Soms, heel soms blijft een film hangen, een film die je gerust nog eens wilt zien. En jaren later nogmaals. Een film die beklijft, die misschien zelfs je leven kan bepalen, een mindchanger. ‘Easy Rider’, de roadmovie over twee hippies op hun chopperbikes, heel lang hing een iconische foto van hen aan je kastdeur. ‘Woodstock’ maakte indruk, ‘Sophie’s Choice’ en ‘Toughing the Voide’ met Joe Simpson.

Free Solo. Wat een film, eigenlijk een documentaire, zelden was het zo spannend. Terwijl je weet dat het goed afloopt, hij valt niet. Al tijden volgde je hem, Alex Honnold. Steeds weer doken nieuwe filmpjes op, solo beklimmingen op indrukwekkende wanden. Vroegtijdig werd er promotie gemaakt voor deze film en je wist: die moet ik zien. De route Freerider, 950 meter, solo, zonder enige protectie. Je dacht voorbereid te zijn, dat worden spectaculaire beelden. Je zag al vele foto’s en films van eerdere beklimmingen. En van anderen: Lynn Hill die, vijfentwintig jaar geleden, als eerste El Capitan deed in een dag, freestyle. Hoe vaak bladerde je door haar boek, ‘Steeds Hoger’, staarde je naar de foto’s hoe zij The Great Roof beklom. Onze eigen Jorg Verhoeven die de extreem moeilijke Dehidral Wall deed op El Cap. Ueli Steck, ‘the Swiss Machine’, je woonde zijn presentatie bij, humorvol en met ijzingwekkende beelden. Nog geen jaar later verongelukte hij dodelijk op de Nuptse. Leo Houlding met zijn krankzinnige beklimmingen en basejumps. Je dacht wel wat gewend te zijn, al zoveel gezien.

‘What if he falls?’, de minidocumentaire van de making-off gaf al aan, dit wordt anders. De angst van de filmploeg in beeld gebracht. Niet eens over hoe ze zelf daar hingen, honderden meters lucht onder de voeten. Maar hun angst over Alex, het kleine figuurtje dat, uitgezoomd, vanaf de grond amper zichtbaar is in de enorme wand. Als simpele hobby-klimmer weet je wel wat. Klimmen op wrijving, hoe dat voelt, alleen door dat kleine contactpuntje van schoen op rots. Amper te begrijpen hoe Honnold dat kan, die eerste honderden meters in ‘The Freeblast’. Je zag hem steeds vallen, aan touw oefenend, puzzelend hoe ‘The Boulder Problem’ moest worden opgelost. Met zeventien ‘moves’ op tweederde van de route. Honderd procent geconcentreerd, in een flow, een cocon, komt hij er doorheen. Achterover liggend in het zachte bioscooppluche veeg je je drijfnatte zweethanden maar weer droog aan je broek. Het is nog veel spectaculairder, en de route veel moeilijker dan je je had voorgesteld.

Dan, voor het eerst, lacht Honnold naar de camera, he did it! Kennelijk toch ook opgelucht dat deze passage is gelukt. Dan volgt nog de Enduro Corner. Een onmogelijke spleet, waarin hij zich verklemmend omhoog wurmt en waar geen einde aan lijkt te komen. Die eindigt met slechts ruimte voor enkele vingers. Je gelooft je ogen niet, hoe hij gewoon doorklimt, ijzig kalm. De muziek stijgt naar climaxhoogten, hij is er bijna. De laatste meters doet hij op een drafje. Beelden uitzoomend vanuit een drone. Een klein poppetje kijkt relaxt omlaag, langs de nagenoeg verticale rots, het groene bos in de diepte. Het weerzien met zijn vriendin, hoe hij meteen weer in z’n busje hangt aan het trainingsbord, dat komt niet meer bij je binnen. Het moet even landen, terug uit Yosemite in het zaaltje van The Movies. Free Solo, wat een film, die wil je, dat weet je nu al, over een tijdje heel graag nog eens zien.