar in België een bestseller. De verkorte versie heeft u wellicht gevonden op de website onder het pseudoniem gerarddentoonder, getiteld ‘De Zandman’. Welnu, of ik eens wilde komen klappen over dat boek, wat heeft dat succes mij gebracht en vooral wat betekent het, op zoek naar de diepere lagen. Subiet meer over dat laatste. Spoorslags geraakte ik dus bij de studio in Wijgmaal, een dorp bij Leuven. Mij was reiskosten en een goede fles beloofd. Ietwat zenuwachtig was ik wel. Eerlijk gezegd, mijn Vlaams is niet zo goed.
Maar toen ik eenmaal in de make-up zat en Goedele Liekens binnen stapte viel alles van mij af. Toeval of niet, ook zij had net als ik, een zwarte coltrui aan. Ik zat goed, want hierover had ik zo mijn twijfels gehad. Hoe positioneer ik mij als Nederlandse schrijver, het plaatje moet kloppen. Neen, geen ambetante hoodie zoals Giphart, geen fel colbertje als Siebelink en zeker geen uitgezakt corduroy jasje met roos op de schouder, ’t Hart.

Toch sloeg de schrik mij nog om het hart, beste lezers, het was niet, zoals ik dacht een intiem één op één gesprek, van Dis-achtige setting, kamertje met boekenkast, wat zal het zijn, rood, wit, of water? Neen, op een ongemakkelijk lage bank naast Goedele en aan de andere kant een mij, nu nog steeds onbekende Belg, die kennelijk onweerstaanbaar grappig was en Eva de Roovere, die voor de uitzending begon het publiek, jaja, rondom ons zaten enkele rijtjes publiek, met haar hitje ‘Fantastig toch’ de stemming al danig oppompte. Vooral het publiek dat achter me zat baarde me zorgen. Ik was er vanuit gegaan dat alleen mijn voorkant in beeld zou zijn en de mottengaten op de rug van mijn coltrui niet zichtbaar.
Was het daarom dat ik slecht uit mijn woorden kwam, nadat ik goed begon met de quote dat ik mij, met mijn Zeeuws-Vlaamse roots, vaneigens altijd al een kwart Belg voelde. Of was het door de bruine ogen van Goedele die ik nu van wel heel dichtbij op mijn rechterwang voelde staren. Of toch gewoon toen de zeer rap van de tongriem gesneden Emile van den Steenbruggen bleef doorvragen naar de ware toedracht van ‘De Echte Roman’.

Awel, hield ik mij op de vlakte, er moet altijd iets te raden over blijven, dat noopt de lezer verder te lezen, om te slaan, hij wil het weten, de ware toedracht, de waarheid. En zo kon ik meteen, jawel, zo commercieel ben ik dan wel weer, reclame maken voor mijn roman ‘De Waarheit’. Wat bleek, Emile had het gelezen en ontdekt dat ook hier de hoofdpersoon op tragische wijze om het leven komt. Ik kon er mee weg komen dat nu eenmaal alles in het leven deels fictie, deels autobiografisch is en dat het misschien iets is voor literaire psychologen onder ons en dat ik hou van open eindes. Goedele redde me met te zeggen dat een rijke fantasie een zegen is, zoals zij dat kan zeggen met die Vlaamse zachte G: ”Een Zégen….” Mijn zwarte coltrui was inmiddels doorweekt en het werd tijd voor het laatste item, Eva de Roovere die haar nieuwste hit kwam pluggen.

In de tv – en filmwereld is het goede gewoonte om te eindigen met een cliffhanger. Zo wil ik besluiten met de scoop, dat de filmrechten van ‘De Echte Roman’ bijna zijn verkocht. En dat het na de uitzending nog lang lawaaierig bleef in het dorp ten noorden van de oude universiteitsstad Leuven. En ook dat Eva nogmaals, nu heel zacht, bijna fluisterend zong:
‘Slaap lekker ding
Want jij is lastig
Nog meer jij is fantastig toch’