Enigszins besmuikt betreed ik het park. Wat doet een man alleen in een park. Een man zonder hond, dat lijkt verdacht. Ook al ben je een natuurliefhebber en geïnteresseerd in de geschiedenis van je stad en noteer je zijdelings her en der een vogeltje, dat, zo eind januari, aarzelend terug migreert vanuit het overwinteringsoord. Het Merwesteinpark, het oudste park van Dordt, 1885, bezit vele monumentale bomen. En je verwacht het niet: heel anno nu, meteen bij binnenkomst ligt er een tegel met QR code. Na scanning krijg je de website van het park en is aan de hand van de nummers bij de bomen opzoekbaar welke boom hier zegenend zijn knoestige takken boven je uitspreidt.

Een zichzelf respecterende stad dient een park te hebben. Het voor de hand liggende Vondelpark, het verrassende Beatrixpark, beide parken bezocht ik regelmatig, noodgedwongen op zoek naar zon en groen vanuit mijn bedompte Amsterdamse woninkjes. Jardin de Luxembourg in Parijs, het prachtig verdiept liggende park in de stad Luxemburg, of het juist hoog gelegen High Barnet in Londen. Groene longen, als ik in een stad ben, na een paar dagen ga ik op zoek naar het park. Even het verkeerslawaai beu. Central Park, New York, dat staat nog op het lijstje.

In het Merwesteinpark was een enorme boom omgewaaid, dat moest ik zien. Op de Reeweg stond een oude, lichte motor geparkeerd. Een Royal Enfield met rode benzinetank. Ernaast in modieus matgrijs een zeer brede Tesla, fraai gecombineerd. Daar, dichtbij het park, op de hoek van de Oranjelaan was ook een boom gevallen. De goede kant op, niet het rieten dak, maar de heg was naar de gallemiezen. Dan is er dus sprake van pech en toch nog mazzel. Er stond geen bordje met een nummer bij. Volgens Google maps was het een enorme cypres. In het park laat ik het hertenkampje links liggen: ik heb ook geen kleinkinderen. Bovendien loopt er een groepje jochies, gewapend met Redbull en in dure jassen. Canada Goose, opeens de nieuwe musthave. Veel te duur en totaal onnodig met die zachte winters van ons.

Daar staat nog een geheel andere boom, een kunstwerk.  Op deze plek stond ooit Villa Merwestein, toen het zomerhuis van de eigenaren van ‘Huis de Onbeschaamde‘, in Dordrecht wereldberoemd. De villa is in de oorlog gebombardeerd, de Duitsers hadden het gevorderd. Nu torent er de witte ‘Levensboom’ van kunstenaar Hans Petri. En dat daar is volgens mij een sequoia.  Zo’n boom die ongekende hoogtes bereikt in parken van een geheel andere orde, zoals Yosemite National Park. Volgens de bomenlijst in de QR code is dit een sequoiadendron, geplant in 1960, zevenenvijftig jaar oud dus. Verderop schemert een berg zaagsel door de bomen. Deze was het dus, nummer honderdvijftig. Een tranenden, Pinus Wallichiana. Nog niet zo heel oud, uit 1975. Toch jammer.

Wat ook heel jammer is, het nieuwe plan om ook van dit park een stuk af te knabbelen. Het ‘Werfje’, een klein gebouwtje, wat dienst doet als schaftlokaal en werkplaats voor het park, wil de gemeente van de hand doen. Er zou dan een stukje park verdwijnen. Een zichzelf respecterende stad hoort zijn parken in stand te houden. Die groene longen voor haar bewoners.

Witte ganzen, zwarte zwanen en rare ganzen, volgens Google (alweer) de Toulouse gans, keuren mij geen blik waardig wanneer ik het park verlaat. De wereld gaat gewoon door met rondjes draaien, of het stormt of niet. En de Dordtenaren leven verder, onschuldig en onwetend van wat hen te wachten staat.