Het leven gaat drastisch op en neer. Voor een pensionado is geen tijd te verliezen. Het leven dient geleefd te worden. Nee zeggen is geen optie. Zeker nu de Hortensia Horizontalis vol in knop schiet, de koolmees van vorig jaar weer terug is en het echtpaar blackbird – klinkt zoveel internationaler dan merel, toch – er weer een rommeltje van maakt in de tuin.

Wanneer het kanonschot klinkt, Lee Towers zingt dat je never walkt alone en de duizenden van start gaan. Je datzelfde kippenvel krijgt als toen, de speaker oorverdovend spreekt, de helikopter laag over dreunt en je begint aan de ultieme afstand. Dan weet je het nog niet, pas later besef je dat dat voor altijd was. Dat het gevoel blijft, die overwinning op jezelf, het kapot gaan, dat het een blijvende herinnering zal zijn, slechts deelbaar met hen die hem ook voltooiden, de Marathon. De verslaafden, de endorfinejunks, die roes van de lange loop, het runnershigh.

Dan is daar de koers, bijna dagelijks op dit moment, zo voelt het. Dat is weer een ander paar mouwen. Zelf gefietst en nog steeds eigenlijk, nu zonder ‘onderin de beugel’, weliswaar. De quote van de winnende renner die citeerde: ‘Ik bouwde op, ik bouwde op, ik bouwde op. Heel het bloed stond naar mijn kop. Het was de liefde, de liefde voor de koers.’  En ook dat blijft, noem het liefde, noem het hunkering of is het heimwee naar de romantiek. Van het onverbiddelijk lijden, het grote afzien. Met volgelopen benen, o wat doet dat melkzuur zeer. Met het snot voor ogen en het hol open. Het gevoel te vliegen kan je soms overvallen. Stoepranden, paaltjes, je neemt ze waar, onbewust, ergens heel ver weg. Je wordt een ‘flyer’. En dan zijn er ook altijd weer die beelden van De Muur. Het binnendraaien van Geraadsbergen, de brug over, de Markt, de Vesten en dan naar rechts. Daar staat het op een bordje: Muur. Ook al stond je geblokkeerd, je deed hem. En voor altijd.

5c. Een term voor insiders. De magische grens van 6a in de edele, door velen niet begrepen klimsport. Zo is het met veel takken van sport. Je moet het gedaan hebben om het te begrijpen. Korfbal, ook zo iets. Om weer een Belg te citeren: Korfbal, dat is een denksport. De mensen die dat spelen denken dat het een sport is. Toch is ook het spel onder de korf lastig te doorgronden. 6a. Klimmen. Het doel om naartoe te trainen is voor een pensionado de hippe ‘stip-op-de-horizon’. Het oude taaie lijf weer in bochten dwingen, op de tenen staan, minuscule treedjes. De onderarmen worden dik, zo lijkt het, van verzuring. Door, omhoog. Onmogelijk, het vasthouden, klimmen tot je valt. Langzaam komt alles terug. Het inzicht, de kracht en de techniek. Een zware pastille. Als het golft, dan golft het goed. Als je goed klimt, hoef je amper te zoeken naar de volgende greep, die dient zich vanzelf aan. Je bent licht als een veertje en je danst omhoog en je geniet van het aanspannen van je spieren, het kost geen moeite en je geniet. Je geniet van het gevoel van hoogte.

Klimmen zit in de mens, is van alle tijden. Misschien wel ouder nog is Tai Chi. De Chinese vechtsport met de fraaie vertraagde bewegingen. Mengeling van dans, vechtsport en yoga. Hoge drempel voor een pensionado en uiteraard, alle begin is moeilijk. De sifu (lerares) blijkt het al dertig jaar te beoefenen. Zoals het met klimmen, hardlopen en vele andere sporten gaat, is het ook hier een zaak van vele jaren voordat je het enigszins beheerst. Over lagen gesproken, er zijn zoveel soorten Tai Chi, Kungfu Tai Chi, Wudang Tai Chi, Qigong. Het vindt zijn oorsprong in het Taoïsme, hoe te handelen in het leven. Voeg daarbij het verhaal over energiestromen in het lichaam en de pensionado is de weg kwijt. Ondanks het concentreren op de coördinatie van diverse lichaamsdelen voel je bijna, heel even iets van een soort flow. Op zoek naar Zen, lukt je voorlopig niet. Je werkt hard om er in te groeien, de fraaie bewegingen te laten vloeien. Dat, dat wordt een zware patat.