De suppoost had wel gelijk, hij adviseerde me eerst tot rust te komen alvorens de zaal binnen te gaan. Pas toen ik, na de eerste sensatie, de foto en de selfie, de koptelefoon opdeed daalde er een rust over me neer.

Natuurlijk weer te vroeg vertrokken, dwaal ik door Schiedam. S’dam volgens gele posters. Over de stille Schiekade, waar het water hoog staat en een dikke plak Plastic Soup klotst, door het steegje waar ik een eeuwigheid geleden, steeds enkele dagen doorbracht in de studio van Paul. Toen nog beginnend, nu beroemd modefotograaf. Het blijft nog steeds te vroeg, ik cirkel om het Stedelijk Museum heen en beland in een overdekt winkelcentrum. Zo een waar gemiddelde winkels zich verzamelen en waar muziek zachtjes uit de luidsprekers kwijlt. In de verte ontwaar ik iets, zit al in de ‘kunstmodus’, wat zich bij mij, gepassioneerde pensionado, binnendringt als Kunst. Het is een levensgrote paashaas met een hel aan flikkerlichtjes. Stond deze installatie honderd meter verder, in een witte zaal, dan was het; Kunst.

Het is bijna Pasen, in Dordt vindt binnenkort een ander schouwspel plaats; The Passion. Wie kent het niet, je houdt ervan of je haat het. Hoewel haten in dit verband niet het fijnste woord is. Hoe dan ook, het is er voor iedereen, goed bedoeld en met een prachtige slogan, voor tweeërlei uitleg vatbaar; ‘Je bent niet alleen’. Is Kerst wat verkermismiseerd met de – overigens gezellige kerstmarkten ed. – zo is Pasen dat met die ‘Passion’ toch niet.

Vijf minuten te vroeg check ik mijn Museumjaarkaart in. Neem de kortste weg en jawel, ik ben de eerste. Aan wachten heb ik een pesthekel. Het is mogelijk om helemaal alleen in een zaal te zijn met het schilderij ‘Grey, Orange on Maroon’. Zijn er wachtenden, dan klopt de suppoost na tien minuten op de deur. De schilderijen van Mark Rothko schijnen emoties op te roepen. Mensen gaan ervan huilen, beleven bijzondere sensaties. Emotioneel wrak als ik ben zijn mijn verwachtingen hoog gespannen.

Het zaaltje is verduisterd, buiten dreunt een vuilniswagen langs. Met de ontdekte koptelefoon wordt het stil en ik probeer het te laten gebeuren. Gedachten uit te bannen en alleen maar kijken. Het is een groot doek, blauwgrijs met daarop twee kleurvlakken. Speels geschilderd waar de ondergrond doorheen schemert. Het bovenste vlak een blauwigpaars, het hangt dreigend boven het onderste wat kleiner is, langwerpig in oranjerood. Nu zie ik pas dat er een schaduw hangt, onder dat oranje. Hier zit ik dan, eindelijk. Voor me een echte Mark Rothko. Geboren Rus, Rothkowitz, later naar Amerika gegaan. Apparatski, dat woord dringt zich bij me op, altijd als ik iets Russisch hoor of zie en ik moet daar om glimlachen. Hoe lang zit ik er nu? Hoor ik die suppoost wel kloppen, zo met de koptelefoon op? Tien minuten lijkt me best lang. Dan hoor ik iets anders, in mijn hoofd zing ik; “To be alone with you”, van Bob Dylan. Van de elpee ‘Nashville skyline’, een titel alleen al die meteen allerlei beelden kan oproepen. Maar dan opeens, het oranjerode vlak maakt zich los van de ondergrond en zweeft op me toe.

In de museumwinkel vind ik een kinderstripboek, geïnspireerd op de Rothko schilderijen. Dat boek is voor mij, een nieuw idee, met mijn lieve kleindochtertje niet alleen naar de kinderboerderij en naar de klimhal, nee, kleuren en schilderen gaan we!

Terug naar de trein, loop ik middenover het vreemde plein, het Stadserf, met de welhaast fascistoïde gevels aan beide zijden. Leegte, er is niemand, nou ja, aan het eind een gemeentewerker met een irritante bladblazer. Het stoort me niet, in mijn hoofd zingt het:
To be alone with you
Just you and me
Now won’t you tell me true
Ain’t that the way it oughta be
To hold each other tight
The whole night through
Everything is always right
When I’m alone with you