Die neus van Lieke zou zomaar een titel kunnen zijn van een column, of vooruit, een boek van Wilfried de Jong. Hij schreef immers ook over ‘de linkerbil van Bettini’ en over ‘de schaatskont van Koen Verweij’. Lieke Martens, een van de Leeuwinnen, ze was al de beste voetbalster ter wereld. Tijdens het WK was ze duidelijk minder goed. Ondanks het lepe hakje waarmee ze scoorde. En hoe ze, cool, onder de immense druk, een penalty inschoot. En nu is er ‘de knie van Tom’. De mysterieuze klacht na zijn val in de Giro.

Voor onze Leeuwinnen zijn nog geen bijnamen verzonnen. Van der Sande zou goed de naam ‘de Kromme’ kunnen hebben. En de spichtige keeper, overigens de beste van het toernooi, iets met Sidonia? In de wielrennerij doen veel bijnamen de ronde. De Das, El Pistolero, de Kannibaal. Zo mag ik graag een fietsende broer, of – vriend opbellen en dan vragen:
“Spreek ik met de Pijl van Papendrecht?”, of”
“Is de Adelaar van Terneuzen thuis?”

Hoe kom je aan een bijnaam, soms door je gedrag, maar ook een opvallend lichaamsdeel. Fausto Coppi met zijn Neus. Je kunt er als bijnaamdrager ernstig onder gebukt gaan. Wanneer je ‘niet lekker in je vel’ zit en het wordt dan nog eens benadrukt, tja. Ik werd wel Toontje genoemd, daar kon ik mee leven. Eens klaagde ik bij een collega over mijzelf, hoe ontevreden ik was, hoe ik, toen al bijna een halve eeuw, op deze aarde moest rondlopen:
”Ander lijf, andere kop er op, ander karakter erin, dan begint het misschien iets te worden”.
De collega, een werkelijk oerlelijke man, sprak tot mij de onvergetelijke woorden:
“Neen, dat herken ik totaal niet, ik ben uniek.”

Op het gevaar af, dat dit een citatencolumn (CC) gaat worden dan nog dit, ik klaagde bij mijn tandarts over het ontbreken van werkelijk elke vorm van schoonheid aan mijn gebit. Hij deed mij klappertanden met het volgende onsterfelijke gezegde:
“Ach, U heeft toch verkering?”

Ja, zo lust ik er nog wel een. Om dan een nog een hele ouwe uit de kast te halen, van Godfried Bomans over Marilyn Monroe:
“Had mijn vrouw maar één zo’n been”.

En dan nog weer even over mijzelf, maar ook voor u lieve lezer, alweer een wijze raad van uw schrijver. Leef, ongeacht uw kalenderleeftijd en doe! Zoals mij vanmorgen door iemand werd gezegd: dat verschil in leeftijd, hadden we afgesproken, dat was toch geen issue meer? Jackie Joyner – Kersee, wie kent haar nog – alleen de zeer ouden – viervoudig Olympisch atlete zei;
“Leeftijd is geen barrière, het is een beperking die je jezelf oplegt.”

Die teen van Lieke, die opspeelde tijdens het WK toernooi. Om welke teen ging het nu, dat blijft onduidelijk. Was het haar kleine teentje, of juist de grote. Was het de linkervoet, of de rechtervoet? We zullen het niet weten. Of toch een van die andere onbenoembare andere drie tenen? Misschien had Lieke gewoon last van een ingegroeide nagel of was het een kalknagel. Met al die gefrequenteerde kleedkamervloeren, je weet het niet. Zwemmerseczeem, ik roep maar wat. Nu dan nog die neus, het neusje van Lieke, een wipneusje. Gewoon, schattig