Alweer diezelfde sterreclame. Wat is dat voor muziek, met die intrigerende zangmelodie. Bij de witte Volvo XC40 – de wat vervreemdende sfeer en die vrouw met een profiel waar dat van de auto in is te herkennen. Het is ‘My favorite things’ uit de Sound of Music, door de Zweedse singer-songwriter Jenny Abrahamson. Het blijft lang in mijn hoofd hangen maar op een prettige manier. Zoals ook dat van ‘onze’ inzending aan het Songfestival straks. Vraag me geen namen, zanger of titel, de sound is lekker.

De lage zon schoof warm en langzaam door de auto die rustig de kronkelende weggetjes nam. Voorin zaten mijn vrienden Bram en Carlijn, we spraken niet. Moe en voldaan waren we, na een weekend klimmen op harde Belgische rots. Vol schalde een mij onbekende extended version van ‘Brothers in Arms’ door de auto. Alle drie waren we gelukkig. Op dat moment wist ik het al, dit is weer zo’n moment, dit blijft je bij. Hoor je dit nummer jaren later weer, denk je hier aan terug. Het wonder van muziek. Die je kan raken. Het toeval, ik zit wat op Youtube muziek te kijken. Een van de zangeressen uit het achtergrondkoortje speelt opeens mondharmonica, en hoe! Wie is dat? Indiara Sfair, ze tovert blues uit dat kleine mondharpje op een ongelooflijke manier. De zegen van muziek. Die ook een vloek kan zijn. Dagenlang zong mijn vriend Wim: “Alle duiven op de Dam”, als een mantra, die ene zin.

Wat zou ik graag eens los gaan op een drumstel, in een geluiddichte kamer. Ik weet zeker dat ik het kan. Denk ik. En moet ik het hier nog hebben over mijn liefde voor Carlos Santana? Muziek kent zoveel emoties. Verbonden aan herinneringen. Het kippenvel, de opwinding, wanneer dan eindelijk, eindelijk na lang wachten en met opgebouwde spanning bij een live concert, de eerste tonen klinken van ‘Angie’, de Stones of het kenmerkende gitaarrifje van The Edge, U2. Of wanneer vriendin Eefje met haar heldere stem weer een nieuw nummer heeft ingezongen op Soundcloud.

Het duurde een tijdje voordat ik het begreep, toen mijn vriend Harry me liet luisteren naar Reggae. Een half mensenleven later wil hij me laten kennismaken met opera. Ik sla zijn uitnodiging voor een concert af; niets voor mij. Tot gisteren, ik ben bekeerd, ik ben om, nu begrijp ik het. Harry was jarig, hoewel ik hem dus al, zo lijkt het, mijn hele leven ken, weet ik niet eens zijn verjaardag. Hij bereikte een bepaalde leeftijd en dat moest gevierd, groots. Boven in het bloedhete zaaltje van The Movies had iedereen zich verzameld, het stond eigenlijk te vol, niemand had afgezegd. Opera per Tutti trad op. Een trio van sopraan, mezzo sopraan en een tenor en een piano. Op een meter afstand van mij zong Mylou Mazali in een gouden japon, gepassioneerd en op volle operasterkte het eerste lied. Verbijsterd en aan de grond genageld kon ik niet anders doen dan, tja, het was meer dan luisteren, me laten overweldigen. Plots draaide ze zich naar mij en toastte met me, de welkomstchampagne in mijn hand. Totaal overrompeld keek ik in haar ogen van smaragd, met goud omrand.

Stukken uit Carmen, La Traviata, Eliser d’amore werden gezongen. Sommige bleek ik zowaar te kennen, zoals Il Barbiere di Seviglia. Het Casta Diva, Norma uit Bellini, wat ook Maria Callas zong, zo vol van drama. Ik liet me meevoeren op de golven van gevoel, verstaanbaar is opera niet erg. Ik voelde humor en verdriet, sensualiteit en wanhoop, liefde. Vergat de heftige spierpijn in mijn lijf, kon bijna niet meer staan, na een dag intens klimmen in de ijskoude wind, die gisteren om de rotsen van Freyr had gehuild. En hoe ik het ook probeerde, slikte en vocht om mijn ogen droog te houden, toen na afloop Harry, met verwrongen gezicht en natte oogjes Mylou omhelsde en bedankte, het lukte niet.