Laatst bezocht ik Japan, ik moest er even heen voor werk. Kijken hoe ze het daar doen. Ik miste haast mijn vlucht, er was geen treinverkeer. Met een taxi dan maar, van file naar file tot onze nationale trots, de vluchthaven. Met in de ene hand mijn schoenen en mijn riem en de andere hand aan de broeksband, rennend naar de gate. De slurf werd al losgekoppeld.

Samen met mijn klimmaat deze week nog, in de lege klimhal de swing geoefend. Hoog in de route is een touw bevestigd waaraan je al slingerend drie meter opzij een greep kunt pakken. Noodzakelijk wanneer je de route wilt uitklimmen. Slechts voor hen met buitensporig veel fantasie oefenen wij voor de Kingswing op El Cap. Rob sprong en reikte naar rechts, hangend aan het slingerkoord. Toen viel het me op, achter de dreun van de airco hoorde ik Dire Straits met Sultans of Swing.

Er liggen sinds begin dit jaar diverse boeken van mij, geschreven onder pseudoniem in de ramsj. En wat moeten we nu toch met Facebook. Of nu al het woord van 2018: Dividendbelasting. To memo or not to memo.

Dit alles bedacht ik, in een split second, terwijl ik door de Biesbosch struikelde – de pen had moeite mijn gedachten bij te houden – en de zon door de wilgen scheen op een wijze zoals ze nooit eerder door de wilgen had geschenen en daarboven onweerswolken zich stilzwijgend opbouwden en de wind in kracht toenam en de grijze wilgenblaadjes deed ruisen en de warboel van omgevallen bomen en bijna omgevallen bomen deed kraken. Sinds de februaristorm zijn er honderden, nee letterlijk duizenden bomen omgevallen in dit gebied en is het haast ondoordringbaar geworden. Het wordt hoog tijd dat hier duizend grote grazers worden losgelaten.  Achter deze natuurgeluiden meende ik het ‘tjiftjaf’ van de tjiftjaf te horen. In de verte verstopte zich een wolf.

Zo vlug ik kon liep ik het bos uit en startte mijn Yamaha YZF-R6. Voor de factchacker: nochtans geen oldtimer, waarmee het in de bochten goed schuin hangen is. Zachtjes verliet ik het parkeerterrein, er naderde een peloton 65plussers op hun E-bikes.

Helaas ging het plan om werk en hobby te combineren niet door. Toen ik laatst toch in Japan was, probeerde ik af te spreken met Murakami. Ik wilde hem wat informatie ontfutselen over zijn boek, ‘Blinde wilg, slapende vrouw’ en als daar nog de gelegenheid voor was ook over ‘After dark’. Na Norwegian wood, was ook ik in de ban van deze schrijver en las veel van hem. Vooral de korte verhalenbundels. Net zoals ik alles probeer te lezen van Herman Brusselmans, die zoals u weet een geheel andere stijl hanteert. Helaas, hij was juist vertrokken naar het buitenland.

Zo vlug ik kon reed ik naar huis. Ruim op tijd om daar te gaan wachten. Op haar die ik nu bijna een halve eeuw ken en met wie ik nog een halve eeuw hoop door te kunnen brengen. Toch stopte ik enkele keren om, door sukkels achteloos in de wegbermen weggeworpen verpakkingsmiddelen op te rapen en in mijn sidepockets te deponeren. Dat dit alles met pijn in de hamstrings, diverse vingerkootjes en hier en daar een gewricht gepaard ging, zal de lezer niet verbazen, de alinea over de Kingswing indachtig. Toch wil mijn lichaam door. Blijven oefenen, trainen voor dat ene doel, die route, ergens in de Belgische rotsgebieden met die tot de verbeelding sprekende naam: ‘Demolition squad’.

Zal ik boswachter worden. Elke derde vrijdag op NPO 3: “Goedenavond natuurvrienden, er is goed nieuws. De tjiftjaf is terug, uit Oost-Egypte, waar hij overwinterde”.