Soms moeten er keuzes gemaakt in het leven, geldt die met jezelf gemaakte afspraak even niet: wat het eerst in de agenda staat, dat staat. Komen er kansen voorbij, zijn er nog interessantere zaken. Plots viel daar de uitnodiging op de digitale mat, klimmen in Duitsland. Op een bijzondere plek, Landschaftspark Meiderich. Dit was er zo een, dan moet alles wijken, dan ook een prijsuitreiking.

Schreef ik laatst over het nieuwe beeld van Willem van Oranje in Dordrecht, toegegeven, hij staat daar niet slecht, nog wat patina erop neerdalend en over een paar jaar is alsof het er al jaren staat, van mij mag het wel iets moderner. Vervreemdende kunst in de openbare ruimte, ik hou ervan. De vraag mee te doen met de wedstrijd ‘Beelden Verbeeld’ beschouwde ik meteen als een opdracht, een die ik mezelf graag gaf. ‘Maak een eigen versie van het beeld van jouw keuze, een van de vele beelden in Papendrecht, alles kan, foto, schilderij, verhaal of gedicht.
In een split second wist ik welk beeld dat zou worden. Altijd, wanneer ik er langs vaar met de Waterbus, gebeurt het weer. Het beeld verandert van vorm. Zo eenvoudig is het beeld, in feite niets meer dan een grote cirkelvormige dikke staalplaat, doorgezaagd, een helft in een hoek van negentig graden gedraaid, rood gespoten, klaar, maar zo geraffineerd. Beetje jammer dat het niet helemaal vrij staat, gemeentewerken begrijpt het niet, storende bankjes, lantaarnpaal en de onvermijdelijke prullenbak.

In Duisburg was iemand die goed kon nadenken. Wat doen we met het enorme hoogovenscomplex. Die in 1985 al gesloten, in de oorlog zwaar beschadigde, maar weer herstelde oude fabriek uit 1902, gaat we niet slopen. Industrieel erfgoed, bewaren, park er omheen en openstellen. Zie daar Landschaftspark Meiderich. Tevens festivalterrein en Klettergarten.
Wij rijden door het donkere Ruhrgebied, naderen de suburbs, in dit geval die Vororte van Duisburg en vrijwel meteen doemen hoge torens op met cirkels van licht en in neonletters; Europa. Met een sleuteltje krijgen we de slagboom open, rijden het terrein op en parkeren voor de Nordparkhütte, eigendom van de DAV, Deutsche Alpen Verrein.

En dan, later die avond leef ik in een surrealistische droom. Het Bl’ Héros ensemble, wat in de Franse Alpen klom, gaat op avontuur. We dwalen over het fabrieksterrein waar het stil is en in het donker de staalconstructies spookachtig staan te zijn, hier en daar kleurig verlicht. Verweerde betonnen muren, onverwachte open ruimtes, gietijzeren kolommen met klinknagels. Ketels, weer een plein, omsloten door torens van ingewikkelde staalconstructies en een hoge schoorsteen met de volle maan ernaast en wat is dit mooi. Honderden foto’s zou ik willen maken.
In de verte zweeft geluidloos, de stilte nog benadrukkend,  een groep mensen met fakkels, spooky. Is dit echt, ben ik dronken, het lijkt een film, onwerkelijk, ben ik stoned. We gaan een paar trappen op omhoog, tot een hek dat verdergaan belet, het afsluit. Wij, klimmers, klauteren er gemakkelijk buitenlangs. Hoger gaan we, over griezelige open trappen langs roestende ketels en buizen en stangen, ze lijken van fluweel in het maanlicht. Op iedere etage is het uitzicht anders en valt mijn mond letterlijk open. Ik kan mijn gevoel, mijn enthousiasme niet onder woorden brengen en mijn vrienden schieten in de lach, wat is dit waanzinnig mooi. Stiekem klimmen we nog twee keer over een afsluitend hek tot we boven zijn, hoger nog dan de Europaletters die gigantisch zijn. Magisch.

Knuffelkunst
Het ‘rode ding’
dat komt als eerste bij je op
stil staan de beelden langs de oever
aandacht vragend
stil staan ze daar, in weer en wind
maar vooral dat rode, dat rode daar

 Wat het eerst te binnen schiet
dat  is dat ‘rode ding’
dat intrigerend beeld
hoe vaak je langs voer met de Waterbus
– nooit meer Fast Ferry zeggen –
hoe verzwikte je je oog

 Even was je afgeleid
je keek terug, plots stond daar een ander beeld
dat is het mooie van dat ding
je vaart er langs, de vorm verandert
dat is het mooie
van het ‘rode ding’

Lucien den Arend maakte het beeld, het stond er al, vóór alle andere op de boulevard. Al even vreemd als de sculptuur zelf is de titel: 2.2.3d.2 staal

De volgende dag beklimmen we de ruwe betonnen muren en torens tot onze vingers en tenen teveel pijn doen. Mijn inzending zal dan niet gewonnen hebben, maar mijn keus voor Meiderich wel.