Natuurlijk, ik had thuis kunnen blijven. Voor de buis liggend Home Alone 7 kijken of voor de zesde keer naar The Edge of Reason van de onvergetelijke Bridget Jones. Maar dat deed ik niet. Geheel tegen mijn principe stortte ik me in het gewoel. De drukte van de grootste Kerstmarkt van Nederland.

Bijkomend voordeel; dat wandelingetje kon ik gebruiken als ‘herstelloopje’. Beetje bijkomen van gisteren. Een veelvoud van de dagelijks verplichte 10.000 stappen en dan ook nog door overwegend mul zand. Met twee van mijn broers inspecteerde ik de Zeeuwsche kust. Het duingebied daarachter en het aanpalende bosgebied. De weersgesteldheid was van een dusdanige kwaliteit dat we, eenmaal in de luwte van een diepgelegen dalletje, gezeten aan de oever van een rimpelloos ven, aan de overkant een roedel reetjes in eerste instantie aanzagen voor een kudde rendieren. Want koud was het, wind was er ook en regen die net geen hagel was. Het was het verwenweekend. Een vrijdagnacht en een zaterdag waarin ik mijn broers eens ongenadig zou verwennen. Zuurkool lustten ze niet, dus zagen ze zich genoodzaakt dan zelf maar Chili Concarne te maken. In de pauze daar aan het ven aten we ons lunchpakket. De kaas was zout, het brood wat flauw, zoutarm – ik kan niet lezen. Riem spoelde het weg met een kopje warm water, hij lust geen koffie en de theezakjes lagen thuis. Terug over het strand. Maar waar was dat gebleven? Was het de storm, of is de zeespiegelstijging plotseling toch versneld? De uitlopers spoelden soms letterlijk tegen de duinen die verticaal waren afgeslagen. Verwenweekend.

Hoe laat de Sing-a-Long begon, vroeg vriend Chris. Hij was goed bij stem, verzekerde hij me en ook dat hij beschikte over een zuivere bariton. En inderdaad, we troffen elkaar in de rechterhoek van het bomvolle plein. Het stadhuis torende hoog boven ons uit, de muziektent was bevolkt met het roemruchte OUD. Het Official Ukelele Orchestra Dordrecht. Snel klokten wij een beker Glühwein naar binnen en met gesmeerde kelen zetten wij in. De ene Christmas Carol was nog niet afgelopen of OUD zette alweer de volgende in. De menigte zong, deinde en wiegde mee in het moordende ritme van het vrolijke orkest. Onwillekeurig dacht ik onder het zingen door terug. Aan vroeger tijden, hoe ik voor het eerst als kind mee mocht naar de Kerstnachtdienst in de Grote Kerk. Waar het steenkoud was en de verlichting de hoge gewelven amper kon bereiken en hoe het orgel dreigend dreunde. En het mooiste was, toen we in mijn kinderogen, midden in de nacht buiten kwamen. Er was geruisloos, terwijl wij Stille Nacht zongen, een wit pak sneeuw neergedaald. En ik liep hand in hand tussen mijn vader en moeder stilverwonderd door de witte wereld naar huis.

‘So here it is, Merry Christmas
every body is havin’ fun
look to he future now
It’s only just begun
De menigte brult het keihard mee en springt op en neer met dit lied van Slade uit 1973, zodanig dat de glimmende kasseien er eens goed voor gaan liggen.

Toen ik iets groter was, maar nog steeds klein, had je daar de Volkskerstzang. Een massaal zanggebeuren in de veiling en heel toepasselijk gezeten op houten veilingkisten. En ik stond als, wat nu Scout heet, padvinder daar, in de korte broek, op een heel koud en donker parkeerterrein het verkeer te dirigeren. Veel indruk op de bestuurders maakten mijn spillebenen, ook toen al, niet.

Zoals het een beetje pensionado betaamt, heb ik nooit tijd. Zo vaak trad OUD al op en nooit lukte het. Nu ben ik er en daar staat ze, vriendin Belinde. Helemaal rechts en helemaal rood. Rode muts en fleece en Schots geruite broek. Speelt zich de blaren op de vingers met die harde ukelelesnaren. Vol overgave zingt ze over Merry Christmas, over Silent Night, en ene Rudolf, een rednosed raindeer.