Herintreder

Het strand strekte zich uit tot aan de einder waar hij de zee vermoedde. En leeg was het, langzaam om zijn as draaiend, leeg als een woestijn. Een raakvlak tussen hemel en horizon leek niet te bestaan, het was een niets, waar licht scheen uit te stralen, geheimzinnig. Het zand dat flonkerde in het diffuse licht van de verborgen zon. Wel was er de wind en het geluid van de wind, een vriendelijk suizelen, maar golvend, aanwakkerend en dan weer zachter wordend, fluisterend. Mompelend kleine woordjes in zijn oor. Eindeloos kon hij hier verder gaan over deze vlakte en in zijn gedachten. Het slenteren en het trage terugdenken, steeds dieper herinneren.

De time-out die een vergissing bleek. Zo goed dat hij weer was begonnen. Niet alleen voor zijn lichaam, dat magere, pezige karkas waarin hij al zolang woonde, dat onhoudbaar ouder werd, waarin hij zich eigenlijk niet thuis voelde. Klimmen, die beweging die al haast een tweede natuur was, hij was het gaan missen. Gedacht dat het tijd was om te stoppen, toen, dat het niet waar was, dat het wel kon. Goed voor dat lijf en beter nog voor zijn binnenste, interne, intiemste gedachten. Gesterkte spieren voor een rechte rug en sterke geest. Zoals de marathonloper uitstraalt, ik loop die magische ultieme afstand. Zoals de ex-klimmer zich echt een ex-klimmer voelde, zo voelde de klimmer zich weer Klimmer, hij die omhoog gaat en die gloeide van binnen en steeds rechter strekte hij zich, onmerkbaar was zijn tempo omhoog gegaan en betrapte hij zich erop te zingen:
‘It ’s a dark night and it ’s lonesome, the moon gives no light’. 

 Het uitspansel in tere lichtblauwen die verliepen van turkoois naar een bijna geel vlakbij zee, leek te deinen en alsmaar hoger te worden. Een scholekster kruiste zijn pad, razendsnel trippelend op hoge rode poten met een trappelend krabbetje in de snavel. De klimmer zag dit alles niet. Hij worstelde, hoever was het nog, vier meter? De reddende rand met het relais. Voelde hoe de kracht wegvloeide, de verzuring kwam op. De enige remedie was snel doorgaan, geen acht op slaan. Taste nogmaals rechts, zocht naar iets van grip. Korrelige randjes, net te klein, aflopend. Vlug terug, hij greep het setje, rustte, probeerde het althans. Hijgend likte hij langs zijn lippen, kurkdroge mond. Hij herhaalde nogmaals dezelfde moves, met minder overtuiging. Rustte weer, nog langer. Dan toch maar die ene voet links en ver omhoog, uitdrukken, draaien tot het rubber zich vastgreep, zoog aan het steen. Rechtervoet op het minieme steentje en stootte, echt heel hard, zijn knie. Rechts hoog pakken nu, graaien, ja iets van grip met twee vingers en links is daar dan toch opeens een bak voor vier hele vingers. Linkervoet schoot weg maar dat gaf niet want de flow was terug en met vloeiende bewegingen bereikte hij de standplaats, klikte zich, met toch iets van opluchting vast.

De grijze streep van de stilliggende weggeëbde zee verbreedde zich en een licht ruisend mummelen drong zich op. Glimlachend zag de klimmer, herintreder, levendig voor zich hoe hij door de straten wandelde, terug van grote hoogten. De mondaine stad met rijke Japanners en andere toeristen die droomden van diezelfde hoge bergen. Hoe hij nonchalant een ijsje, cappuccino of nee toch maar meteen een halve liter Paulaner wegklokte. Die diepgevoelde vriendschappen en het blindelings vertrouwen op z’n klimmaten, eerlijk en intiem, hoe had hij daarvan afscheid kunnen nemen. Keek nog een keer om, hoewel hij wist dat er niemand was. Trok zijn kleren uit en stapte het koele water in, over de traag dalende bodem die troebel opborrelde en het water ondoorzichtig maakte. De vriendelijke en langzaam omvallende golfjes die hem omarmden en de zon die nu doorbrak met schuine stralen en het water tot aan de lage einder deed oplichten en zo wilde hij het hebben.

zie Ex-klimmer: https://wp.me/p4CCMR-yZ