Niemand, echt helemaal niemand kan dat nu eenmaal voorzien. Dat een brandstapel van 48 meter hoog met wat wind uit zee hier en daar een vonkje doet opwaaien, dat verwacht je niet. Daar moet je misschien de leeftijd van de zeer wijzen voor bereikt hebben, vele fikkies illegaal, binnen de bebouwde kom, in je eigen beboste tuin, dikwijls uit de hand gelopen, zelf gestookt hebbende, om dat te weten. Daar moet je Oop, zoals mijn kinderen hun opa noemden, Opa voor zijn. Ingewikkeld intro wellicht om tot dit punt te komen. Eindelijk is het zover, en het is waar, het is bijzonder wanneer die gillende opahormonen eindelijk tot rust komen. Het is daar, het beweegt en het poept en het maakt geluid.

En daarmee samenhangend ook weer die boosheid – met die leeftijd misschien – het niet kunnen begrijpen, dat het allemaal maar door kan gaan. Brandende torens en nitraat bommen in de vorm van vuurwerk. Gewoon weer zeventig miljoen in rook opgegaan. Oudjaarsmiddag fietsend door de polder, in de verte rommelt de stad, als een slagveld in de verte. Die avond, het was nog lang voordat de laatste seconden afgeteld gingen worden, deze Oop werd haast agressief. Weer een Zena Toro, een Thunder Cracker. Bhumm! Ging er maar één procent van die zeventig miljoen naar bijvoorbeeld dat ene doel, stichting Microcare Nepal. En daarvan een heel klein deel naar Rilly Gurung, een jonge weduwe met twee kleine kinderen. Die keien vergruizend met een klauwhamer een paar roepies probeert te verdienen. Als kerverse Oop grijpt zo’n filmpje je dan des te meer aan.

Het leven kan soms kabbelen of ook heftig op en neer gaan. Met hoogtes en dieptes. Soms zelfs in eenzelfde jaar. Steeds weer wordt me gevraagd: Trots? Ben je een trotse opa? Lastig uit te leggen, trots, dan kun je zijn wanneer je iets hebt gepresteerd, een bepaalde afstand binnen in een bepaalde tijd hebt afgelegd, een boek geschreven, een molen exact op schaal met afgebrande lucifers. Trots, een negatieve klank, dan liever blij. Emoties kunnen hoog oplaaien, wanneer een pasgeborene ook nog naar je net overleden moeder blijkt vernoemd. Flauwekul vond je. Maar nu effe niet. Ook niet trots, vertederd is het woord.

Lijstjes heb je als Oop niet, had je die, kon je nu iets afstrepen. De Top 2000, al jaren volg je dat, verslingerd aan muziek. Als kind al, kende je de top veertig uit je hoofd. Elke week de nieuwe halen in de platenzaak. Met je vrienden overhoorde je elkaar, op welke plaats staat nu… Nu eindelijk dan, in het Top 2000 café. Overal camera’s, bijna 24-7 ‘on air’, op tv. Even heel kort meedeinen, in de verte staat, achter glas de dj, die kondigt het volgende nummer aan:
“Op 713, Cat Stevens met ‘Father and son”.
“Die ken ik”, brult Oop naar zijn vrienden, (allemaal Opa’s):
“Ik had die elpee; Teaser and the firecat”.
En je vertelt er niet bij dat je eindeloos dat ene nummer draaide; ‘How can I tell you’ ( that I love you) daarbij wegdromend aan dat ene, dat onbereikbare, betoverende meisje. Waarom zijn er in die lange lijst zoveel totaal onbekende nummers, waar was je toen? Volledig gemist. Hoezo komt bijvoorbeeld Candy Dulfer’s ‘Lily was here’ in de hele lijst niet voor? De onbetwiste nummer één hit aller tijden, staat slechts op een bescheiden 1486^ste plaats, Carlos Santana met ‘Europe’. En dan is opeens die camera daar. ‘Everyone will be famous for five minutes’, zoals Andy Warhol zei. Oké, het waren vijf hele trage seconden, je moet ergens beginnen.

Rilly Gurung, in Nepal, hoeft niet beroemd te worden, misschien wordt haar filmpje toch een hit en kan ze die klauwhamer wegleggen. Zie: https://youtu.be/WdjNsLN3ziE