Na tijden van afwezigheid, uitstapjes naar Damascus, Bogota en verscheidene, u reeds bekende,  bergstreken in gezelschap van vogels van diverse pluimage, nu wederom neergestreken in Dordrecht (de Gekste) en nee, we gaan het niet hebben over zaken die Niet-Dordtenaren niets aangaan, zoals bruggen die gebouwd gaan worden en stadions niet, de gaten van Piet, het Stadswerven beeld (ja!), maar over vreemde dingen.

Evenmin over vermeende woningnood (niks nieuws, was er in 1220 – jawel, op een paar maanden na, 800 jaar geleden, ook al), of die Nieuwe Dordtse Biesbosch nu wel of niet mooi is. Zijn vier windmolens op het eiland van Dordrecht veel? Over de waanzin van sommige orthodoxen die persé dat oude postkantoor willen herbouwen (openluchtmuseum = in Arnhem). Al helemaal niet over het nieuwe stadskantoor op de Spuiboulevard, zeg dan gelijk wat het gaat kosten. Dat postkantoor, nog even, een flauwe afspiegeling van het Amsterdamse Postkantoor achter het paleis op de Dam – now we ‘re talking.

En nee, ik kom er niet op terug, immers al eerder op deze pagina’s besproken; ‘rotondekunst’. Die verkwanseling van openbare ruimte, goedkope reclamezuil voor winkeliers en kruideniers. Geef mij maar Knuffelkunst, binnenkort hier meer info. Het ging me om Willem van Oranje en de onthulling van het beeld door prinses Beatrix. Laat die arme mevrouw toch lekker thuisblijven. Dus niet over de gemiste kans van enig ‘iconisme’ met de bebouwing van Stadswerven.

Ook niet over de geweldige herbestrating van de historische binnenstad, echt een verrijking, het kost wat, maar dan ligt er ook wat, mooie materialen. Ik wil het ook niet nog belachelijker maken, dat er nu weer enkele mislukten een plan hebben voor de prachtige Engelenburgerbrug. Die moet ingrijpend gerestaureerd, wat wordt er bedacht: vervang hem dan maar meteen voor een romantisch ophaalbruggetje. Gekkies! Wat wel super is, de aanleg van wilde bloemenperken in de groenstroken als schuilplaats voor de resterende insecten, in een laatste poging de planeet te redden.

Nu dan, ten eerste is daar de vraag, waarom in hemelsnaam zoveel jaar na dato nog weer zo’n Willem figuur neerpoten. En dan heb ik het nog niet eens over de vraag of we dit mooi moeten vinden. Smaken verschillen, ik had er liever iets anders gezien, waar je over kunt nadenken, wat je verrast, dat iedere keer weer anders is. En wat is de betekenis van deze knaap in de geschiedenis. De gebroeders de Wit, enkele honderden meters verderop, in groen brons hebben daar geheel andere gevoelens over, maar dat is voer voor Dordtologen. Dan de kwestie dat kunst tongen doet losmaken. Dat gebeurde met het plan dit beeld te plaatsen wel, er kwam zelfs de actiegroep; ‘Ikwillemniet’. Kunst moet verwarring zaaien, vraagtekens oproepen, in dat opzicht is Groene Willem, hij is nogal groen, ik voel een bijnaam op komen, De Hulk, in meerdere opzichten geslaagd.

Hoe het ook zij, ik was erbij. Geen actie, geen boegeroep helaas. Braaf stond ik daar als onderdaan tussen de onderdanen. Het zicht op Bea en werd ons ontnomen door de pers en daar kwam nog de stoet prominenten en regenten weer voor. De burgermeester sprak 37 woorden, onze ex- koningin trok aan een koordje en stapte in de verlengde blauwe Volvo, makkelijk verdiend.

Willem van Oranje staat vlakbij het Hof, de Statenzaal, moet ik het nog uitleggen, De Dordtse Synode, die dan dit jaar weer wordt herdacht. En de Statenbijbel, die daar wordt herschreven door een robot, waarom moet dat zolang duren, dat schiet niet op zeg, mijn ‘Brother’ is sneller. Willem staat in de Hofstraat, waarvan iedere Dordtenaar weet dat de geveltjes nep zijn, Willempje past daar dus eigenlijk wel….