Het was zover, het laatste weekend van januari. Traditioneel, hoeveel jaar al, het weekend voor mannen (vrouwen ook), diehards, die geheel vrijwillig een nachtje in de sneeuw gaan liggen. Ergens, verscholen in de bossen van de Hoge Venen wordt men geacht, na een flinke wandeltocht, de nacht door te brengen. Het hoogste punt van België, sneeuw vrijwel zeker gegarandeerd. Mits voorzien van goed spul, Goretex bivakzak, dikke slaapzak, warme kleding etc. is het genieten. Zoniet kan de nacht, de tocht lang duren.

Dit jaar vonden de organisatoren het mooi geweest. Misschien waren er anderen die het wilden voortzetten. Toch, tijdens de Kerstdagen begon het te kriebelen. Altijd die eerste vrijdag na de Kerst, de voorbereiding, zoeken naar een geschikte bivakplek, route uitstippelen, coördinaties vastleggen, dat was zo leuk. Met de vrienden op stap, eitje bakken op de brander. Ze deden het gewoon weer, dichtbij, in gebied Oeverlanden Hollands Diep.

Het laatste weekend van januari. De webcam van Baraque Michel geeft aan: tien centimeter sneeuw. Helaas, daar zijn ze niet. In Regio Rivierenland is het ook wit, vijf centimeter. Op de stranden van Schouwen Duiveland ligt nog minder sneeuw. Hier is het rond het vriespunt, stevige noordenwind tegen maakt het ietwat ‘barder’. Hier geen veenpollen, of eindeloze hellingen zoals in de Hoge Venen, maar mul zand, afgeslagen duinen en een zee die ver is weg ge-ebt. En: nu ze er toch zijn, ze ruimen meteen op. Met vijf man is de grote plastic zak zo gevuld, veel blauwe touwtjes, een werkhandschoen, teenslipper, ontelbare flesjes, halfvergane plastic zakken. Gelukkig staan er steeds meer afvalcontainers bij duinovergangen; lossen!

Eindelijk beschutting in de Meeuwenduinen, tijd voor:
“Als we eieren hadden konden we eieren met spek bakken als we spek hadden”.
Daarna de Boswachterij, nog eindeloos door dat vreemde bos, waar je de zee hoort ruisen. Overnachtingsplaats is het Vogel Vangstation. Een van hen heeft daarvan de sleutel. Dit opent een geheel nieuwe wereld, misschien vangen ze daar weleens een vogel? Neen, soms wel tweehonderd op een dag, met zeer geavanceerde apparatuur. De hele vangst wordt gearchiveerd, geringd en weer vrijgelaten, alles voor de wetenschap.

Voor het echte BMT gevoel kiezen er twee voor buitenslapen in de bivakzak. Binnen, in het kleine zwartgeteerde houten hutje heeft de houtkachel de temperatuur inmiddels opgestookt van nul graden bij binnenkomst tot vijfentwintig nu. In de schemer van de vroege ochtend streelt een kille zeebries de blote billen. De wc is mobiel, een houten kist met bril boven een gegraven gat. Een verfrissende ervaring, midden op het vogelvangterrein. Die oplichtende oogjes daar in het bos, is dat een ree, of toch een wolf? De terugtocht naar het startpunt, richting Brouwersdam is nu met wind in de rug. En iets korter, niet meer de ruime bocht over het strand. En dan blijkt het te kunnen, ook hier is de bewoonde wereld ontwijken goed mogelijk. De laatste restjes sneeuw zijn verdwenen, het was net ver genoeg, BMT light+. Dat plusje staat voor; een stukje opgeruimd strand.