“Zullen we dan maar?”, vraagt Paskal Jakobsen en zet meteen in. Het gevreesde deuntje schalt over de deinende massa in het park. Bløfs grootste hit, ‘Zoutelande’, kan net als ‘Carnaval Festival’ van de Efteling zich dagenlang in je hersenen nestelen. In het kleine dorpje aan de Zeeuwse kust kan het bloedheet zijn, achter de duinen. Het kan er hevig naar paardenmest ruiken, wanneer het weer ‘Riengsteken’ is. Ook kan het zich dagenlang verstoppen achter koude zeemist (zeevonk) en was het onzichtbaar voor mij, vanuit het strandhuis. Nu tijdens Live at Wantij, regent het zacht.

De volgende dag, snel, het kan nog net, even naar de stad. M’n schilderij fotograferen, het hangt in de bibliotheek. Snel, want straks wordt de expositie geopend. Dit jaar wordt herdacht: vierhonderd jaar Dordtse Synode. Toen werd besloten het Oude en Nieuwe testament te vertalen in het Nederlands. Dit zou later de Statenbijbel worden genoemd. In vitrines worden kostbare exemplaren getoond. Helemaal vreemd komt het op mij niet over. Ik ruik de nog geur van de kokende beenderlijm die mijn vader gebruikte, tijdens de restauratie van zo’n eeuwenoude bijbel. Met touw en planken spannend lijmde hij een oude leren kaft opnieuw.

Mijn schilderij heeft niets met deze tentoonstelling te maken. Er is nog een andere evenement gaande: ‘De Vier zonen van Dordrecht’. Ter herdenking van het geboortejaar, 1918, 100 jaar geleden, van Cees Buddingh’- dichter, Otto Dicke – tekenaar, Kors Monster – componist en Aart Alblas – verzetsstrijder. Een mooi thema voor lezingen en voor ons als schilders van Barteljee. Natuurlijk koos ik Buddingh’ en combineerde zijn eigen markante hoofd met een creatie van hem, een gorgelmonster. Die foto is zo gemaakt en ik moet me bedwingen om niet meer foto’s te maken. Naast de Statenbijbelvitrine zitten drie jongemannen aan tafel. Laptops, boeken, schrijfblocs. Ze studeren. Dat is niet zo vreemd in een bibliotheek. Wat ik fantastisch vind: ze hebben duidelijk een allochtone achtergrond. Best wel waarschijnlijk Nederlands, keurig geknipt donker haar, twee five o’clock shadow en een met volle baard. Praten zacht en beschaafd. Studeren misschien Communicatiewetenschappen of International Business.

En het wordt nog mooier. In mijn hoofd maak ik prachtige foto’s met een enorme Statenbijbel, die duizenden Euro’s waard is, op de voorgrond. Daarachter de studenten die, wie zal het zeggen, misschien wel de Koran bespreken. Ik durf het niet. Bovendien, anno 2018 mag niets meer, met de AVG, Algemene Verordening Gegevensbescherming.
“Als jij dan de koffie doet, daar is een barretje”.
Een bibliotheekmedewerkster, ik weet niet of het een bibliothecaresse is, je moet voorzichtig zijn anno nu, legt een en ander uit aan de nieuwe collega. Een ranke verschijning met een knap symmetrisch gezicht. Meer is niet zichtbaar, want ze is gehuld in een zwart gewaad en zwarte hoofddoek. Fantastisch toch. Wie zei ook weer dat het mislukt is, de multiculturele samenleving. Ik was het niet! Blij dat je hier bent!

Dat zongen we samen, massaal, in een miezerig regentje bij Bløf. Wat later barst, gelijkertijd met Kensington, het echt los. In de stromende regen galmt de ene na de andere hit. Het publiek hult zich in de gratis verstrekte plastic poncho’s. Het park verandert in een plastic soup, gebonden weliswaar, gras met bierbekertjes en modder. Deze band heeft de echte festivalsound en Eloi Youssef, voor de helft Egyptisch, zingt met een heerlijk schorre schreeuw:
“So, whenever they’ll say that all we had is bound to fall.
Oh, together we’ll stay (when you get in our way, get in our way)
Strange, how everything seems to float in grey and drown in gold
Stay, and everything’s save (when we’re pulling our way, pulling our own way down)

I’ll rise and guess where I will go
I’ll rise and guess where I (go)

Where do we go when the streets are calling (calling, calling)
How do we know when we each stop falling (falling, falling)

See, that everything caves in on our way to grander goals
Wait, and everything’s save (when we let it all in, let it all in)
How, letting it rain, our own distress, our own mistakes
Wait, ‘till everything breaks (when we’re pulling our way, pulling our own way down”