Trug naar Mokum
In het donker komen de villa’s aan de Minervalaan me onbekend voor. De kastanjebomen steken grillig hun takken omhoog. Die herken ik, net als even later de brug over het Amstelkanaal en dan de statige huizen van Amsterdam Zuid. Bekend terrein, hier werkte ik.

In het holst van de nacht wekte de wekker me. Slaapdronken even later op weg. In de mist naar Schiphol, dochter Carol en haar Robert wegbrengen. Ze trekken weer de bush in, Botswana. Met de jeep naar de Okavango Delta. Ik had onrustig geslapen, droomde. Over werk, over een werkgever, over iemand die hem een duwtje gaf. Zo de trap af. Voorover. Alweer vier jaar geleden werkte ik hier. Een laatste zwaai, dan gaan ze langs de douane. Afscheid nemen, toch went het wel.
”Kijk je wel uit, voor die leeuw daar links?”
Gelukkig zullen ze bovenop de auto slapen, in een tent. De optrekjes hier in Zuid zijn prijzig. Voor tachtig m2 betaal je zo vier ton. Ik heb m’n ouwe werkplek gezien en dwaal nu richting centrum. Het is nog steeds heel vroeg en mistig ook. De stad ontwaakt – is niet van toepassing, colonnes fietsers scheuren langs, al of niet verlicht, op weg naar school en kantoor. Ik ben blij dat ik hier niet meer woon, toch is het een fantastische stad. Hobbemakade in die eigenzinnige baksteenbouw. Amsterdamse school, je moet ervan houden. Maar dat doe ik.

De Ferdinand Bol met z’n schreeuwende winkels. Ik loop maar wat en geheel onbedoeld beland ik in De Pijp, waar ik woonde. Op de Albert Cuyp worden de kramen opgebouwd. Uit een bestelbus schalt: ‘Formidable’ van Stromae. Lawaai van rolcontainers in de ochtendstilte. Fel verlicht de ijsbakken van de viskraam. De visboer hamert het ijs kapot. André Hazes zit er nog, in brons.

Ik drink koffie in een hip café, bij een lief meisje met een ring door d’r neus. Even oriënteren, ik liep precies de verkeerde kant op. Dan door de Eerste Jan van der Helststraat, hier woonde vriend Harry. Langs de Amstel, gelukkig, ze liggen er nog, de woonboten. Het Amstelhotel, Carré, de Magere brug over, wil nog een stukje Utrechtse straat meepikken. Hier kocht ik ooit mijn oranje suède Spaanse laarzen, was daarmee de eerste in Zuidwest Nederland. Midnight Cowboy, de film die ik zag in Cineac in de Reguleersbree. Rembrandtplein, oorverdovend, steigerbouwers, vuilniswagens, rolcontainers. UPC-, DHL- en PostNL bezorgauto’s. Langs de Stopera, Mozes- en Aaronkerk. Wat er over is van het Waterlooplein.

Steegjes, grachtjes, even stil. Toch niet, dit is het terrein van de rolkoffers. Daar de Nieuwmarkt, waar ik kennis maakte met traangas. De Nieuwmarktrellen. Het is nu net zo mistig als toen.

De OuweZijds, de gekuiste Wallen, geen hoer te zien. De Zeedijk, langs Kras(napolski) waar mijn carrière begon. Solliciteren op stand, jawel! Op het Damrak proberen te herkennen waar ik mijn eerste maanden sleet. En de smalle raampjes die uitkeken op de Dam. Waar ik me verstopte om even weg te dromen. Verder op het Rokin, de gevel is gebleven, de pui eronder onherkenbaar. In de Kalverstraat zoek ik herkenningspunten aan de gevels ertegenover, deze werkplek is haast niet te vinden. Heiligeweg, Leidsestraat. De Febo is er nog, na het stappen voor de vette bek. Op zoek naar ‘mijn’ café Alto in de Leidsedwars, gaat pas over tien uur open. Het is nog steeds vroeg. Dan maar koffie en broodje Amsterdamse bal in café Mokum op het Leidse plein. Ik kan makkelijk nog drie pagina’s vullen met herinneringen.

Nog even de Bijenkorf in, uiteraard. Of je de hemel betreedt, wit, alles wit en goud en marmer. De juffrouwen met zwart zware ogen, de garçons überhip geknipt met skinny pants. Bijna voel ik me ongemakkelijk hier, met mijn Scarpa Mojito’s. Het is de hel, overdaad, wat hebben we het goed, alles is te koop en ademt luxe, het is teveel. Op het Damrak is nog steeds een donkere dag, druilerig, CS in de verte, de stad verhult zich in mist, toepasselijk. Zo zijn ook mijn herinneringen, onscherp.